Een jaar of twee geleden kwamen ze plots aanwaaien via het internet: The Lemons. Een gezelschap uit Chicago waarover zelfs in deze alwetende tijden weinig bekend is, behalve dat ze van snoepjes houden, een voorliefde hebben voor korte, fijne liedjes en dat cynisme hen totaal vreemd lijkt.
Met At Home is er zopas een tweede langspeler uitgekomen, eentje waarop nieuwe muzikale horizonten verkend worden, zonder dat de band daarbij een andere persoonlijkheid aangemeten krijgt. Tijd om contact te zoeken met het Lemons-huis, dat gelukkig over een solide telefoonverbinding blijkt te beschikken.
enola: Met wie hebben we de eer?
Een Lemon: “Hi! Dit is Max, in de band ben ik John Lemon.”
enola: U bent een van The Lemons, maar wie zijn The Lemons eigenlijk?
Lemon: “Dat hangt ervan af wanneer je die vraag stelt. The Lemons kunnen twee, drie, vijftien of twintig mensen zijn. We hebben een core-groep, die de plaat gemaakt heeft. En dan is er een stel vrienden dat ons te pas en te onpas vervoegt en op dat moment deel uitmaakt van The Lemons.
Wie een Lemon wil zijn, kan een Lemon worden. Tijdens een ceremonie geven we je een naam. Veel heeft het niet om het lijf hoor. We hangen wat rond, spelen een beetje gitaar. Als er een liedje uitkomt, word je een Lemon.”
enola: Wanneer was er voor het eerst sprake van The Lemons?
Lemon: “Het begon met Chris Twist en mezelf. We zijn ondertussen een jaar of tien bevriend. Hij trok mee het huis in, dat je op de cover van ons laatste album ziet. Daar begonnen we liedjes te schrijven. Er kwamen meer vrienden wonen en van het een kwam het ander. Voor we het wisten, was er een kern van een man of vijf. Die kerngroep is nog altijd dezelfde, er is de voorbije vijf jaar nog niemand vertrokken.”
enola: Is The Lemons uw eerste muzikale project?
Lemon: “Neen, ik heb in een aantal andere bands gespeeld, onder meer met Chris. Hiervoor zat ik bijvoorbeeld in een black metal band. Na een tijdje hadden we het gehad met die heavy metal en stelde ik voor om songs over ijsjes te maken. Dus lieten we de kadavers voor wat ze waren en begonnen we met songs over ijslolly’s. Vergeet het om honderd noten per seconde te spelen: voortaan gingen we nummers van twee akkoorden brengen, die twintig seconden duurden, leuke jingles over fijne onderwerpen. Wat we nodig hadden, was een set van acht minuten en songs van twintig seconden.”
enola: Van kadavers naar ijsjes: niet alles past in een Lemons-song, vermoedelijk?
Lemon: “Alles kan, behalve drugs. Niet dat ik tegen drugs ben, maar ik gebruik ze zelf niet. Het staat gewoon te ver van mijn leefwereld om er een zinnig nummer over te kunnen schrijven. Ik lust wel een biertje, maar dat is het zowat. Ik hoef niet over reefers te zingen, dat voelt niet goed.”
enola: Wie zijn songs kort houdt, heeft veel nummers nodig om een album te vullen. Is songschrijven een kraantje dat u maar moet openzetten?
Lemon: “Neen. Het is zelfs heel moeilijk. Ik wou dat het makkelijker ging. Dat ik kon neerzitten met een gitaar en er twintig songs kon laten uitvloeien. Maar het is geen makkelijk proces. Bovendien moet een nummer catchy én apart zijn. Daarom ook dat de nieuwe plaat is wat ze is, we wilden iets dat totaal niet klonk zoals ons debuut. Het moest een totaal verschillende vibe hebben.
Wat we ditmaal geprobeerd hebben, was om de sfeer van het Party!-album van The Beach Boys te vatten: met een dertigtal man in huis een muzikaal feestje bouwen.”
enola: Wat beide albums wel gemeen hebben, is dat alles sweet en nice is, in tegenstelling tot de echte wereld. Is de muziek voor u een vorm van escapisme?
Lemon: “Neen, maar het kan een ontsnapping bieden aan andere mensen. Zelf merk ik dat ik alleen songs kan schrijven als ik blij ben. De nummers zijn voor mij als songschrijver een reflectie van mijn leven. Ik ben gelukkig en ik wil, waar mogelijk, andere mensen gelukkig maken.”
enola: Met permissie, maar dat klinkt een beetje sekte-achtig.
Lemon: “Dat is oké. We zijn geen sekte, voor alle duidelijkheid. Ik probeer niet om mensen gelukkig te maken in de zin van: lekker ronddollen tussen de bloemetjes. Het ding is: er is al genoeg depressieve muziek in de wereld. Als je down bent, of depressief, en je hebt vijf minuten te veel, luister dan eens naar enkele Lemons-songs en wie weet…”
enola: Wat doet u op dagen dat u moet optreden en niet in de juiste gemoedstoestand bent?
Lemon: “We spelen niet veel concerten meer. Ik ben eigenlijk heel nerveus als ik op het podium moet staan. Er zijn leden in de groep die graag touren, maar ik niet. Ik hou ervan om thuis te zijn. Ik heb een fantastische kat en een dito vrouw, thuis is het goed. Ik hoeft niet te touren.”
enola: Dat klinkt bijna als Brian Wilson.
Lemon: “Maar dan zonder de craziness. In plaats van concerten te spelen, hebben we deze plaat gemaakt. Hij staat online en weldra komt er een fysieke release. De tapes zijn ondertussen geperst.”
enola: Door wie bent u beïnvloed? The Lemons doen, qua sfeer, geregeld denken aan Beat Happening.
Lemon: “Chris is daar meer door beïnvloed dan ik, denk ik. Hij is een grote Beat Happening-fan. Mijn belangrijkste, mogelijk zelfs enige, invloed zijn The Vaselines. Als ik één band moet noemen, zijn zij het. Ik heb zo’n obsessie met The Vaselines dat ik twee keer voor hen naar het VK gevlogen ben. Enfin, eenmaal om Eugene Kelly eens te zien, de andere keer om het eerste Vaselines-reünieconcert mee te maken.”
enola: Hoe vond u die concerten rond hun tweede plaat?
Lemon: “Het was niks voor mij. De songs waren oké, maar de magie was er niet. Het blies me niet van mijn sokken. Ik denk dat ik het een vijf op tien gegeven zou hebben. Je kan liveconcerten spelen, allemaal oké, maar een nieuwe plaat opnemen? Als ze het een andere naam hadden gegeven, had ik er misschien makkelijker vrede mee genomen.”
enola: Dat is jammer.
Lemon: “Maar er is wel een leuk verhaal dat ik misschien kan vertellen. Eind jaren tachtig hebben The Vaselines en Beat Happening samen door het VK getourd, waarvan achteraf op K Records een live-tape uitgebracht is. Met The Lemons hebben we het geluk gehad om in Olympia, Washington te spelen en Calvin Johnson (van Beat Happening en K Records, red.) te ontmoeten. Hij gaf ons een rondleiding in de studio, we praatten wat en wisselden telefoonnummers uit. Toen hij naar Chicago kwam, vroeg Calvin of we een show voor hem konden boeken. Wij hebben daar ook gespeeld en net zoals bij The Vaselines en Beat Happening, is er een live-tape van The Lemons en Selector Dub Narcotic, Calvins nieuwe groep. Die tape, die overigens niet heel erg goed is, betekent enorm veel voor mij. Dichter dan dat gaan we qua verwezenlijkingen niet bij The Vaselines raken.”
enola: En wat nu met The Lemons, nu er een plaat uit is en er geen tour volgt?
Lemon: “Wel, we hebben gepiekt. We hebben alles gedaan wat we wilden. De K-tape, dingen op Burger Records. Er is niet echt meer iets dat een band die nummers van twintig seconden speelt gedurende sets van acht minuten nog kan doen.
Maar we zijn van plan om nog een plaat te maken. Er zijn songs in aantocht, die we normaal dit jaar opnemen en hopelijk later dit jaar, of begin volgend jaar, kunnen uitbrengen. Maar mogelijk zal je ons niet meer live kunnen zien.”
enola: Ook dat is jammer.
Lemon: “Wel, we houden een slag om de arm. Heel misschien spelen we in augustus in Chicago. Als je net dan in de VS bent: kom zeker langs! En ik heb een schoonbroer in Duitsland. We hebben altijd gezegd dat, als ik ooit naar Duitsland zou gaan, er enkele Lemons zullen meekomen en dat we een mini-Euro-tour doen. Als dat zou gebeuren, lees je het wel online. Maar: Don’t hold your breath.”
