Dat het kan verkeren: tot een paar jaar geleden was Car Seat Headrest weinig meer dan het eenmansproject van een kerel met bakken talent en een dikke bril, vandaag is het een messcherp zestal dat het ene rock anthem na het andere triomfantelijk over een devoot publiek uitstrooit.
Hoe het zo’n vaart is kunnen lopen? Zegt ú het maar. De kanjer van een livereputatie die CSH tegenwoordig mee sleurt? Wellicht. Het feit dat een hele generatie gaat dromen van wereldfaam bij het zien van Will Toledo’s evolutie van een schuchtere tiener naar een volbloed? Waarschijnlijk. Of is het het vuur in die euforische slackerrocksongs van hen, dat je het gevoel geeft dat rock ’n roll verdomme nog lang niet dood is? Jep, dat zeker.
Ook een belangrijke tranformatie: Car Seat Headrest toert deze zomer niet meer als vier- maar wel als zestal, inclusief de drie leden van voorprogramma Naked Giants. Dat geeft Toledo de kans om de gitaar wat meer aan de kant te laten staan en zich tot een echte frontman te ontpoppen. “Everybody’s swinging their hips”, zingt hij in de snel prijsgegeven single “Bodys”, en hij zelf nog het meest. De bedeesde, krampachtig schuifelende zanger van Car Seat Headrests vorige passages is niet meer, zoveel is duidelijk.
Met Twin Fantasy van eerder dit jaar heeft Car Seat Headrest een bestaande plaat nieuw leven in geblazen. De songs die oorspronkelijk dateren uit 2011 klinken in hun meest recente vorm strakker, completer en simpelweg beter. Ook op het podium is die transformatie meteen duidelijk: alle losse eindjes zijn netjes weggewerkt en de songs rammelen niet meer maar klinken scherper dan ooit. “Fill In The Blank”, een als vrolijke rocker vermomde getuigenis over zelfhaat en depressie, krijgt van Toledo zelfs een keyboardfinale mee om duimen en vingers bij af te likken. “Maud Gone”, opvallend zónder toetsen, is broeierige shoegaze met het geraamte van een popsong.
“Destroyed by Hippie Powers” laat in de AB twee gezichten zien: loodzware rifs gaan schaamteloos in duet met goedgemutste, rondhuppelende percussie. De geduldige groove van — ga hier even voor zitten — “(Joe Gets Kicked Out of School for Using) Drugs With Friends (But Says This Isn’t a Problem)” zorgt even voor wat ademruimte én een kampvuurmoment, waarna de relatieve oldie “America (Never Been)” opnieuw twee songs tot één boetseert. Wat begint als een mijmerende streep americana, mondt uit in knetterende afrekening met Toledo’s vaderland en zijn met twijfel gevulde jeugdjaren.
In één ding verslikt Car Seat Headrest zich: de genadeloze curfew van de Ancienne Belgique. Daardoor sneuvelt de vaste afsluiter “Beach Life-in-Death” en gaat “Drunk Driver / Killer Whales” te boek als het hoogtepunt van de set. Wie zag en hoorde hoe het publiek die song omarmde, besefte dat het nummer niets minder is dan een klassieker — nu al. Geen idee hoeveel miljoenen onze overheidscampagnes ervoor nodig hebben, maar de AB brulde “It’s not too late / turn off the engine / get out of the car / and start to walk / It doesn’t have to be like this” alsof hun leven ervan afhing en mét een gelukzalige glimlach op de smoel. Idem dito: de “stop smoking / we love you / and we don’t want you to die” waarmee de show stipt op tijd afsloot.
Car Seat Headrest ziet er dan wel uit als de highschool band die je ooit een podium in de sporthal van de middelbare school zag opwandelen, maar in hun songs schuilt rock ‘n roll waarvan je doodblij bent dat het er nog is. Benieuwd hoeveel late dertigers op weg naar huis een whatsappgroepje maakten voor de leden van hun groepje uit het middelbaar, met de boodschap: it doesn’t have to be like this.
