We blijven met genoegen de avonturen volgen van Alice Matheson, de psychopatische verpleegster die haar moordlusten bevredigt door het leven van terminale patiënten te verkorten. Haar leven ging perfect, ondanks de spanning om ontdekt te worden als moordenares, tot horden zombies de stad en het hospitaal binnenvallen.
Intussen zitten we al aan deel 5 van seizoen 1. En het wordt steeds duidelijker dat er nog een vervolg zal aangebreid worden. Na 4 delen waarin Alice Matheson zelf de hoofdrol speelde en waarin de spanning overheerste voor de eventuele ontmaskering van deze seriemoordenares, krijgt dit deel een andere wending. Alice verhuist een beetje naar de achtergrond en een ogenschijnlijk nevenpersonage komt in de schijnwerpers te staan.
‘Held’ van dienst is Sam Gibbs. Eigenlijk is Gibbs een nobody. Hij is een arme nerd, zonder diploma en op het eerste gezicht zonder interesses. Hij doet de nachtshift in het ziekenhuis op de derde kelderverdieping van het Saint Mary-hospitaal. Hij heeft één obsessie: zijn geheime liefde Shirpa Rays. En die obsessie gaat ver. Hij volgt en registreert haar kleinste bewegingen en al snel wordt zijn kwade ik getriggerd als hij te weten komt dat de flirterige dokter Cooper haar tijdens een vluggertje zwanger heeft gemaakt. Hij besluit om iemand te worden waar Shirpa naar kan opkijken,waarvoor hij alles op het spel wil zetten. Hij is bereid om ervoor te liegen, te doden of zelfs een pact te sluiten met de duivel. Sam ontpopt zich tot een zelf uitgevonden ridder met een zelfgemaakt harnas rond zijn corpulent lichaam getapet, bestaande uit bakken uit het operatiekwartier. Hij wil Shirpa en zijn collega ‘dikke’ Berta redden uit de handen van de zombies en deinst er niet voor terug om hiervoor andere collega’s op te offeren. Dat alles zorgt voor een serieuze spanningsboog vanaf het begin van dit deel, maar naar het einde toe wordt het allemaal wat soapachtig en haalt de romantiek het van de horror.
Het is nog niet duidelijk of er vanaf nu in elk volgend deel een ander personage op de voorgrond zal komen. Maar met deze Sam Gibbs zorgt Jean-Luc Istin er in elk geval voor dat zijn saga niet in een cirkeltje blijft draaien. De rode draad, rond de verspreiding van het zombievirus en of het dodelijke karakter van Alice Matheson eindelijk ontdekt zal worden, blijft bestaan maar evolueert een versnelling lager. En dat was een slimme zet zolang het tempo in een volgend deel terug stijgt.
Het is opvallend dat Istin voor deel 5 al aan zijn vierde tekenaar zit, zonder dat je er eigenlijk iets van merkt. Na Phil Vandaële, die de spits mocht afbijten, volgden nog Zivorad Radivojevic en Federico Pietrobon. Deze keer koos hij voor zombieliefhebber Lucio Leoni en zijn vaste inktster Emanuela Negrin. In het vorige deel mocht Stéphane Betbeder voor het scenario zorgen en in dit deel doen ze het gezellig samen. Het vermoeden groeit dat Istin een team rond zich bouwt om deze serie verder te ontwikkelen, misschien zelfs enkele spin-offs. Gelukkig houdt hij vast aan zijn geniale inkleurder Olivier Héban, die ook de covers maakt.
We zitten vijf delen ver en de reeks blijft boeien. Dit deel mag misschien niet het sterkste van de reeks zijn, toch blijf je geïnteresseerd en werken de trucjes die Istin inlast. Het geheel voorstellen als een televisieserie (The Walking Dead meets Dexter) zorgt voor een goed tempo en een levendige lay-out waardoor het aangenaam is om te lezen. Hij gebruikt niet te veel tekst en laat de tekeningen voor zich spreken. Dat leidt tot een visueel spektakel, gekoppeld aan een boeiend verhaal, ondanks het uitgemolken zombiethema. Op naar deel 6 en, wie weet, seizoen 2!
