De tijd dat een nieuwe Beach House een staat van opwinding veroorzaakte, ligt al even achter ons. Na twee kwakkelplaten in 2015 en een b-kantjesverzamelaar vorig jaar, was het bang afwachten wat ‘Baltimore’s finest’ ditmaal uit zijn hoed zou toveren. 7 blijkt een moeilijke: individueel kan elke song als een parel omschreven worden, maar beluister ze allemaal na elkaar en het is vruchteloos wachten op een album.
7. Een titel die als een statement geldt. Alsof Victoria Legrand en Alex Scally duidelijk willen maken dat ze absoluut geen jong aanstormend talent meer zijn. In een op jeugdigheid gerichte muziekwereld is het gedurfd om er mee uit te pakken dat je al ruim anderhalf decennia meedraait. Ter vergelijking: toen hij evenveel jaren op de teller van zijn solocarrière had, kwam Neil Young op het punt waarop hij Trans uitbracht.
Zo radicaal als Young toen deed, gooit Beach House het roer niet om, maar iets lijkt wel te zijn veranderd. Weg is het vrijblijvende karakter dat zijn twee voorgangers zo weinig beklijvend maakte. Legrand en Scally lijken wederom uit op spanning. Soms lukt dat het duo schijnbaar zonder moeite. Op andere momenten is het de luisteraar die moet doorzetten, tot de klik volgt. De opener “Dark Spring” is een fraaie, misschien zelfs te veelbelovende start. ‘Welkom terug bedwelming!’, schreeuwen de avontuurlijke gitaarpartijen.
Spring naar “Dive”, waarin Beach House naar de sterren reikt en het lijkt Beach House opnieuw gelukt te zijn: met enkele songs een wereld creëren weg van de wereld. Uiterst langzaam komt het nummer aanzetten, tot een beheerst maar opzwepend ritme en een tapijt van meeslepende gitaren de boel telkens hoger en hoger tillen. Live kan “Dive”, dat zonder blozen naast “Myth” en “10 Mile Stereo” kan staan, niet anders dan het orgelpunt van de avond worden.
Maar dan blijkt 7 toch niet dat mooi afgelijnd album, zoals die eerste vier platen dat stuk voor stuk waren en waar nu door verwende fans als wijzelf op gehoopt werd. Beach House neemt er op zijn nieuwste plaat een loopje mee en vergt veel van de luisteraar, die aanvankelijk niet alle songs zal kunnen plaatsen. “Black Car” bijvoorbeeld. Met de lichten uit en de koptelefoon op is het heerlijk genieten van deze claustrofobische onderwatertrack, die in deze reeks songs een beetje als de vreemde eend in de bijt aanvoelt. Het gekke is, zo wordt na een tijdje duidelijk, dat die omschrijving lijkt te kloppen voor àlle songs op 7.
“Drunk in LA” is mogelijk het meest fascinerende geval. Het kan de titel zijn. LA is de plaats waar de Motley Cruës en Guns’n’Roses’en van deze wereld zich de vernieling in drinken. Het beeld van Legrand op een kruk naast Lemmy in de Rainbow, dat het nummer om een of andere reden oproept, lijkt te absurd. En toch: de wereld wankelt lichtjes dankzij de stuiterende synths. Legrands stem biedt net genoeg houvast om niet tegen de vlakte te gaan, maar wanneer de gitaarsolo (is dat Slash?) ingezet wordt, valt alle steun weg. Je moet er in groeien, maar: wereldsong.
“L’Inconnue” is zo’n track die de schoonheid van het Frans als gezongen taal in de verf zet en de hoop doet ontstaan dat de in Parijs geboren Legrand zich er meer van zal bedienen. Het afsluitende “Last Ride” neemt dan weer alle tijd om zich te ontwikkelen en geeft Beach House de kans zijn volledige trukendoos boven te halen; van de spooky backings over spielerei met het tempo tot — het bestaat — ingetogen episch spelen.
Aanvankelijk leek het ernaar uit te zien dat 7 tot een goeie middenmoter uitgeroepen zou worden; een plaat die scoregewijs onder z’n eigen titel zou landen. Maar twee maanden na de eerste beluistering gaat die stelling niet meer op. 7 is meer dan dat. Het is een bevreemdend album dat vermoedelijk al zijn geheimen nog niet heeft prijsgegeven en waarvoor de omschrijving ‘album’ misschien zelfs niet de juiste is. Maar wat duidelijk werd, is dat het een verzameling héél erg sterke songs is. De samenhang mag dan –voorlopig althans — zoek zijn, Beach House blijkt nog steeds in staat uiterst opwindende muziek te maken.
Beach House speelt op 13 oktober in de AB, in het kader van Autumn Falls.
