Eind 2017 overleed Annie Goetzinger. Haar laatste strip, Meisje in Dior, is nu toch vertaald. Helaas is het geen eerbetoon geworden aan deze legende uit het Franse stripverhaal.
Twee iconen ontmoeten elkaar in Meisje in Dior. Voor Annie Goetzinger was Meisje in Dior haar laatste album als stripmaker. Goetzinger overleed in december 2017 en nu heeft Blloan dit laatste oneshot van haar hand vertaald. In dit verhaal bracht Goetzinger het levensverhaal van Christian Dior via enkele ontmoetingen met een fictief hoofdpersonage, Clara Nohant. Op een bijna verafgodende manier wordt Dior als een halve heilige opgevoerd die als een soort missie de mode in gaat en vanuit goddelijke inspiratie zijn kleding op de welwillende markt loslaat.
Als tekenaar hoefde Annie Goetzinger van weinigen lessen te krijgen. Haar elegante, realistische tekeningen sieren een uitgebreid oeuvre dat vanaf het midden van de jaren ’70 vorm kreeg. Ze ging van start in het Franse stripblad Pilote en gaandeweg werd scenarist Pierre Christin haar vaste partner, zeker vanaf de latere jaren ’80. Sporadisch raakte haar werk ook vertaald, met name in de collectie Beeldroman van uitgeverij Dargaud. In het begin van deze eeuw startte Goetzinger met Christin nog eens een reeks, Agence Hardy. Na drie delen stopte echter de vertaling. Hoewel Goetzinger in Frankrijk als een grande dame beschouwd werd, bleef haar faam in het Nederlands beperkt. Daarom verbaasde het ons dat Blloan nu een album van haar selecteerde om te vertalen. Jammer genoeg is het Meisje in Dior geworden, dat onvoldoende de kwaliteiten van Goetzinger weergeeft.
Het scenario is niet meer dan een brave opeenvolging van frappante momenten uit Diors leven, die bovendien op een heel eenzijdige manier gepresenteerd worden. Geen enkel personage krijgt kleur of een markant karakter. Zelfs de fictieve Clara Nohant overstijgt haar rol als kartonnen rode draad niet. Als hagiografie over Christian Dior is dit album zeker geslaagd, maar wij kunnen het met de beste wil van de wereld geen geslaagd stripverhaal noemen. Terwijl veel van haar eerdere werk bijzonder boeiend is, speelde Meisje in Dior ons al na enkele bladzijden kwijt.
Grafisch is Meisje in Dior wel een mooie herinnering aan het talent van Goetzinger. Ze blinkt uit in de elegante vrouwenfiguren die over alle pagina’s dartelen en die steeds gehuld gaan in de klassieke creaties van Dior. Christian Dior speelde een belangrijke rol in de overgang naar de moderne mode na de Tweede Wereldoorlog. Deze figuur kan zeker de basis vormen voor een boeiend verhaal, maar de aanpak van Goetzinger in Meisje in Dior is gewoon te braaf.
De uitgave die Blloan voor dit album voorzien heeft, straalt de klasse van Dior uit. Via modekanalen valt er wellicht een publiek te vinden voor dit boek. Wie geïnteresseerd is in mode en even een sprong terug in de tijd wil maken om het werk van Dior te ontdekken, moet zeker Meisje in Dior erbij nemen. Achteraan in het boek staat een uitgebreide bibliografie voor wie zich verder in het leven en werk van Dior wil verdiepen.
