Ben Harper is al lang geen onbekende meer voor de kritische muziekliefhebber en zijn samenwerking met Charlie Musselwhite is dan misschien enigszins verrassend, maar verbazing moet ze toch niet opwekken. Het duo bracht net een tweede album uit en kwam dit gezwind voorstellen in Brussel.
Er hing elektriciteit in de lucht in La Madeleine, het was drummen om nog een mooi plekje te vinden, want met die gigantische frontstage stond ook de eerste rij al enkele meters van het podium verwijderd. Een nadeel voor de iets kleinere medemens, al viel dat al bij al nogal mee, want op het podium wisselden Harper en Musselwhite het zitten en het staan goed af. Dat kon ook niet anders, want er staan niet alleen rustige en sfeervolle bluesnummers op “No Mercy in This Land”, maar ook exemplaren van het iets ruigere type.
Dat Ben Harper populair is in België (en vooral bij onze Franssprekende medeburger) was te merken aan de ticketverkoop. Die ging zo hard dat een tweede concertdag zich snel opdrong. Eentje die ook al gauw het bordje “uitverkocht” mocht uithangen. Toen de muzikanten het podium opstapten, weerklonk dan ook een oorverdovend applaus. Harper/Musselwhite – Brussel: 1 – 0. En het concert moest nog beginnen.
De set was zeer evenwichtig opgebouwd, met de rustigere nummers doorheen de rauwe en vuile blues gemixt. Tijdens het optreden kregen we een plejade aan bluesstijlen te horen en te zien, van melodieus akoestisch naar vette Mississippi Deltablues of nog geraffineerd gitaargeweld. In dat laatste segment speelde leadgitarist Mozersky de pannen van het dak. Geef die man een soloshow!
Wie voor Musselwhite gekomen was, kreeg de man gelukkig meer te horen dan op het album: de bluesveteraan gooide er enkele traditionele eigen nummers tussendoor, zoals “The Blues Overtook Me”, waarin hij vertelt hoe de blues zijn leven binnenkwam om er voor altijd te blijven. Het viel ook op hoe zuiver en warm zijn stem nog klinkt — of zat het goede geluid van de zaal daar voor iets tussen? Hoe dan ook: het was hartverwarmend en tegelijk een goede antidotum voor het iets scherpere en doordringendere stemgeluid van Harper.
Het moet gezegd worden: de samenwerking tussen de Australiër en de Amerikaan liep gesmeerd. Ze vulden elkaar goed aan, maar plaats voor improvisatie of veel buiten de lijntjes kleuren was er niet echt bij. Terwijl het net dat is, wat de blues soms zo opwindend maakt. Aan de begeleidingsband kon het ook niet gelegen hebben, want die bestond uit exact dezelfde muzikanten als die op het album te horen zijn, namelijk Jess Ingals op bas, Jason Mozersky op leadgitaar en Jimmy Paxson op drums.
Af en toe slaagden ze er wel in om La Madeleine om te toveren tot een onvervalste juke joint, zoals in “Love And Trust” en ook wel “Bad Habits”. En wat Harper allemaal uithaalt op lapsteel en op slide is soms echt wel buitenaards. Alleen werd het gitaargeweld soms een gitaarbrij, waarbij Harper en Mozersky zo tegen elkaar opboksten, dat er geen enkel ander instrument meer te horen was. Nog een minpuntje dus voor een optreden dat al bij al iets te statisch en te braafjes was om echt te betoveren.
