Dat je aan de lopende band kan variëren en toch een samenhangende muzikale trip kan brengen, bewees het Antwerpse Condor Gruppe — live tegenwoordig een negenkoppige groep — met verve in NEST.
Interplanetary Travels, de derde langspeler van Condor Gruppe, is een wel heel diverse geworden. De heren zweven tussen experiment, dat aansluit bij wereldmuziek en kosmische jazz van Sun Ra, en melancholische klanktapijten van Pink Floyd, maar nog altijd hoor je invloeden uit de betere psychedelica, krautmuziek en soundtracks van de westernfilms van Sergio Leone en co. Ook wat projecties betreft, lijkt het of we op verschillende planeten vertoeven. Op het scherm achter de groep zien we namelijk octopussen, kwallen, zwoel dansende vrouwen, roze olifantjes en nog veel meer passeren.
Met het tweeluik “Abyss/Void” wordt de muzikale trip nog vrij rustig in gang getrapt. Beide nummers hebben vooral iets minimalistisch en soundscape-achtig. Dit met dank aan door het bloedmooie gitaarwerk van de tandem Michiel Van Cleuvenbergen en Milan Warmoeskerken en de driekoppige blazersectie, die alleen maar bijdraagt aan een filmische sfeer waarin de luisteraar zijn eigen verhaal kan creëren. De drums maken de nummers altijd ritmisch en spannend. Bij “Farewell To The Last Man On The Moon” hoef je zelf niets te bedenken: de compositie doet de luisteraar minutenlang wegzweven naar een universum waar Morricone en Pink Floyd elkaar ontmoeten.
Tussen de nummers door worden er weinig woorden met het publiek gewisseld. “Gewoon de muziek laten spreken”, denken ze al van in het begin bij Condor Gruppe. Het prachtige “The Wanderer” weekt de meeste emotie los. Prachtige blazers voeren een zwoele paringsdans uit met haast zingende gitaren, terwijl de bas van Jan Wygers en de drums van Krist Torfs voor de stevige basis zorgen.
Vervolgens gaat het gezelschap meer de experimentele toer op, met Van Cleuvenbergen als dirigent van zijn acht muzikanten. Het is meer luistermateriaal voor de fijnproevers (meer jams, iets minder echte nummers), maar daarom niet minder indrukwekkend. In “Orbit Of The Sun & Moon” speelt sitarspeler Nicolas Mortelmans een centrale glansrol. Nadien doet de zinderende percussie de temperatuur in NEST nog hoger oplopen. Dankzij exotische jungle grooves gaat het er tijdens “House Of Kraut”, waarin Goat niet ver weg is, nog wilder aan toe. De lente is nog maar net begonnen, maar met de ogen toe lijkt dit al een zwoel zomerfeestje.
Gelukkig is er ook nog een meer toegankelijke Condor Gruppe te horen. In “Dusty Fingers” van Latituds Del Cavall laten Van Cleuvenbergen en Warmoeskerken de nog eens gitaren in ware spaghettwestern-stijl twinkelen — dit is en blijft een heerlijk nummer. Nadien zweven we naar drie windstreken tegelijk, maar vooral het verre oosten en het zuiden, met het roesopwekkende “Saraba”. Ook dit is een muzikale mengelmoes, maar toch blijft vooral het fluitwerk van Dirk Timmermans (tevens trompettist van dienst) hangen.
Met de aanzwellende blazers in “Single Foot”, afkomstig uit tweede plaat Frog Bog, wordt een punt gezet achter toch weer een knappe set, waarin blazers en sitar de hoofdrol spelen. De afsluiter is een ideale mix van meeslepende jazz, de instrumentale, filmische aanpak van de band en het betere tripwerk.
Enig minpuntje: het optreden mocht nog iets langer duren. Op de zomerfestivals (en hopelijk springen die massaal op de Condor Gruppe-kar) zouden we dan ook graag nog eens “Ondt Blod” (met dat fluitdeuntje, u weet wel) horen. Pretty please?
