Nathaniel Rateliff besloot om zich met alle Night Sweats af te zonderen, en te werken aan hun tweede album. Een beslissing die schone resultaten tot gevolg heeft.
Rateliff leek in 2015 vanuit het niets te komen, maar de waarheid was dat hij al jaren aan de weg timmerde, zij het dan met meer akoestisch getinte muziek. Het titelloos debuut, met zijn mengeling van blues, rock en country sloeg aan: opzet geslaagd dus. Voor de opvolger wou hij het anders aanpakken: hij was al zo lang onderweg met zijn Night Sweats, dat de tijd rijp was om samen de studio in te duiken en gezamenlijk songs te schrijven. Samen met producer Richard Swift concentreerde de band zich een hele tijd op “hoe maak ik een goed lied zonder mezelf twaalf keer te herhalen?”
Met wisselend resultaat: de vooruitgeschoven single “You Worry Me” lijkt nog het meest op het vorige album, maar niet getreurd, er zit genoeg variatie in de nieuweling. De songs op Tearing at the Seams zijn in alle opzichten een stap vooruit. Zoals binnenkomer “Shoe Boot”, dat op een aanstekelijke saxofoon-groove drijft, aangevuld met een Hammond orgel. En ook “Be There” gaat op hetzelfde elan verder.
Klinkt het allemaal wat bekend in de oren? Dan is het goed te weten dat Rateliff bij het befaamde STAX Records zit. STAX had een patent op het maken van eerlijke en rauwe soul. Niet de meer afgeborstelde versie die ze in de jaren 1960 in Detroit maakten, nee, in Memphis ging het er ruwer en echter aan toe. Ondertussen zijn we vijftig jaar verder, en probeert Rateliff een moderne versie van het STAX-geluid te maken. Dat lukt, al is het niet altijd bull’s eye. Wel present zijn de aanstekelijke achtergrondkoortjes, de zwoele en funky baslijntjes, het al vernoemde Hammond-orgel en de blazers, die de sound maken. Het swingt een eind weg, en dat is goed.
Maar het lukt niet altijd zo goed. “Hey Mama” is een sleper die na een tijdje al gaat vervelen. Ook “Babe I Know” klinkt iets te veel als de “oude” Rateliff om lang te bekoren. Nee, dan liever “Intro”, dat raar maar waar op nummer zeven prijkt op de track list. Ofwel het eerste nummer van de B-kant? Dit is nu eens echt soul waar lang over kan gepalaverd worden: een aanzwellend Hammond orgel met een hoog Booker T Jones-gehalte, furieus handgeklap en blazers die uit de bol gaan. Meer is er niet nodig om teruggekatapulteerd te worden naar de jaren 1960. Dit wordt live ongetwijfeld een feestnummer zonder weerga.
Die tweede helft doet wat minder opwindend aan, of is dat enkel omdat de sound ondertussen gekend is? Feit is dat Nathaniel Rateliff met Tearing At The Seams het warm water niet opnieuw uitvindt, maar doordat er genoeg frisheid in de songs zit, klinkt het album zeer verdienstelijk.
Nathaniel Rateliff & The Night Sweats spelen op 7 april in de Roma. Dit optreden is echter al een tijdje uitverkocht.
