Editors: een naam die de opinie heden ten dage splijt als Mozes destijds de Rode Zee. Hadden ze maar geen stadionrock moeten gaan maken, meneer. Hadden ze dat In This Light And On This Evening maar niet met “Papillon” moeten bijkruiden. Sindsdien is het haat of liefde als het gaat over de Britse band. Wel, laat ons toch even pleiten voor de ultieme wiedergutmachung. Ja, nog eens, want Violence is nóg beter dan zijn voorganger.
Het heeft even tijd gevraagd, maar Editors heeft een punt bereikt waarop het dan toch opnieuw voluit durft gaan voor wat het zelf voelt. Met In Dream zat de tweede line-up van de band eindelijk in steen gebeiteld, en nu die oefening in isolatie afgerond was, kijken Tom Smith en de zijnen de wereld eens goed in de ogen. Hun conclusie is die van ons: het ziet er niet goed uit. Enter Violence, waarop het codewoord niet dat “brutaal” is dat de frontman in de bio gretig rondstrooit — niet dat hij staat te liegen — maar eerder: “balans”. Op zijn zesde album vindt de Britse band een elegant evenwicht tussen de massacommunicatie die van hen verwacht wordt, en een lichte drang naar vernieuwing.
Benjamin Power werd opgebeld, om de nieuwe nummers een noisy Blanck Mass-behandeling te geven. Klonk goed, maar té. En dus werd toch ook weer gas teruggenomen. Succesproducer van de laatste jaren Leo Abrahams mocht de gulden middenweg zoeken, en vond die ook. Moest dat echt? Mwah, van ons mag Editors de grenzen nog altijd wat meer oprekken, maar laf is Violence alvast niet. Dat hoor je aan de virulente manier waarop die bewerkte gitaarriff “Hallelujah (So Low)” aan stukken rijt: Fuck Buttons voor dummies verklaard. Elders geeft Power Violence bij momenten een dansend tintje mee. Bewijsstukken in casu: de outro’s van de titelsong of “Counting Spooks”.
Want ja, in weerwil van zijn titel en zijn tekstuele somberte heeft Violence een lichtvoetigheid die we lang gemist hebben bij deze groep. Hoe gek het ook mag klinken, “Darkness At The Door” klinkt zelfs bijna blij, en ook “Nothingness” draait een euforisch rondje met een Smith die fluks de uiterste regionen van zijn falset opzoekt voor het refrein. “Magazine” is feest op het graf van Boris Johnson: “Just talk the loudest with a clenched fist” gaat de sneer, en het ritme stampt de aarde nog wat steviger aan. Het is het orgelpunt van een openingsspurt die net het laatste derde van het album niet haalt. Tijd om gas terug te nemen? Welja, gun ons ook een ademteug, misschien.
Met “No Sound But The Wind”? Had ons op voorhand gewaarschuwd, en we hadden dekking gezocht. Er is een reden dat we dat nummer al sinds jaar en dag als “De Draak” bestempelen, maar wanneer die hit die enkel in België bestaat op Violence door de band onder handen genomen wordt, verdwijnt alle bombast die de soloversie van Smith zo ondraaglijk maakte. Net door de andere muzikanten mee aan boord te nemen, wordt het nummer kleiner gehouden. De grens met pathos ligt nog altijd hoogstens een douanehokje verder, maar in het niemandsland ontploft geen mijn.
In “Counting Spooks” mag Blanck Mass nog eenmaal zijn duivels ontbinden. De synths klinken als elektronische geisers, de baslijnen resoneren diep, beats schieten als vallende sterren door het zwerk. Power laat het ontsporen in een clubremix met een Depeche Modesynth waar weinig meer aan toe te voegen is. “Belong” eindigt Violence waar In Dream twee jaar geleden begon, bij een cirkelende synth en Smiths croon, een neiging om ondanks alles toch steeds weer te blijven uitbarsten. Wie ooit van epiek geproefd heeft, wil nooit meer iets anders. Editors zal het grote gebaar nooit meer afzweren, maar dat is niet erg. Ze worden steeds beter in hoe het te gebruiken. TW Classic zal nooit zo modern aangevoeld hebben als deze zomer.
Editors staat op 14 juli op TW Classic.
