Dat een schoenmaker niet per se bij zijn leest moet blijven. Met zijn nieuwste roman zet Willy Vlautin zich nu wel definitief – voor zover dat nog niet het geval was – op de kaart als romanschrijver.
Met Laat me niet vallen (originele titel: Don’t Skip Out On Me) is de Amerikaanse schrijver Willy Vlautin ondertussen aan zijn vijfde roman toe. Vlautin geniet ook enige bekendheid als zanger en songschrijver van de onlangs opgedoekte rootsband Richmond Fontaine, waar zijn teksten al blijk gaven van een literaire aanleg. De romans en songteksten van Vlautin liggen dan ook in elkaars verlengde. Ze handelen over gewone mensen, die vaak aan de rand van de maatschappij staan en hun best doen om ondanks alle grote of kleine tegenslagen te overleven, om hun dromen — voor zover ze die nog hebben — na te jagen. Het zijn verhalen over het overwinnen van tegenslagen, van kleine gebeurtenissen ver weg van de grote drama’s van de dagelijkse rat race die zich op deze planeet afspeelt.
In De ruwe weg (2010) was het hoofdpersonage een vijftienjarige jongen die met een versleten racepaard door Amerika trekt op zoek naar zijn enig overgebleven familielid. In Vrij (2014) ging het over de besognes van drie personages in en rond een hospitaal voor oorlogsveteranen. Qua thematiek en sfeer bouwt zijn nieuwste boek voort op zijn gekende thema’s. In Laat me niet vallen draait het rond Horace Hopper, een 21-jarig hulpje op de ranch van het bejaard echtpaar Reese, ergens in een vergeten bergstreek in een uithoek van de Amerikaanse staat Nevada.
Horace Hopper — half Paiute, half Iers — werd door zijn ouders in de steek gelaten. Hij ging als tiener inwonen bij de Reeses waar hij hielp met het hoeden van schapen op hun ranch. Langzaam groeide er een band tussen de Reeses en Horace. Hun dochters waren naar de stad getrokken, want het leven op de ranch is hard en eenzaam en allesbehalve glorieus. De Reeses zien Horace graag de ranch overnemen maar de jongeman heeft een andere droom: hij wil graag professioneel bokser worden. Daarvoor laat hij de ranch achter zich en trekt hij naar de stad Tucson, waar hij het wil proberen te maken.
Omdat hij – beïnvloed door allerlei vooroordelen – ervan overtuigd is dat Native Americans niet over het noodzakelijke doorzettingsvermogen beschikken om succesvolle boksers te kunnen worden, doet hij zich voor als de Mexicaanse bokser Hector Hidalgo. Het is knap hoe Vlautin met kleine details duidelijk maakt waar Hopper toe bereid is om zijn grote droom te doen slagen. Zoals hoe hij de cd’s van zijn geliefde heavy metal bands wegdoet, want daar luistert de gemiddelde Mexicaan niet naar, of de tragiek in kleine dingen, zoals Hopper die probeert enkel nog typisch Mexicaanse gerechten te eten wat jammerlijk mislukt omdat hij het pikante eten niet lust. Maar al snel botst Hopper op de harde realiteit. Het leven in de grote stad blijkt niet evident voor iemand uit de bergen. De eenzaamheid laat zich gelden, en ook met zijn bokscarrière loopt het niet meteen zoals hij zich gedroomd had.
’s Mans sobere schrijfstijl en aandacht voor de gewone man roepen herinneringen op aan het werk van John Steinbeck, al zit er in Vlautins boeken altijd wel de hoop dat het uiteindelijk wel goedkomt. Af en toe introduceert hij ook andere personages die niet meteen tot doel hebben om het verhaal vooruit te helpen, maar die er wel voor zorgen dat de hoofdpersonages uitgediept worden. Vlautin is niet de schrijver die alles probeert uit te leggen, hij laat de verhalen en gebeurtenissen voor zich spreken en de lezer zijn gedacht maken.
Laat me niet vallen is een roman over dromen najagen, over eenzaamheid en vriendschap. Met elke nieuwe roman wist Willy Vlautin dusver een stap vooruit te zetten en ook met Laat me niet vallen is dat niet anders. Langzaam groeit hij uit tot een van de boeiendste hedendaagse chroniqueurs van de modale, romantische zielen in een vergeten deel van de Verenigde Staten. Niet slecht voor een muzikant.
Het nieuwe, gelijknamige album van Richmond Fontaine – de band was eigenlijk al gestopt, maar kwam nog eenmaal samen om dit instrumentale album op te nemen – doet dienst als soundtrack.
