“We zijn aan een tweede leven begonnen”, sprak Alex Kapranos hier enkele weken geleden over het tweede decennium van Franz Ferdinand, dat helaas slecht werd ingezet met een flauwe, nieuwe plaat. De babyborrel bleek woensdagavond gelukkig beter dan de boreling, want in Vorst was de groep een machine als vanouds.
Wat is er gebeurd met Justin Young? De Vaccines-frontman torst vandaag een Brett Andersoncoupe en probeert zijn boomlange lijf een zelfde zwier mee te geven. Lukt hem niet; we zien een patserige boerenlul die nog altijd te hard in zijn nopjes is met de halve mop die doorbraaksingle “Post Break-Up Sex” nog altijd is, en met zijn lijf geen blijf weet van het moment dat er geen gitaar aan hangt.
Ook een minpunt: de klotestreek die elk voorprogramma wordt gelapt. Het geluid dat The Vaccines krijgen is bagger — dat het niet zo hoefde weten we zestig minuten later meteen — en het helpt ook niet dat de groep even wat nieuwe nummers uitprobeert. Noch “I Can’t Quit”, noch “Your Love Is My Favourite Band” hebben de charme of de sturm und drang die de groep ooit zo onweerstaanbaar maakte.
Neen, het ziet er naar uit dat The Vaccines zo’n band zullen blijven die je af en toe nog eens wil meepikken voor hun oud werk, maar die je liefst niet te veel van de laatste plaat hoort brengen. De heren beseffen dat zelf ook en besluiten met een fikse greep hits als “Nørgaard”, “I Always Knew” en de opgezweepte punk van “If You Wanna”. Dat doen ze echter met zo weinig enthousiasme dat je aan het twijfelen gaat of je dit echt nog eens wil zien. Er is iets flink mis als het publiek meer zin in een optreden heeft dan de muzikanten zelf.
Zoiets zal Franz Ferdinand niet snel overkomen. Zelfs als Alex Kapranos het podium op zou slaapwandelen, zou hij het nog doen lijken alsof hij er goesting in heeft. Nog voor opener “Always Ascending” echt is begonnen, vuurt hij het publiek aan en danst zelf het hardst — die pirouettes! — op de vette disco van het titelnummer van het nieuwe album. Raar wel: met dat blonde koppie en dat strakke pak lijkt de Schot meer op Rick De Leeuw dan de voormalige Tröckener Kecks-zanger zelf. Verwarrend!
Soit. Is Franz Ferdinand goed vertrokken? Nog geen beetje. Het ietwat verbouwde — dag Nick McCarthy! Hallo Dino Bardot en Julian Corrie! — vijftal functioneert nog steeds als een machine, die meteen onder stoom raakt met oud werk als “No You Girls” en “Matinee”. “Do You Want To” is postpunk die nog steeds niets van zijn kracht heeft verloren; één en al krachtige gitaarstootjes en samenzang.
Dat dit Franz Ferdinand net een plaat heeft uitgebracht, is echter ook te merken en dat die tegenvalt, is een domper op de feestvreugde. “Lazy Boy” is leuk, maar ook zo archetypisch dat de groep het naar verluidt eerst “Franz Ferdinand” wilde noemen. Wel plezant: Kapranos die als intro met een kalebas loopt te schudden. Die zagen we nu ook niet aankomen. Bij “Loïs Lane” is het leuk meebrullen met het al even Franzige “Oh the over thirties singles party: it’s bleak! It’s bleak!”, de kille elektronische aanloop er naar toe is oeverloos en oninteressant. En dan zwijgen we nog over het eindeloze “Huck And Jim” dat meer op het betere lappendeken lijkt dan dat het een song vormt. Enkele goede ideeën, maar vooral haken en ogen.
Dat het feest ook hier vooral in het verleden moet worden gezocht, blijkt wanneer “The Academy Award” — al te melig nummer, vergezochte metafoor die Kapranos hier gratis uit de doeken doet — overgaat in “Take Me Out” en het dak van Vorst Nationaal plots zoek is. Ja, dat was even behoorlijk fris zo bij min vijf, maar de opgewekte energie van vierduizend man die over de rooie ging, maakte dat snel weer goed. De hittegolf die het afsluitende “This Fire” opwekt — kleine moshpit gesignaleerd rechtsvoor — zorgt er uiteindelijk voor dat we met onze jas open richting auto wandelen.
Eeuwige liefde dus voor Franz Ferdinand, maar dit was niet de strakste versie ervan. De manier waarop de groepsleden in “Feel The Love Go” eindeloos werden voorgesteld, deed zelfs naar een dieetkuur verlangen. Had die gewerkt, dan hadden we in dezelfde tijdsspanne nog minstens een nummer meer kunnen horen. “The Fallen”, bijvoorbeeld, we zeggen zo maar iets dat we gemist hebben. Herkansing deze zomer, als de setlisten toch van alle vet moeten worden ontdaan. Kunnen we afspreken dat we dan vooral de nieuwe nummers schrappen, Alex?
