“Sorry, ’t is het eerste concert van het jaar”, grijnst Stuart Murdoch. De machine hapert dan ook duchtig wanneer gitarist Dave McGowan het tweede nummer wil inzetten. Het wil even echt niet lukken en de band blijft sukkelen, ook wanneer “I’m A Cuckoo” dan toch gestart raakt. Het ratelt en rammelt, en niet op een goeie manier. Is Belle & Sebastian een beetje roestig geworden? Dat valt heus wel mee.
Kreetjes zijn niet van de lucht wanneer Murdoch een keytar omgordt voor “We Were Beautiful”, een nieuw nummer van op How To Solve Our Human Problems part 1, 2 & 3. Die driedubbelworp is een knipoog naar de hoogdagen van de groep, toen hij eind jaren negentig zomaar eventjes drie EP’s met straf materiaal uitbracht tussen twee platen in. Is het een manier om met de hoogdagen aan te knopen, dik twintig jaar ver in de carrière? Het lijkt er een beetje op, want drie EP’s die op een tijdsspanne van nog geen drie maanden al gebundeld worden uitgebracht: dat stinkt vooral naar gewoon een nieuwe plaat.
Daar hebben we geen bezwaar tegen. Drie jaar na Girls In Peacetime Want To Dance was het daar sowieso tijd voor, die drie-EP aanpak mag met vijftien nummers dan voor een lichte overdaad zorgen, de band heeft ook een paar van de beste nummers sinds lang geschreven. Dat “We Were Beautiful”, bijvoorbeeld, dat de dansbare synthfeel van “Elektronic Renaissance” koppelt aan een ritmisch parlando.
De spichtige zanger haalt meteen ook herinneringen op aan de passage van Belle & Sebastian in het Rivierenhof, twee jaar terug. “We hebben de setlist van toen grondig bestudeerd en geprobeerd wat anders te bieden vanavond”, grapt hij. Genereus speelt hij meteen “She’s Losing It”, een van dé publieksfavorieten op debuut Tigermilk. “God, hoeveel van die getroebleerde vrouwen waarover ik zing, was ik zelf?” zucht Murdoch theatraal. Hij gooit er met “Sukie In The Graveyard” meteen nog eentje achter aan en laat halverwege de break een kleine dansroutine zien op de rand van het podium. Nog een oudje, wat later: “We Rule The School”. Dat is goed zo. Belle & Sebastian kan niet genoeg oudjes spelen.
Het probleem is immers niet dat Belle & Sebastian niet genoeg goeie nummers heeft, het euvel is dat de muzikanten soms beslissen andere te spelen. Dan krijg je een middenstuk dat met “Little Lou, Ugly Jack, Prophet John” en “The Same Star” aardig wegzakt en dat niet gered wordt door “Sweet Dew Lee”, dat gezongen wordt door gitarist Stevie Jackson en elk moment in Kid Creole’s “Annie, I’m Not Your Daddy” dreigt uit te barsten. Het is wachten op een dansend en stuiterend “Play For Today”, waarin alle negen muzikanten de registers opentrekken, voor het concert opnieuw aan vaart wint. Een Motownbeat stuwt de vrolijke melodie voort en ook “I’ll Be Your Pilot” klinkt goed. Murdoch leidt het nummer over zijn zoon ginnegappend — er wordt nogal geginnegapt vanavond — in met een “Wie heeft hier de afgelopen jaren een kind gekregen? Niemand? Ik veronderstel dat rock-‘n-roll en baby’s niet samengaan”. Jackson haalt nog even herinneringen op aan de jaren negentig, toen hij als jonge muzikant ook in Antwerpen belandde, in de legendarische Muziekdoos, maar zijn krediet is opgebruikt met dat “Sweet Dew Lee”.
De finale is die van altijd. Het volk mag weer maar eens op het podium, deze keer is dat op de tonen van de driedubbel huppelende piano’s van “The Boy With The Arab Strap” en het schetterende en toeterende “Legal Man”. Jackson pakt een mooi vocaal Elvismomentje — half goedgemaakt, Stevie — en Murdoch sluit af met “Judy And The Dream Of Horses”, het pakkendste nummer dat de groep in stal heeft: een kleine vier minuten weltschmerz en hunkering, Belle & Sebastian in een notendop. Het extatische “Wrong Girl” en “Get Me Away I’m Dying” zijn de bissen die gracieus afscheid nemen. We hebben deze Schotten al veel minder geïnspireerd gezien.
Misschien moet Belle & Sebastian vanaf nu enkel nog EP’s uitbrengen. Het doet duidelijk deugd.
