De Australische auteur Charlotte Wood publiceerde haar debuut Pieces Of A Girl reeds in 1999, maar lijkt ondanks positieve kritieken en zes romans op de teller vooralsnog niet die grote naam te zijn. Nochtans haalden de meeste van haar romans shortlists en nominaties. Ook haar recentste (en zesde) roman Ontregeld (The Natural Way Of Things) dook in allerlei nominatielijstjes op en wist zelfs de Stella Prize te verzilveren.
De roman vertelt het verhaal vanuit het perspectief van Yolanda en Verla, twee van de tien vrouwen die gevangen zitten en dagelijks dwangarbeid verrichten onder het toeziende oog van de schlemielige Boncer en zijn kompaan Teddy, een zorgeloze jonge kerel die het bewakersbaantje aannam om wat bij te verdienen. De enige vrije vrouw in het gezelschap is Nancy, die onder meer de rol van verpleegster opneemt, maar verder even afstandelijk en onwetend is als de andere twee.
Terwijl Verla snel beseft dat alle gevangen vrouwen verwikkeld waren in een seksschandaal en dat de hoop op redding van buitenaf zo goed als onbestaande is, blijven haar bewakers en Boncer in het bijzonder de lof spreken van een zekere Hastings, die klaarblijkelijk het meesterbrein achter de hele operatie is. Maar Hastings duikt maandenlang niet op, terwijl de bewakers langzaam maar zeker beseffen dat zij net zoals de vrouwen gevangenen in het complex zijn en de machtsverhoudingen en onderlinge relaties verder verschuiven. Vormen de vrouwen bijvoorbeeld aanvankelijk nog een gewillig (want bang) blok, dan ontstaan na enkele maanden niet alleen scheuren in hun front, maar ook in hun verhouding tot de bewakers. De nadruk op de rol van Yolanda en Verla spreekt voor zich, maar Wood weet ook de andere gevangen vrouwen voldoende ruimte voor ontwikkeling te geven.
Terwijl de gevoelens van machteloosheid en angst bij de vrouwen langzaam maar zeker plaats ruimen voor gelatenheid en zelfs een zekere zelfredzaamheid, voelen Boncer, Teddy en Nancy zich steeds onzekerder in het besef dat de mythische Hastings hen net zozeer tot vergetelheid en verbanning gedoemd heeft als de tien vrouwen. Het kamp evolueert dan ook steeds meer naar een minisamenleving waarbinnen de leden op zoek gaan naar nieuwe samenwerkingsverbanden. Hierdoor verschuiven de machtsverhoudingen verder, en in het bijzonder Boncer tracht zijn drang naar macht via angst te verzekeren, zelfs ten nadele van zijn voormalige kompanen.
Hoewel de premisse enigszins overdreven is (hoe kunnen tien vrouwen die in een mediastorm zaten zomaar verdwijnen), weet Wood het verhaal wel geloofwaardig te brengen (de roman is ten dele gebaseerd op het in de jaren zeventig gesloten Hay Institute for Girls). De misogynie is doorheen het hele boek dan ook tastbaar zonder ooit nadrukkelijk uitgesproken te worden. Bovendien weet Wood de bewakers in al hun kwetsbaarheid en onzekerheid neer te zetten. Want hoe hardvochtig en autoritair ze ook lijken, al snel wordt duidelijk dat ze net als de vrouwen niet alleen als quantité négligeable beschouwd worden, maar ook dat hun machtsbasis op lemen voeten steunt en voortkomt uit een gevoel van minderwaardigheid (Boncer) dan wel lui narcisme (Teddy).
Een vrolijke roman is Ontregeld uiteraard niet geworden (al toont het dubbelzinnige einde wel een glimp van hoop), maar Wood weet de vaart erin te houden. Ze geeft geloofwaardig het verval van de gedwongen gemeenschap weer waarbij oude en nieuwe banden verbroken dan wel gesmeed worden, terwijl iedereen op zijn manier probeert het besef van verlaten te zijn, een plek te geven. Om Wood te bombarderen tot een grote naam mist de roman enige diepgang, maar een vertaling van en aandacht voor haar oudere werk, is op basis van deze roman alvast gerechtvaardigd.
