Na meer dan twee decennia is Calexico het soort band geworden die synoniem staat met een geheel eigen sound. Een mix van tex-mex, folk, country, jazz en nog wat andere invloeden die maken dat hun albums steeds weer vertrouwd in de oren klinken als zijnde “typische Calexico-platen”. Ook op hun nieuwste worp is dat niet anders en gelukkig blijkt ook hun kwaliteitscontrole weer goed te werken.
Nadat de band zijn voorgaande werkstukken opnam in New Orleans (Algiers, naar de gelijknamige wijk) en Mexico (Edge Of The Sun), trokken ze deze keer naar minder warme oorden in het noorden van Californië waar ze in het Panoramic House — een tot muziekstudio omgebouwd huis vlakbij de grillige kust — aan het album werkten. Hoewel de plaatselijke natuur de band naar eigen zeggen geïnspireerd heeft, ligt The Thread That Keeps Us toch duidelijk in het verlengde van voorgaand werk. Sinds de band rond zanger-gitarist Joey Burns en drummer John Convertino in de jaren negentig ontstond uit de kringen rond Howe Gelbs Giant Sand, hebben ze al een hele weg afgelegd. Toch is Calexico — ondertussen een zevental — niet de band van de grote ommezwaai. In plaats van een revolutie is er eerder sprake van een evolutie waar de tex-mex-invloeden van vroeger langzaam plaatsmaken voor meer rock en alt.country.
Mexicaanse invloeden zijn ver te zoeken op het sterke openingstrio. “End Of The World With You” is meteen een stevige rocksong, op “Voices In The Field” mogen de gitaren wat breder blijven uitwaaieren en “Bridge To Nowhere” laat vooral gitarist Jairo Zavala Ruiz toe zijn instrument te laten scheuren. Het is op dit nummer ook dat de woestijninvloeden langzaam weer boven water komen. Je kan de band wel uit Arizona halen, maar Arizona niet uit de band. Of zoiets.
Hier en daar krijgt de electronica wat meer plaats in vergelijking met eerder werk. Wordt het op “Under The Wheels” nog enigszins gecounterd door de trompetten die plotsklaps opduiken, dan zorgt een trippy “Another Place” voor een nieuw geluid. Al is er daarnaast nog altijd voldoende ruimte voor de meer traditionele Calexico-sound. Het in het Spaans gezongen “Flores Y Tamales” voelt aan als een zwoel feestje op een tropische zomeravond. De over het album verspreide instrumentals roepen beelden op van de woestijn, van naderend onheil, van de vallende nacht.
De hoogtepunten zijn misschien wel de twee verhalende nummers die er op het eerste gehoor misschien niet meteen bovenuit springen, maar die na herhaalde luisterbeurten hun pracht weten te ontplooien. “The Town & Miss Lorraine” is een nummer dat het moet hebben van de knappe sfeerschepping — met dank aan de ingetogen mandoline — terwijl “Girl In The Forest” een ecologische boodschap verpakt in een beklijvend nummer.
Uiteindelijk blijkt The Thread That Keeps Us een logische volgende stap te zijn. Een album dat in het verlengde ligt van zijn voorgangers, maar dat hier en daar toch wat andere accenten weet te leggen. Het is bovenal ook een album geworden dat de kwaliteit die we van Calexico verwachten, moeiteloos weet te halen. Ergens op de grens van weemoed en een bezweet woestijnfeestje, daar situeert de muziek van Calexico zich nog steeds. En zo is het goed.
Calexico treedt op 24 maart op in De Roma (uitverkocht) en op 1 juli in OLT Rivierenhof.