Elf keer meer dan een acht gegeven. Laat voor één keer maar de harde cijfers spreken: 2017 was muzikaal een grand cru van een jaar. Terwijl de wereld buiten verder raasde, ontdekten wij EP na EP de ene nieuwe stem na de andere. De toekomst is verzekerd. 2018, hou u niet in om nog beter te doen.
- Algiers :: The Underside Of Power Twee jaar geleden was het debuut van Algiers hoogstens “interessant”, dit jaar kwam de belofte er helemaal uit. Van Black Lives Matter over Brexit naar Trump was dit de meest intense, meest relevante plaat van het jaar.
- Spinvis :: Trein Vuur Dageraad De mooiste Spinvis-melodieën ooit, en teksten die hun gelijke in dit taalgebied niet kennen. Eric de Jong moet niet onnozel doen; hij is een dichter.
- Albin Lee Meldau :: Lovers-EP / Bloodshot-EP Kwam onze draaitafel bijna niet af, die eerste helft van het jaar: de Lovers-EP die deze Zweed in 2016 al uitbracht. Tegen de zomer was er de opvolger die al even hard beviel. Wordt een grote, deze soulstem.
- Cigarettes After Sex :: Cigarettes After Sex Leek eerst wat monotoon, kroop onder de huid. De lethargische droompop van Greg Gonzalez was het warme deken waarvan je niet wist dat je het nodig had, de melk met honing die tegen alles helpt. Mooi met hoofdletter.
- J. Bernardt :: Running Days Hondsdol werden we van alle r&b-shit die tegenwoordig zelfs vanuit ooit onverdachte Pitchfork-hoek over ons wordt uitgekotst, maar als Jinte Deprez ermee aan de haal gaat, krijg je een rete-aanstekelijk resultaat. Beste Balthazar-spin-off, by far.
- Gurli Octavia :: Philophobia-EP / Lunacy-EP Nog zo’n nieuwe stem uit het Noorden. Gurli Octavia grossiert in klassieke folk, met melodieën die blijven hangen en straffe teksten. Het is die stem die het helemaal verkoopt, als het mooiste hese cadeaupapier.
- The National :: Sleep Well Beast The National zou iets anders doen op zijn zevende plaat, dat zou uiteindelijk wel meevallen. Op enkele gekke gitaaruitbarstingen en wat electronica na, klonk Sleep Well Beast als elke National-plaat: sterk.
- Get Your Gun :: Doubt Is My Rope Back To You Was The Worrying Kind, het imposante debuut van Get Your Gun, een dronken kerel die je uitdaagde op café en met een vuist in je gezicht alvast de eerste zet deed, dan zijn we drie jaar later vier pinten verder. Het is tijd voor excuses, een persoonlijke biecht en een diepe blik in de spiegel: “Was that really human nature, heaving in my bathroom mirror?” Intense plaat.
- Kele Okereke :: Fatherland Kele werd vader, Kele pingelt een soloplaat bij elkaar waarop het hart bloot op de tong ligt. Verrassend eerlijk, en na ontelbare Bloc Party-ontgoochelingen verrassend goed.
- Godspeed You! Black Emperor :: Luciferian Towers Vaste waarde blijft zijn vertrouwde ding doen, nu toegankelijker en met meer melodie. Misschien wel de mooiste Godspeed-plaat, en dus lag hij de laatste maanden meer op dan vooraf gedacht. Toch weer straf.
En dan waren er ook nog deze, die minstens even hard schreeuwen dat u hen écht eens een kans moet geven:
11. Tamino :: Tamino-EP
12. School Is Cool :: Good News
13. Lorde :: Melodrama
14. Brutus :: Burst
15. Anohni :: Paradise-EP
16. The xx :: I See You
17. Nele Needs A Holiday :: Love Yeah (Heel hard mee geamuseerd, meneer)
18. Cloud Nothings :: Life Without Sound
19. PJ Van Campenhout :: Tragic Magic Man
20. Communions :: Blue
Live was het vooral het jaar van de ontdekkingen, met veel bloemetjes voor Albin Lee Meldau op Eurosonic en Gurli Octavia op SPOT-festival. Twee keer het bewijs gezien dat rock nog lang niet dood is dankzij een ook live straf Algiers en dolletjes op jaren negentig-vibes inzettende Cloud Nothings. Genoten van het vat vol nostalgie maar vooral energie dat Midnight Oil aansloeg in Amsterdam, en de vierdubbele gitaaraanval van Afghan Whigs in Trix. Nooit zo’n mooi getimede volle maan gezien als bij Godspeed You! Black Emperor tijdens het Kraterfront. Goed ook dat Arno met Tjens Matic nog eens laat horen waarom hij Jean-Marie Aerts dringend moet opbellen.
En verder was er natuurlijk ook de livebevestiging van Tamino op Cactus Festival, de adembenemende terugkeer van Millionaire, het intense publieke rouwproces van Nick Cave en de manier waarop Meuris tekeer ging in De Roma, die het verdomd betreurenswaardig maakt dat hij het voorlopig houdt bij een jaarlijkse Tirade. Blij trouwens om eindelijk U2 eens te hebben gezien zoals het hoort: met een setlist die doet alsof er na 2000 niets belangrijks is gebeurd. Dat is namelijk de waarheid.
Wensen wij voor 2018: School Is Cool alomtegenwoordigheid op de festivals. En doe nog maar een Antwerpse passage ook.
