Muziek is hét middel om the real life even on hold te zetten, en weg te dromen over hoe de ideale wereld er nu echt zou moeten uitzien. Het afgelopen jaar had veel, heel veel te bieden op dat vlak wat ons betreft. Een keuze maken was zowaar hard en bezorgde ons bijna slapeloze nachten. Maar, dit is dus het ultieme lijstje. Al kan die volgorde volgende week weer anders zijn. Hullup!
-
Adrian Crowley :: Dark Eyed Messenger Nog nooit een slecht nummer van Adrian Crowley gehoord, en dat is op zich al een prestatie van formaat. Drie jaar na “Some Blue Morning” is de Ier er weer in geslaagd te verleiden met nieuwerwetse woorden, niet alledaagse situaties en die lichtjes cynische, maar nooit bijtende humor. Steken van jaloezie bij het horen van zoveel spitsvondige woordspelingen en beeldspraken. Er valt nog veel op beleven en te leren op deze aardbol.
-
James & Black :: This Time Twee mensen die positivisme hoog in het vaandel dragen zijn Bruce James en Bella Black. Hun nomadenbestaan maakt dat ze alert blijven over wat er in deze wereld gaande is, maar ze verzandden niet in een poel van zwartgalligheid en ontkenning. Integendeel, ze kiezen ervoor om met hun uptempo soul de harten van iedereen rondom zich te veroveren. Een missie waarin ze wonderwel slagen. “Everyday I’m Walking In Sunshine” is zowaar een lijflied geworden.
-
Curse of Lono :: Severed De ontdekking van 2017. Aangeraden door een vriend, en al direct verkocht: de bluesy licks en doorleefde teksten van Felix Bechtolsheimer zijn eerlijk, intens en soms zo rauw dat het zeer doet. Ook live weet Curse of Lono zich staande te houden, het zijn stuk voor stuk echte en waarachtige muzikanten. Op naar een nieuw album en nieuwe horizonten!
-
Blaudzun :: Jupiter–Part II Johannes Sigmond en de zijnen stellen niet teleur: of het nu volop met beats is, of wat rustiger, deel twee van de Jupiter-trilogie zorgt alweer voor ambiance in de keet. Uitschieter is het harde en op jaren zeventig-newwave gebaseerde “Mud”, dat heel goed gedijt met de volumeknop volledig naar rechts.
-
Tiny Legs Tim :: Melodium Rag Is hij een Gentenaar of zit hij nog met zijn voeten in de West-Vlaamse modder? We zijn er nog niet uit, maar feit is dat Tim De Graeve ook hier weer niet teleurstelt: twee jaar na voorganger “Stepping Up”, komt hij nu op de proppen met een akoestisch bluesalbum. Samen met compaan Steven Troch maakt hij de winteravonden wat minder somber.
-
Dead Bronco :: Bedridden And Hellbound De trofee voor de meest plastische titel gaat dit jaar naar Dead Bronco. De hellbilly countryhelden uit Spanje houden ook hier weer geen blad voor de mond: rake observaties over drank en drugs en dat eeuwige liefdesverdriet. 2018 wordt het jaar van verandering: de groep gaat een andere muzikale richting uit, met een bijna volledig nieuwe bezetting. Of het nog zo aanstekelijk is als dit album, dat laten we volgend jaar wel weten.
-
Chuck Prophet :: Bobby Fuller Died For Your Sins Waar een voorprogramma al niet goed voor is: nadat we ons in de N9 goed hadden geamuseerd met Curse of Lono, maakte Chuck Prophet met een dreun duidelijk waarom de club op voorhand was uitverkocht. Hij brieste, zuchtte en kreunde zich een weg door zijn laatste album. Bobby Fuller mag dan al lang geleden het loodje gelegd hebben, Chuck Prophet is nog niet van plan om naar de eeuwige jachtvelden te verhuizen: rock-‘n-roll is nog lang niet dood!
-
Thomas Dybdahl :: The Great Plains Geen top tien zonder een Noorse favoriet. Dit jaar kwam Thomas Dybdahl op de proppen met een album vol lyrisch en filmisch hoogstaande kwaliteit. Muziek om bij weg te dromen en even de werkelijkheid te vergeten. Hij slaagt er wonderwel in om nooit in de val van de meligheid te trappen.
-
The Waterboys :: Out Of All This Blue The Waterboys mogen dan meer en meer het pet-project van Mike Scott zijn, op dit album weet de Schot zich goed te weren: 23 songs lang, en bijna geen dipje of al té rare hersenkronkels te bespeuren. Nog steeds is folk de basis, maar Scott kent zijn vak goed en weet er ook blues, soul, rock en elektronica bij te voegen.
Op concertvlak wisten we ons te verwarmen aan volgende bands:
Thorbjorn Risager & The Black Tornado, 5 mei Moulin Blues, Ospel (NL). Deens blues- en soulfenomeen: Thornbjorn Risager moet het van zijn stem hebben, en weet dat maar al te goed. Hij kan uithalen als geen ander, en laat ondertussen de steengoede band zijn ding doen. Denk funk, denk blues, denk soul, denk gestroomlijnde show, denk Ray Charles en BB King. En je komt in de buurt. Zijn groep heet niet voor niks The Black Tornado.
Garland Jeffreys, 1 november, Rijkevorsel. Nog lang niet rijp voor het pensioen, ook al is hij ondertussen 74. Garland Jeffreys springt in het rond als een jong veulen, speelt met het publiek (en dan vooral de goed uitziende dames), en amuseert zich te pletter. Zijn laatste album 14 Steps To Harlem komt dan misschien niet in de hitparade, deze “Matador” doet het nog altijd goed in België. Op 20 april 2018 is hij trouwens ook te bewonderen in Casino te Sint-Niklaas.
Curse of Lono & Chuck Prophet, 3 november, N9. Twee wervelwinden, we vragen ons nog altijd af hoe we die avond overleefd hebben. Eerst kwam Curse of Lono ons tonen dat “Severed” met recht en reden in onze top tien staat, waarna Chuck Prophet dubbel en dik bewees dat hij, en hij alleen, de heerser van de avond was. Het publiek ging gewillig mee, brulde wat af en stond af en toe toch enigszins verbazend te kijken naar deze springende vijftiger. Chuck Prophet heeft meerdere zieltjes gewonnen die avond!
Little Steven & the Disciples of Soul, 25 juni, Roma. De eerste kennismaking met de rechterhand van Bruce Springsteen, en we kijken al uit naar een volgende ontmoeting. Steve Van Zandt weet wat een concert moet zijn: amusement voor publiek en artiesten. Hij weet dan ook als geen ander hoe hij iedereen tevreden naar huis moet sturen: met grinta!
Taxiwars, 8 juli Cactusfestival, Brugge. Tom Barman op zondagochtend, het is eens wat anders. Taxiwars is niet alleen zijn project, maar steunt ook zwaar op wat saxofonist Robin Verheyen allemaal tevoorschijn tovert. Het stuitert en het gaat alle kanten uit, maar het is wonderbaarlijk. Een ontdekking. En dat Barman er zo vroeg op de dag niet op zijn best uitzag, dat gaf hij ruiterlijk toe.
