Het was geen pretje, dat 2017. Sisyfus en Kafka deden een dansje. Maar je ondergaat, en je gaat verder. Net zoals je Amenra ondergaat: niet intellectueel, wél als een fysieke maalstroom.
Zo hebben wij de voorbije maanden gelééfd met Mass VI. Platen als deze horen eigenlijk niet in stukken gehakt te worden. En toch. Als we dan toch moeten kiezen welk nummer ons het meest verweesd achterlaat, ons het hardst tegen de muur gooit, zal het toch “A Solitary Reign” zijn dat we met het mes op de keel prevelen. Een machtige stroom van een nummer, tegelijk loodzwaar en verstikkend mooi. Doorheen alle geschreeuw ging Amenra altijd al over emoties, maar nu worden die emoties écht zonder schroom op tafel gegooid, zowel muzikaal als tekstueel.
Daarmee overstijgt de groep zowel zichzelf als die stempel “metal”. De beukende gitaarmuur en betonnen ritmesectie worden doorbroken door een jachtige gitaarlijn, in de zang wisselen gefluister en geschreeuw elkaar op ijzingwekkende manier af. Colin Van Eeckhout zingt zoals altijd over schuld en boete, eenzaamheid en verlies, leven en dood. Het zijn thema’s die nu eenmaal nooit en voor niemand hun relevantie verliezen. Als dan in de drie laatste minuten, op zich al reden genoeg om dit nummer de term klassieker op te kleven, al die elementen in elkaar haken, voel je je langzaam leeggewrongen worden. Als Mass VI één lange catharsis is, is “A Solitary Reign” die catharsis in het klein. Een nummer om mee te leven, een nummer dat wij tegenwoordig nodig hebben, telkens opnieuw.
Om afscheid te nemen van 2017 presenteert in december elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar.
