Meer drama. Meer melodie. Wie dacht dat Blaue Blume met debuut Syzygy de grenzen van het pathos had verkend, is eraan voor de moeite. Minstens de helft van EP Sobs is de grote stap voorwaarts. Het kan nog veel grootser.
Veel unieker dan Blaue Blume wordt het sowieso niet. Elke referentie — Jeff Buckley! Sigur Ròs! Antony! — is niet meer dan een schampschot, en ook hun zelf vermelde inspiratie klinkt maar half echt. Als dit iets met The New Romantics te maken heeft, dan toch met een diploma in de kunsten meer, en een bus haarlak of drie minder. Neen, dit Deense gezelschap heeft zijn eigen goudader aangeboord, en daar hebben we duidelijk het einde nog niet van gezien.
Was Syzygy een ruwe diamant, dan is Sobs een poging om die te slijpen. Het geluid is grootser, de klank gepolijster. Als zanger Jonas Smith naar Talk Talk verwijst, gaat het daar natuurlijk om: dat cleane geluid van de schoudervullingen en wufte haartooien. Blaue Blume houdt zijn nummers echter grilliger, zoals het vooruitgestuurde “Macabre” laat horen: dat heerlijk rondzingend orgeltje mag dan met geen stokken uit uw hoofd te rammen zijn, die ongemakkelijke break blijft even dwars op de rest van de song liggen, tot Smith hem eigenhandig — eigenvocalig? — in het gelid trekt.
Want natuurlijk blijft het de zanger die in deze groep met alle aandacht gaat lopen. Smith jodelt, jubelt, laat zijn falset dansen als een lichtvoetige ballerina, zweeft hoog boven de rest van de band … is zeer aanwezig, quoi. Het levert nog een topsong op met een “Ebony” dat over glinsterende toetsenklanken mag openbloeien tot stadionformaat. Drummer Søren Jensen Buhl heeft hier een leven voor getraind, en is klaar voor dit moment. Zijn rustig stuwende roffels houden de boel aan de grond na die laatste bocht waarin Smith zichzelf een octaaf hoger jaagt. Niets pathos, niets drama; gewoon voortdoen als voorheen. Het botst aardig met Smiths drive, maar net daar toont zich de zelfbeheersing van de band; dit zal nooit “Total Eclipse Of The Heart” worden.
De twee overige nummers van Sobs zijn van minder interstellair niveau. Zowel “Mayhem” als “Haven’t You” dartelen in de vertrouwde speeltuin, maar ontdekken er geen spannende nieuwe speeltuigen. Het is materiaal dat perfect op Syzygy had gepast, maar nergens het grote gebaar van die eerste helft van de plaat weet te matchen. En als je zelf de lat hoog hebt gelegd, dan doe je het jezelf aan, natuurlijk. Misschien had deze EP beter gewerkt met de twee sterkhouders elk op een eigen kant, aangevuld met de vullers.
Het is een bijgedachte. Wat blijft, is hoe Blaue Blume met “Macabre” en “Ebony” een zevenmijlspas vooruit heeft gezet. Voor volgend jaar heeft de band alweer een tweede langspeler klaarstaan, met een beetje geluk wordt die nog beter dan dit.
