Na een druk voorjaar en ditto festivalzomer in Nederland, België en Duitsland, trekt Blaudzun alweer volle zalen met een theatertour. Zou de band uit Utrecht voor gestripte versies of voluit bombastisch gaan? De eerste indruk nadat we ons neergevlijd hadden in de rode pluchen zetels van het cultuurcentrum was er alleszins een van het minimalistische soort. Op het podium stond namelijk een ‘gezellige’ zetel, met daarin 2 gitaren en een ukelele.
Iets na achten doofden de lichten en stapte Johannes Sigmond de scene op. Wat volgde noemen we gemakshalve het voorgerechtje: akoestische versies van “Euphoria” en “Promises Of No Man’s Land”. Het meest beklijvend was (alweer) de a capella versie van “Wolf’s Behind The Glass”. Van bij het begin was het duidelijk dat Sigmond er zin in had: hij sprak het publiek meer aan dan anders, de setting leende zich daar wel voor, want “jullie kunnen toch nergens heen”. Verrassende afsluiter van dit deel was een cover van “Shout”: terwijl het publiek volenthousiast het refrein zong, weefde Sigmond er flarden “Hollow People” tussendoor. Straf begin.
En dan verdween de zetel en ging het doek omhoog. Verrassing: Sigmond was dan toch niet alleen, hij had (bijna) de volledig band mee, alleen drummer Simon Levi en multi-instrumentalist Jan Dekker waren afwezig. Meteen duidelijk ook: er is over deze tour deftig nagedacht, want de overdonderende belichting die ze tijdens zaalshows gebruiken, was hier maar deels aanwezig. Voor de theatertour werd er gekozen voor sfeervollere en meer intieme belichting, wat duidelijk bijdraagt aan de beleving door het publiek. Vooral bij “Heavy Flowers” en “Quiet German Girls” hield iedereen bijna hoorbaar de adem in bij het zien van zo veel visuele schoonheid.
Dat de band volop aan deel 3 van de “Jupiter”-trilogie aan het werken is, wil Sigmond ook nog eens gezegd hebben. Maar het is ‘ons’ schuld dat die nog niet af is, want we zitten toch lekker in een theater naar hen te kijken. Wanneer de plaat dan wel uitkomt, is “voor iedereen nog een mysterie, dus kom het mij straks niet vragen”.
Een theatertour staat bij Blaudzun duidelijk niet synoniem voor rustig en gezapig: de band ging duchtig uit de bol tijdens “Wingbeat” en “Teargun”. Met een krakende, want loszittende plank als gevolg, maar dat was, alweer dixit Sigmond, “een goed teken, dat wil zeggen dat er hier gedanst wordt”. Waarna diezelfde plank hem wel afleidde bij het inzetten van “Solar”, met hilarische beelden van een onhandig rondhuppelende Sigmond als gevolg.
De bisronde werd ingezet met een lied voor het nieuwe album, “vooralsnog zonder titel”, en nogmaals “Hollow People”, omdat “wij er de eerste keer doorheen zongen”.
Ook al klonk het allemaal wat minder bombastisch, toch is deze theatertour een verrijking voor de fans die de band al verschillende malen aan het werk gezien hebben: de teksten waren beter verstaanbaar en op muzikaal vlak werden de songs teruggebracht tot hun essentie. Dan merk je pas echt dat Blaudzun songs schrijft met soms bloedmooie arrangementen, die zowel gedijen in een rustige als in een rumoerige omgeving.
