Mike Keirsbilck en partner Nele Buys — bezielers van de Gentse platenzaak-annex-label Consouling — stelden woensdagavond in de AB een gevarieerd aanbod samen met verschillende artiesten van hun label.
De dag nadat Amenra een uitverkochte AB platwalste, bepaalde dezelfde zwarte klederdracht alvast de concertgangers. Zij het in kleinere getale dan de avond voordien. Deze Intense & Dark Evening With Consouling Sounds richtte zich dan ook naar eenzelfde doelpubliek, dat vertrouwd is met Amenra en openstaat voor de uiteenlopende genres, stijlen en visies die Church of Ra omarmen. Maar het was wel degelijk een Consouling-event, geen Church of Ra happening.
Sembler Deah beet de spits af. Colin H. Van Eeckhout (Amenra, CHVE), Mathieu Vandekerckhove (Amenra, Syndrome) en de Franse graficus en geluidskunstenaar Dehn Sora (beter gekend als Treha Sektori) brachten hypnotiserende ambient, waar zowel stem, gitaarloops, zware bassen als de met een strijkstok beroerde gitaarsnaren een donkere sfeer met hier en daar felle weerhaken opriepen. Dit trio bepaalde meteen ook de muzikale richting die het grootste deel van deze Consouling-avond zou domineren.
De post-new wave sound van Fär (denk: Cocteau Twins en Portishead geshaket met The Cure, Nightmares On Wax en Dead Can Dance, aangevuld met een druppeltje Sisters of Mercy en dit alles bestrooid met vleugjes house) verkent ook de duisternis, zij het met dwingende beats en lekker verknipte ritmes. Live liet het duo Tim De Gieter (synth en beats) en An-Sofie De Meyer (zang en sampler) zich bijstaan door drummer Sigfried Burroughs. De band stelde bijzonder overtuigend en scherp hun debuutplaat Salute voor. En ja, ook live klinkt het naar melancholie neigende stemtimbre van An-Sofie De Meyer indrukwekkend. Een prima optreden van een talentrijke band die doet verlangen naar nog.
De erop volgende soundscapes van visueel kunstenaar en multi-instrumentalist Josh Graham (ex-Neurosis, ex-Red Sparowes, ex-Battle of Mice) reikten ook een tachtigerjaren gevoel aan. Onder de projectnaam IIVII bracht Graham ondertussen twee platen uit: Colony en Invasion. In de AB trakteerde hij het publiek op die laatste: een soundtrack bij een dystopisch wereldbeeld. Graham zat in het donker achter de knopjes, terwijl de gigantische beelden die achter hem het scherm vulden, zijn biologerende, maatschappijkritische krautrock en ambient vorm gaven. Graham weefde treffende, sombere sfeerklanken bij zijn beelden van uiteenvallende mensen, prikkeldraad, verwoeste steden en ruimtetuigen (“Invasion”, weet je wel?). Muziek om bij weg te dromen. Anderzijds: wat voegen die naargeestige, inktzwarte soundscapes nog toe aan de ambient van pakweg veertig jaar geleden?
Colin H. Van Eeckhout betrad vervolgens voor de tweede maal het podium. Met een draailier en de projectie van een kampvuur in de achtergrond, zette CHVE “Rasa” in. Hoe paradoxaal dit ook mag klinken, “Rasa” sluit perfect aan bij de sludge, black, doom en hardcore van Amenra. CHVE’s stem klinkt spookachtig en dwingend, de lier weeft een terneerdrukkende, ijle, naar dark ambient neigende sfeer en de repetitieve drumaanslagen maken van dit nummer een diamant van neerslachtigheid. CHVE werd na een tijdje bijgestaan door Mathieu Van De Kerckhove. Deze sloot op zijn beurt af met de minimalistische, etherische drones en loops van zijn project Syndrome. Een ontmoeting om stil van te worden. En tevens een sfeer van desolaatheid die de perfecte inleiding bleek tot het overdonderende geweld dat erop volgde.
Het avondje Consouling Sounds wekte tot dan de impressie op een dodenakker vertoefd te hebben. De bezwerende black metal (is er andere?) van Wiegedood was dan ook de volmaakte afsluiter. De band liet er geen gras over groeien en trok meteen loeihard van leer met “Svanesang”, het openingsnummer van hun debuut De Doden Hebben Het Goed, meteen gevolgd door “Ontzieling” uit De Doden Hebben Het Goed II. Beide platen tellen in totaal acht songs. Gilles Demolder, Levy Seynaeve en Wim Streppoc vuurden ze alle acht met een allesverschroeiende kracht af. Streppoc drumde zich met zichtbaar plezier de ledematen van het lijf. Diens mokerslagen werden voortreffelijk geschraagd door de snelle, beenharde riffs van Demolder en Seynaeve.
De minimalistisch aandoende gitaarriffs van Wiegedood sloten wel degelijk aan bij de klankexperimenten van wat eerder die avond in de AB Box te horen viel, al klonk het meer doortastend, intenser en — uiteraard — harder. Dat laatste is een eufemisme: de black metal (van old school black tot pakweg late Gorgoroth en 1349) van Wiegedood is compromisloos, gaat voluit en laat de toeschouwer/luisteraar verbluft maar voldaan achter. Wiegedood bespeelt sferen waarin droefenis en wanhoop domineren. Stille momenten zijn steeds een voorbode voor een allesverscheurende kreet. De afsluiter “Onder Gaan” omschrijft bondig Wiegedoods passage. De Russische vrouwenstem die (zoals op de plaat) ook live het nummer beëindigt, lieten het publiek beduusd, doch verzadigd, gedurende enkele minuten nog naar een leeg podium staren. Memorabel.
