”Vakmanschap dat zich niet voorgestuwd weet door noodzaak”, schreven we drie jaar geleden over A Better Tomorrow. In The Saga Continues klinkt Wu-Tang opnieuw grimmiger, maar blijft onze conclusie dezelfde.
Toen we nog snotneuzen waren klaagde Wu-Tang al over de pop-invloeden in hiphop en sindsdien is de kritiek er niet minder op geworden. Twintig jaar later is het genre wereldwijd de meest beluisterde muziekstroming en kan een nieuwe langspeler van het sterrenensemble slechts op lauw enthousiasme rekenen. Zo werd vooruitgeschoven single “People Say” na drie weken bijna dertig miljoen keer minder beluisterd dan de samenwerking tussen Kalash en Brussels hiphopgeweld Damso – gereleaset één dag later.
Niet toevallig, wel pijnlijk ironisch. Kees De Jong, die met Top Notch al twintig jaar de dans leidt in de Nederhop, stelde dat “de jonge generatie altijd gelijk heeft”. Bij Wu-Tang hebben ze er geen oor naar, al zou het te gemakkelijk zijn om de clanleden neer te sabelen op basis van hun ideeën over hiphop en de evolutie van het genre. The Saga Continues klinkt opnieuw grimmiger dan voorgangers 8 Diagrams en A Better Tomorrow, en dat het album überhaupt verschijnt is grotendeels te danken aan Mathematics, die opnieuw de volledige verantwoordelijkheid over de productie op zich nam. Het resultaat is aangenaam en consistent, maar tegelijk weinig ambitieus.
Meer dan een paar nummers zijn op z’n minst het beluisteren waard, voorop het eerder genoemde “People Say”. Sterke beurten van onder meer Method Man, Raekwon en Redman wisselen af met een sample van sixties soulgroep The Diplomats. In “If Time Is Money” krijgt eerstgenoemde het podium voor zich alleen en ‘Johnny Blazet’ hij een spit die ons terugbrengt naar een vorig millennium. Later bewijst “Pearl Harbor” – ondanks de vreemde opmerking van GZA over Lady Gaga’s seksualiteit – nog eens de gave van Ghostface Killah om een memorabele hook in elkaar te flansen.
Voor elke positieve uitschieter echter ook een minder moment. De misgelopen drugsdeal in “Fast and Furious” komt nooit helemaal van de grond en RZA’s ‘BlackLivesMatter’-bijdrage “Why Why Why” moet het vooral hebben van zijn sneren naar The Weeknd en Floyd Mayweather. Over het algemeen spatten tijdens The Saga Continues de vonken niet bepaald van onze speakers. Ideaal om rustig bij in te drinken of tijdens een potje tafeltennis, maar als er schoon volk aanschuift schakelen we toch liever een versnelling hoger.
Hoe hard ze bij Wu-Tang ook op de grond stampen, muziek is een taal en talen evolueren nu eenmaal constant. Maar ergens begrijpen we GZA wel over het belang van lyriek en wat ooit helemaal centraal stond in hiphop: “It’s always been about who can craft the wittiest and the cleverest rhymes”. En dan vooral hoe die rhymes in een eindeloze flow aaneengerijgd worden. Op dat vlak doet Wu-Tang nog steeds waar het sinds “Protect Ya Neck” in heerst. Laidback en consistent. Al gaat het tegenwoordig allemaal toch net iets trager.
