Bommen, rellen, waterkanonnen, verwoeste natuur, een kapotte wereld: het passeerde allemaal de revue op 1 november. Godspeed You! Black Emperor was in ons land, en Brussel zou het geweten hebben. Hope? Zal wel.
De voorbije maanden waren hoogdagen voor zij die postrock nog altijd een warm hart toedragen. Zowel Mogwai als Godspeed You! Black Emperor brachten nieuw werk uit en vonden hun weg naar podia in ons land. Erg enthousiast waren wij helaas niet over de platen. Mogwai bewees enkele weken geleden in de Ancienne Belgique echter dat het de nieuwe nummers live wél de intensiteit wist te geven die ze op plaat misten. Het was dus benieuwd afwachten of Godspeed You! Black Emperor hetzelfde kon doen met het weinig relevante Luciferian Towers. Gelukkig toonden ook de Canadezen dat the car nog steeds very much on fire is.
Een optreden van Godspeed You! Black Emperor is altijd een lang uitgerekte totaalervaring, en dat was ook nu niet anders. Eén voor één kwamen de muzikanten het podium op geslenterd terwijl de polsen werden losgemaakt tijdens “Hope Drone”. Dat “hoop” niet meteen het woord is dat in je hoofd opkomt als je tegenwoordig door de krant bladert, liet de groep niet aan zijn hart komen. De band heeft waarschijnlijk nooit in woeligere tijden dan deze gespeeld, maar heeft ook zelden strijdvaardiger geklonken. Dat leverde op plaat een soort optimisme op dat weinig geloofwaardig overkwam voor dit balorkest van een nucleaire holocaust, maar live wel pakte en je opnieuw vulde met die combinatie van woede en tristesse.
Daarnaast was het de vraag of de band zich wel staande zou weten houden in de galmbak van Vorst (ook al was die voor de gelegenheid deels afgezet met zwarte doeken). Dat viel wel mee omdat de groep (ook op plaat) vooral op kracht inzette in plaats van op de subtiliteit van de beginjaren. “Bosses Hang” combineerde agressie met stilte, voor zich sprekende beelden van uitgemergelde karkassen van appartementsblokken. Beeld en geluid smolten in elkaar over, de zaal vulde zich met elektriciteit. Hier klonk de groep wél eindelijk weer urgent en noodzakelijk. De apotheose sloeg je met je rug tegen de muur, terwijl de bassen je lichaam deden trillen. “Fam/Famine” was geen halfslachtige poging tot drone maar sneed diep doorheen lijf en leden. “Anthem For No State” bracht daarna pure ontroering. De abstracte zwart-wit beelden – abstracter dan je van de band gewoon was: waren het bommen, of gewoon melancholische straatverlichting? – vloeide perfect over in de begrafenismars van de viool. De kapotte sax (een verrassende maar waardevolle toevoeging aan het basisgeluid van de groep) van een uitgesponnen en daardoor overtuigender “Undoing A Luciferian Tower” sloot het eerste deel van de set af, opgebouwd rond de recentste worp. “Fuck America” had de band ondertussen al geprojecteerd. Alsof we daar nog van overtuigd moesten worden.
Daarna joeg de groep er een integraal Slow Riot For New Zero Kanada door, en de molotovcocktail op de hoes van die plaat leek heel even tot leven te komen. Zo strijdvaardig en met de vuisten in de lucht heeft de band zelden gespeeld. “Moya” was nog vooral overdonderend mooi en bracht de klassieke soundtrack bij “quiet refusals, loud refusals and sad refusals”. Heel even was de mens minder wolf voor de ander. Doodjammer dat de bunker die Vorst is het prachtige einde van het nummer, met zijn subtiele gitaarlijnen en viooluithalen, de nek omwrong. “Dan maar extra in het rood” moet de groep gedacht hebben, en ze maakten van “BBF3” meer driedubbele kopstoot dan song. Want welk nummer is beter geschikt om tegenwoordig af te sluiten dan dat met de veldopname van een wapengek die manisch vloekt dat “America is a Third World country but people don’t recognize it”. Terwijl de band geluidsgolven door de zaal liet rollen, teisterden gewelddadige clashes tussen politie en protestanten het beeldscherm. De spanning was te snijden, de revolutie even binnen handbereik, de molotovcocktail bereid tijdens “Moya” vloog door de ramen vanthose in charge. Onder het geluid van krakende drones verliet de groep het podium, alsof ze wilden zeggen: “nu is het aan jullie”.
