Met de komst van Left Lane Cruiser was Magasin 4 even het schouwtoneel van een avondje vuige, ongemanierde blues. Een groot publiek trek je daar jammer genoeg niet mee aan, maar voor wie erbij was, resulteerde dat in een memorabele avond.
Oorspronkelijk was er een double bill voorzien met Needle And The Pain Reaction, maar omwille van ziekte moest de Gentse band te elfder ure hun optreden annuleren. Elk nadeel heeft zijn voordeel, in dit geval was het dat Left Lane Cruiser een langere set kon spelen dan het oorspronkelijk voorziene uur. Eerder dit jaar bracht Left Lane Cruiser zijn negende album Claw Machine Wizard uit waarop verder geborduurd wordt op hun vertrouwde sound. Als gitaar-drum duo dat bluesmuziek brengt, zijn vergelijkingen met The White Stripes en — vooral — The Black Keys misschien wel voor de hand liggend, maar doen ze de uit Fort Wayne (in de Amerikaanse staat Indiana) afkomstige band eigenlijk ook oneer aan. Want in tegenstelling tot die twee andere bands is Left Lane Cruiser altijd dwars van enig commercieel instinct koppig hun eigen ding blijven doen.
Op voorganger Dirty Spliff Blues (2015) kende de band rond zanger/gitarist Freddy Joe Evans IV een drastische personeelswijziging. Niet alleen nam Pete Dio de plaats in van stichtend lid Brenn Beck achter het drumstel, met Joe Bent kwam er ook een bassist de gelederen versterken. Claw Machine Wizard werd echter een terugkeer naar de essentie waarin het oorspronkelijke duo-formaat in ere wordt hersteld. Alhoewel er hier en daar wat extra invloeden aangeboord worden, is het album nog altijd een onweerstaanbare mix van hill country blues en garagerock, gebracht met de verbetenheid die je normaal enkel bij een hardcoreband weet terug te vinden. Oudgedienden uit de Fat Possum-stal als R.L. Burnside of Junior Kimbrough zijn voor de hand liggende invloeden op de sound van de band.
Wat meteen opviel was welk volume gitarist Freddy Joe en drummer Pete Dio onder hun tweetjes wisten te produceren. Joe Evans speelde al zittend, voorovergebogen de snaren van zijn instrument martelend, pet quasi nonchalant op het hoofd. Pete Dio leidde het boeltje van achter zijn drumstel in goede banen. De verbetenheid waarmee beiden hun instrumenten te lijf gingen was indrukwekkend. Halverwege sneuvelde er al eens een snaar, maar dat kon geen kwaad. De muziek van Left Lane Cruiser staat of valt niet met technische virtuositeit. Nee, dit is muziek die het moet hebben van de inleving, van het gevoel. En laat het nu net dat zijn wat beide heren gisteren in overvloed tentoon spreidden.
Vanaf het eerste nummer, een Hound Dog Taylor-cover, was het duidelijk: ook deze keer zou het weer een avondje rauwe blues worden, waar de energie van af spatte. Hoewel de focus bijna vanzelfsprekend op hun meest recente album lag, werden er af en toe ook een paar nummers uit de oudere platen opgediept. “Big Momma” met z’n heerlijke, repetitieve groove en “Pork ‘N Beans” blijven nog altijd heerlijke lappen blues. Wat ook opviel: de nieuwe nummers moesten daar in kwaliteit zeker niet voor onderdoen. “Claw Machine Wizard” dreef op een vlammende riff, “Booga Chaka” was heerlijk rommelig. Ook “Point Is Overflowing” was zo’n voltreffer, gebracht door de band met de energie van een bende jonge punkwolven. Splinternieuw, want nog niet op een plaat beland, was “Detroit House Party” dat klonk alsof de Ramones zich op blues storten. Evans en Dio doen het allemaal met zoveel overtuiging dat ze met alles lijken weg te komen, zelfs als Dio even aan het rappen slaat.
Naast de eigen nummers bracht het duo ook een hele reeks geslaagde covers, van de al eerder genoemde Hound Dog Taylor tot Muddy Waters. Maar evengoed minder evidente keuzes als ”Mule Plow Line” van Jimbo Mathus of “Rock and Roll Outlaw” van Rose Tattoo. Of het van Lead Belly en Ram Jam bekende “Black Betty” waarin Evans zichzelf helemaal schor schreeuwde. Twee oudjes kwamen er nog op het einde van de reguliere set met een zinderend “Tres Barrachos” en een zompig “Hillgrass Bluebilly”. In de bisronde kregen we met “$2,00 Elvis” nog een sterk nieuw nummer voorgeschoteld.
Het was een concert dat wrong, piepte, kraakte. Evans en Dio plaatsten de blues niet op een piëdestal, maar sleurden hem door de modder van de Mississippi tot er een smerige brij bleef aankleven. Zoals het hoort. De blues is bij Left Lane Cruiser in goede handen, zoveel werd in Magasin 4 nog maar eens bewezen.
Left Lane Cruiser speelt begin november nog twee optredens in ons land: op 5 november in Muziekcafé De Giraf in Zwalm en op 6 november in Café De Zwerver (Leffinge).
