Bulliphant :: Hightailing

82804071

Moderne improvisatie en de natuur zijn vanzelfsprekende bondgenoten. Een paar decennia geleden trokken improvisatoren al de bossen in om er inspiratie op te doen voor projecten, terwijl talloze muzikanten in de dierenwereld een aanleiding vonden om in de weer te zijn met allerhande geluiden en patronen. Een fijne band die nu ook z’n duit in het zakje doet, is het Belgisch-Nederlands-Portugese kwintet Bulliphant, dat debuteert met muziek die opgenomen werd in de parel van de Kempen, De Singer.

De bandnaam is al een samentrekking van twee intimiderende beesten, maar bandleider/saxofonist Ruben Verbruggen (Bravo Big Band, Spoken Saxophone Quartet, Keenroh XL,…) en de zijnen trekken die fascinatie nog wat verder door. Er wordt gewerkt met composities, maar die zetten dan wel in op maximale vrijheid voor alle betrokkenen, met als resultaat een bonte lappendeken van geluiden en temperamenten, soms ingetogen en vrijend met een opvallende naturel, maar even later ook nukkig bokkend, met excentrieke combinaties en een uitbundige potten- en pannensound.

Verbruggen heeft zich daarvoor omringd met goed volk. Met Thijs Troch (synthesizer en elektronica) en Bart Maris (trompet, piccolotrompet) haalde hij twee opvallende figuren van de nieuwe en vorige generatie aan boord, muzikanten die even gemakkelijk bewegen in uiteenlopende werelden. Dat geldt ook voor drummer Friso van Wijck, ooit nog thuis in de wereld van de brute metal, maar hier een waardevolle schakel. Slotstuk van de band is de indrukwekkende en eindeloos productieve Portugese bassist Gonçalo Almeida, die zich de voorbije jaren naar het voorplan van de Europese jazz en improvisatie werkte.

Opvallend is eerst en vooral de beknopte duur van veel stukken. Van Verbruggens acht bijdrages, zijn er zes die rond of onder de twee minuten zitten. Dikwijls bevatten ze wel behoorlijk wat informatie. Vanaf het titelnummer word je getrakteerd op een waaier aan mogelijkheden, met rammelende bassnaren, tuimelende percussie, bliepende en druppelende elektronica, gedempte trompet en ronkende baritonsax, die meteen een muzikale uitwerking biedt van de albumtitel (vluchten met de staart omhoog). Ook “Jungle Dew” heeft een toepasselijke titel: Trochs golven hebben iets van een dromerig kerkorgel, terwijl het samenspel klinkt als een muzikaal bos dat langzaamaan ontwaakt.

De kortste stukken lijken eerder op aanzetten, beknopte sfeerstukken die laten proeven van mogelijkheden, zowel door het uitspelen van kleinere combinaties (sax vs bas, trompet vs elektronica) als een compacte free-for-all, zoals in “Musth And Agression”, een dierenversie van Mingus’ grootstedelijke kermis in “A Foggy Day”. En zo beweegt de band tussen sereniteit (“Hibernation Take Off”), de sluimerende spanning voor de confrontatie (“Male Combat”) en de gesjeesde volière op een rommelende ritmesectie (“Female Reward”).

De vier stukken die aangeleverd werden door de andere leden zijn meteen ook de vier langste stukken, maar ze sluiten naadloos aan bij Verbruggens insteek. Almeida’s “Too Much Nectar (The Way Of Zen – Part I)” pakt uit met iele, lange lijnen en creëert een meer rustgevende toon, waarin baritonsax en gestreken toets gaandeweg voor onheil zorgen, terwijl “Slow Fall Of A Common Crane” herinnert aan het subtiele samengaan van improvisatie en elektronica bij LAMA. Maris’ “Long Distance Migration” start met een innige verstrengeling van trompet en altsax die het latere “Male Combat” lijkt aan te kondigen, maar barst snel open in een fraaie en weldadige polyfonie. Van Wijcks “To Balance A Frantic Flock”, tenslotte, kent een warrige start met knorrende sax en piepende bas, maar combineert de drukte later met ingetogen synthkalmte.

Hightailing is duidelijk niets voor de gemiddelde jazzclub, daarvoor is de muziek te grillig en onvoorspelbaar. Zeggen dat het hier zomaar wat alle richtingen uitwaaiert, is evenmin correct. De beheersing en dosering van en door de betrokken muzikanten is net wat zo’n succes maakt van deze debuutplaat. De ingrediënten, die zijn bekend, maar het frisse evenwicht van speelsheid en experiment zorgt ervoor dat de aandacht zelden verslapt en open oren voortdurend geprikkeld worden.

De band gaat binnenkort de hort op en passeert o.m. in Brussel (Studio Grez, 31/10), Antwerpen (The Vinyl Touch, 3/11), Gent (Croxhapox, 5/11) en Leuven (Devlovanzenma, 6/11).

Release:
2017
http://www.rubenverbruggen.be/
Creative Sources
Beeld:
Cees van de Ven

verwant

Smolikas / Thijs Troch :: Split LP

Bijna op kousenvoeten heeft het Gentse bwaa-label de voorbije...

Kabas

16 september 2020Nona, Mechelen

Kabas :: Eugénie

Voor zijn eerste album Abel deed het Gentse Kabas...

Frame Trio :: 28 oktober 2018, Parazzar

De fijnste concertplekken zijn die waar je niet enkel...

Tonus / Dirk Serries 50 :: 13 oktober 2018, De Singer

Het oeuvre van Dirk Serries bevat een paar terugkerende...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Brihang

28 maart 2024De Roma, Borgerhout

REWATCH: Battlestar Galactica (2004-2009)

Tijd om na vijfentwintig jaar Golden Age Of Television...

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in