De een vereeuwigt z’n feestje op foto’s, de ander legt het vast op plaat. Wat zou je zelf doen, met gasten als Keb Mo, Emmylou Harris en Bonnie Raitt? “I’ll Take You There”, heet de party-cd van Mavis Staples’ 75ste verjaardagsfeestje.
20 november 2014, Chicago’s Auditorium Theatre. Het is al even na middernacht en het stof gaat terug liggen. De laatste voetstappen verlaten voldaan de imposante zaal wanneer ergens achter het podium in de backstage nog een fles bubbels gekraakt wordt. Staples’ stem klinkt nog schorder dan voorheen en dient dringend gesmeerd. Tijd om terug te blikken op een feestelijke concertavond.
Het concert start met countryzanger Buddy Miller, die de spits afbijt met de gospelsong “Woke Up This Morning (With My Mind On Jesus).”Hallelu-hallelu-hallelujah!” Niet enkel Mavis, maar ook de Lord wordt geprezen. Dubbelfeest! Terwijl de Lord beslist ergens goeddunkend meekijkt, is het op Mavis nog even wachten. Haar vrienden rollen eerst de rode loper over een vijftal nummers uit: Emmylou Harris met het hoopvolle “Far Celestial Shore” op een leuk drafje, een funky Michael McDonald met “Freedom Highway” (blazers op volle toeren) en Glen Hansard op z’n sensueelst met “People Get Ready”. Wanneer je je begint af te vragen of mevrouw Staples überhaupt wel aanwezig is, komt ze eindelijk het podium op geschuifeld met Aaron Neville aan haar zijde. Leuke combinatie, die frêle stem van Nevillle en Mavis die grolt als een pitbull met kiespijn. Kort maar krachtig is deze “Respect Yourself”. Maar dat ’t zo lekker draait, daar zorgt ook The All Star-band voor. Onder andere producer/bassist Don Was (Bob Dylan, de Stones en funkateer George Clinton), drummer Sonny Emory (Steely Dan en Earth, Wind & Fire) en Michael Bearden op de toetsen (werkte samen met Michael Jackson en Lady Gaga). Nou moe! Met een trio achtergrondzangeressen om je vingers bij af te likken, krijgt elk nummer dat extraatje dat het echt af maakt.
Staples wordt op handen gedragen. Haar engagement voor de burgerrechtenbeweging zit daar voor veel tussen. Het begon midden vorige eeuw met vader Roebuck Staples, die een band stichtte met zijn kroost: The Staple Singers. Begin jaren vijftig tekende de band een eerste platencontract en dat bracht de bal aan het rollen. Van gospelbandje tot een van de meest invloedrijke bands met een boodschap: papa Staples wist hoe ’t moest. Mavis, nog volwaardig adolescent toen, maakte kennis met de burgerrechtenbeweging en tot op de dag van vandaag is haar sociaal engagement in haar songs te horen. Nummers over hoop, over strijdkracht en rechtvaardigheid, en over geloven. Vroeger relevant, vandaag relevant. Vooraleer Staples ons in rechte lijn naar de finale meeneemt, houden Taj Mahal, Eric Church en Greg Allman ons warm.
Ook al is deze plaat ijzersterk van begin tot eind, toch zullen wij niet alles onthouden. Wat wél in ons geheugen gegrift staat, is de versie van “Slippery People” van Talking Heads. Met het koppel Win Butler en Régine Chassagne van Arcade Fire krijgen we een tijdloze cover uit een onverwachte hoek. Ook een uiterst gezellige “Will The Circle Be Unbroken” en een heftige “The Weight”, waarin Mavis ons op bezwerende toon lichte schrik aanjaagt.
Deze plaat is kortweg een leuke mix van country, gospel, blues en soul. Op haar 75ste (ondertussen is ze 78) bewijst Mavis dat ze er nog staat met die o zo krachtige stem van haar. Begeesteren en bezweren doet ze nog steeds alsof ze ervoor geboren werd. Ondertussen is het uitkijken naar haar nieuwe plaat, die midden november uitkomt.
