Met haar derde album Loyalty uit 2015 leek voormalig actrice Tamara Lindeman zichzelf en haar delicate folkmuziek op de kaart te hebben gezet. Met deze titelloze opvolger zet ze een eigenzinnig stapje voorwaarts, zonder haar rake observaties en gevoel voor poëzie uit het oog te verliezen.
Loyalty was voor ons een absoluut hoogtepunt van 2015 en belandde dan ook in het eindejaarslijstje. De ijle, dromerige stem van Lindeman in combinatie met haar rake en poëtische observaties haalden ons compleet overstag. Voor u denkt: ah nee, weer zo’n folkie die haar hart moet blootleggen, Lindeman gooit het wel degelijk over een andere boeg. Zonder al te veel woorden vuil te maken aan grote drama’s of liefdesverdriet, vinden haar nummers plaats ergens daartussen, in het midden van het dagdagelijkse leven. Of het nu een roadtrip door Canada is of over de band met haar zus, Lindeman beschrijft het raak, treffend en met een groot gevoel voor empathie.
De nieuwe plaat borduurt tekstueel verder op deze stijl en smijt nog meer poëtische tierlantijntjes overboord. Zoals op afsluiter “The Most Dangerous Thing About You” waarin ze een nogal ongemakkelijk diner op restaurant beschrijft met een vriend of partner die duidelijk met zichzelf worstelt. De echte stomp in de maag zit echter in de clue: “The most dangerous thing about you is your pain / I know for me it’s the same”. Het nummer doet qua melodie en begeleiding aan “Case of you” van Joni Mitchell denken, maar dan minder direct en ingetogener.
Of kijk maar naar de tekst van het overweldigende “Thirty”, misschien wel het beste nummer van de plaat. Er is eenangzame opbouw tot een soort van rockabily nummer met Chuck Berry-gitaren, terwijl overweldigende observaties en tegenstrijdige emoties de bovenhand nemen: “Gas stations I laughed in / I noticed fucking everything / The light, the reflections, different languages, your expressions”. Het is ook in dit nummer dat onmiddellijk de nieuwe richting van dit album opvalt: voller geproduceerd (maar daarom niet gladder) met meer elektrische gitaren en dynamischer.
Die nieuwe aanpak pakt meestal goed uit: zowel opener “Free” als “Power” zijn ingehouden, slepende nummers. Vooral “Power” is sterk waar de elektrische gitaar in de pauzes dreigend de bovenhand neemt terwijl Lindeman langzaamaan door de strofes dwaalt. Niet alleen is er een grotere rol voor de elektrische gitaar weggelegd, er zijn deze keer ook strijkers op dit album te horen en die zijn door Lindeman zelf gearrangeerd. Op een nummer als “Kept It All To Myself” werkt het fantastisch: het is een gedreven uptemponummer dat net zoveel een introspectieve blik is op mentale onrust als een analyse van waar het in een relatie is misgelopen. Het nummer is melodieus verdriet terwijl de strijkers het nummer van een extra laag tegenstrijdigheid en onrust voorzien.
Doorheen de plaat valt op hoe Lindeman als songschrijver gegroeid is in de afgelopen twee jaar. “You And I On The Other Side Of The World” is ontroerend en knap opgebouwd met een tekst vol snijdende, diepgravende details terwijl het intiem begonnen “Impossible” vervolgens prachtig openbloeit. Een andere favoriet is “In An Hour”, een schijnbaar vederlicht nummer maar met een tekst over een relatie waarin één van de partners mentale problemen heeft. Het refrein “It don’t have to be everything that I know you need” doet op alle juiste plaatsen een beetje pijn.
In tegenstelling tot Loyalty voelt dit nieuwe album minder als één geheel, maar is het eerder een soort van “debuutalbum”. Een collectie van 11 nummers die potentiële richtingaanwijzers zijn voor toekomstige platen. Bovendien zijn er één of twee nummers die te weinig impact hebben. Het folky “Black Flies” blijft niet aan de ribben kleven ondanks het zijden achtergrondkoortje. Het hijgerig gezongen “Complicit” mag dan wel een indirecte kritiek zijn op hoe we allemaal schuld hebben aan global warming maar als nummer valt het gewoon plat op het gezicht wegens gebrek aan een interessante melodie.
Met The Weather Station heeft Lindeman verschillende wegen voor zichzelf opengelegd die we haar graag op volgende albums verder zien verkennen. De referentiepunten zijn singersongschrijvers uit de jaren 70 (van Joni Mitchell tot Gordon Lightfoot) maar de rake teksten over mentale ziekte, relaties, familie, ecologie en feminisme zijn erg hedendaags. Op dit album laat Lindeman zien wat voor een breed spectrum aan emoties en thema’s ze kan aanboren en dat ze als artieste nog maar net begonnen is. Om in de gaten te houden dus.
Op 20 oktober speelt The Weather Station een concert in het Trefpunt in Gent, met Will Stratton in het voorprogramma.
