De zesde plaat van Wolves In The Throne Room is een schot in de blackmetalroos, en dat vooral dankzij de erfenis van Emperor en co.
Wat kan de tijd voorbijrazen. Het is al van Celestial Lineage (2011) geleden dat de Amerikanen nog een echte blackmetalplaat uitbrachten. Het lijkt erop dat ze na het dark ambient-uitstapje Celestite (2014) nood hadden aan een portie traditionele, ronduit agressieve black metal. Zo had “Angrboda” misschien niet misstaan op Two Hunters of Black Cascade — het zijn vooral die fantastische platen die nog zeer fris in het geheugen zitten. We zeggen “misschien”, omdat de kraakheldere sound en de bijna symfonische keyboardintermezzo’s in het gehoor springen.
Bij die elektronische lagen kan je niet anders dan aan Emperor en Burzum kan denken. Op zich niets mis mee, maar soms worden ze iets te lang uitgesponnen. Ook dat valt meteen op in “Angrboda”. Dat nummer is dan ook de beste samenvatting van het nieuwe geluid van de band. Nieuw, als in verrassend? Neen, de sound is allesbehalve origineel. Thrice Woven heeft maar een paar seconden nodig om nostalgie naar de Satyricon van Dark Medieval Times op te roepen. Met dank aan de folkmelodie in de intro van “Born From The Serpent’s Eye”.
We hebben het gevoel dat Wolves In The Throne Room niet meer het obscure gezelschap van weleer is en de traditionele blackmetalliefhebber wil aanspreken. Zo is de band live uitgegroeid tot een vijftal, onder wie een vaste keyboardist. En van albumopener “Born From The Serpent’s Eye”, waarin de Zweedse Anna von Hausswolff je op een opmerkelijke gastbijdrage trakteert, werden zelfs een verkorte versie én videoclip gemaakt, met de band voor het eerst herkenbaar in beeld. Die singleversie is op z’n minst een vreemde keuze — we zien het Wiegedood niet doen. Gelukkig werden we meteen weggeblazen door de oorspronkelijke, veel langere nummers.
De nieuwe Wolves In The Throne Room boet weinig in aan songlengte, maar klinkt wel minder gelaagd, minder complex en meer direct. En ondanks de terugkeer naar de originele sound zouden we ook durven zeggen: toegankelijker. “The Old Ones Are With Us”, dat afklokt op ruim acht minuten, is zonder meer episch te noemen. Special guest deze keer is Neurosis-zanger Steve Von Till. Dankzij zijn bijdrage heeft het nummer iets weg van het intussen ter ziele gegane Agalloch.
Na het intermezzo “Mother Owl, Father Ocean” volgt het échte topnummer van Thrice Woven. ”Fires Roar In The Palace Of The Moon” gaat minutenlang meedogenloos door op een verwoestend elan. Het doet haast non-stop denken aan Emperor en zal daardoor, nog meer dan het voorgaande geweld op de plaat, geschikt zijn voor fans van de tweede blackmetalgolf. Wie zich aangesproken voelt, kan dus meteen doorspoelen naar dat vijfde en laatste nummer.
Wolves In The Throne Room heeft dus geen nieuw meesterwerk geschreven. Die tijden liggen bijna tien jaar achter ons. Oathbreaker en Deafheaven zijn de baanbrekende bands die vandaag op muzikaal vlak het verschil maken.
Wat is Thrice Woven dan wel? Een mooie doorsnede van wat black metal in de jaren negentig voorstelde, gecombineerd met een propere productie. Wie deze band al kent sinds ze met Diadem Of 12 Stars (2006) op het voorplan traden, zal niets revolutionairs horen. Wie niet mee is met het genre, zal wel onder de indruk zijn van de intensiteit van deze plaat.
