Met Fornet en Whispering Sons stonden dinsdagavond in het Gentse NEST twee Limburgse bands geprogrammeerd die postpunk een moderne injectie geven. En beide bands konden danig imponeren.
NEST is een zegen voor Democrazy. Wie regelmatig een concert in Gent meepikt, zal dat beamen. Sinds de voormalige Gentse stadsbibliotheek werd omgebouwd tot een creatieve broeihaard (elk van de zes verdiepingen hebben een eigen functie, van hippe bar over bedrijfsruimte tot restaurant) heeft de concertorganisatie er een uitvalsbasis bij. En wat een fantastische concertlocatie is de voormalige Musschezaal. En je kan er ontdekkingen doen; dat weet het publiek blijkbaar ook.
Misschien is om die reden de zaal al goed volgelopen voor opwarmer Fornet. Ondanks hun piepjonge leeftijd horen we een heleboel invloeden bij dit energieke vijftal: van Dinosaur Jr. over The Fall en Sonic Youth tot recentere acts als Girl Band en Föllakzoid. Sommige nummers klinken iets te inwisselbaar — er wordt iets te veel ingezet op repetitieve, knarsende riffs en eentonige vocals zonder echt meeslepend te zijn. Graag hadden we wat meer keys gehoord tussen het tegendraadse lawaai.
Andere nummers, zoals de single “Erase (I’m Alive)”, zijn niet uit het hoofd te hameren en laten horen dat de nieuwe golf van (eigenzinnige) postpunk in ons landje er nog een band met potentieel bij heeft. Fornet is al retestrak, (bij momenten) groovy én vlijmscherp, die variatie zal wel groter worden in de toekomst.
Vanaf de eerste seconden sfeer met de grote S bij Whispering Sons. Van bij het tweede nummer “White Noise” gaat de kwaliteit van de set ook nog eens steil bergop, tot en met een zinderend “Insights”, dat door de synths van Sander Hermans tegelijk schitterend en verschroeiend is. Jezus, wat een intensiteit brengen deze jonkies aan de dag. Het blijft fascinerend dat jonge twintigers zo’n sound neerzetten. Postpunk en aanverwanten lijken meer dan een gewone hobby voor hen, het is een attitude. Of zoiets. Bij elk nummer krijg je alleszins het gevoel dat deze band het echt meent. Leuk detail: gitarist Kobe Lijnen draagt een shirt aan van This Heat — de band splitte in 1982, waarschijnlijk dik tien jaar voor hij geboren werd.
Whispering Sons slaagt er ook in om een jonger, meer op indiemuziek gericht publiek en oudere liefhebbers van het genre samen te brengen. Die laatsten wanen zich in NEST opnieuw in de donkere krochten van de jaren tachtig wanen. Dat “White Noise” een vroeg, dreigend en ophitsend hoogtepunt is, verbaast dus niet. Dat nummer zegt ook iets over de progressie die deze jonge postpunkhelden doorgemaakt hebben. Neen, dit is niet meer de ietwat onzekere band die we vorig jaar aan het werk zagen in het voorprogramma van DIIV.
Tijdens veertien nummers tellende set (de band heeft nog nooit zo lang gespeeld) worden ook een aantal nieuwe nummers, waaronder eentje met werktitel “Stalemate”, voorgesteld. Die klinken nog slepender, spannender en duisterder. Een flinke stap vooruit in vergelijking met het altijd uitstekende Endless Party. Met haar donkere dreigende stem lijkt Fenne Kuppens meer dan ooit haar innerlijke demonen weg te jagen. Het publiek sleurt ze dan ook volledig mee in haar performance — de luchtdrumbewegingen mogen misschien wel achterwege gelaten worden.
Tijdens de encore worden nog eens twee nummers getest. Dat getuigt van lef, maar vinden we niet ideaal. Dat hadden we misschien alles gezet op een verwoestend “Wall”, het enige ietwat teleurstellende nummer in de set.
Maar goed, Whispering Sons kan dus definitief overtuigen in een grotere zaal. Vanaf vandaag trekken ze een dikke maand op tour op Europa (waaronder de allereerste keer Italië) om die nieuwe nummers nog meer te testen. Nee, we hebben nog lang niet alles gehoord van Whispering Sons. Benieuwd zijn we al, naar die volgende plaat!
