Als deze albumtitel één ding bewijst, is het wel dat je niet altijd moet geloven wat je leest. Want een album vol epische anthems is deze zesde van Iron and Wine niet geworden. Gelukkig maar.
Wat Beast Epic dan wel is? Zowat het tegenovergestelde. Sam Beam keert terug naar zijn roots, naar de albums waarmee hij zichzelf vijftien jaar geleden op de indiefolkkaart zette. Die terugkeer mag je zelfs vrij letterlijk nemen, want Beam ging opnieuw aankloppen bij het Sub Pop-label dat tussen 2002 en 2007 Iron and Wines’ indrukwekkende openingstrio uitbracht: het debuut met lo-fi randje The Creek Drank The Cradle, het fluisterende Our Endless Numbered Days en het kleurrijke The Shepherd’s Dog.
De meer recente platen van Iron and Wine lieten een ander geluid horen: dat van een ambitieuze band die op zoek ging naar rijke, bij momenten zelfs orkestrale instrumentatie en een kamerbrede productie, maar dat roer gooit Beam nu dus weer om: Beast Epic werd opgenomen in een intiem gezelschap, zonder veel toeters en bellen. Less is opnieuw more, zonder dat de band vervalt in makkelijke nostalgie. Dat gaven de eerste singles “Thomas County Law” en vooral “Call It Dreaming” — het beste nummer van het album — al weg.
Die retour doet Beast Epic nog het dichtst aanleunen bij Our Endless Numbered Days, de met herfsttinten ingekleurde klassieker uit 2004. Simpele maar gracieuze melodieën, subtiele arrangementen die gaandeweg hun kleine geheimen prijsgeven en natuurlijk die herkenbare flanelzachte stem. Maar de Sam Beam van 2017 is niet de Sam Beam van 2004, en dus horen we een songwriter die zelfbewuster dan ooit in de studio staat. De jaren hebben Beam geleerd hoe hij met heel weinig toch veel emotie in zijn songs kan steken. Hij zingt met een natuurlijke tederheid die elf nummers lang comfortabel aanvoelt.
Tussen die elf zit geen enkele stinker, integendeel zelfs: het hele album rolt voorbij als een zacht geheel. Hoewel: de enige bobbel in Sam Beams milde klankentapijt is “Last Night”, een song van contrasten waarbij de experimenteerdrang even vrij spel krijgt en er gerommeld mag worden met zowat alle instrumenten die voorhanden zijn.
Verder alleen maar netjes gestoffeerde folksongs waar de scherpe randen goed verstopt zijn. “Bitter Truth” is een break-up song die vakkundig rond de valkuil van de meligheid slentert, “Song In Stone” een ballad waarin een dartele piano naar Van Morrison knipoogt. “Summer Clouds”, de trieste trage van de plaat, vormt de pauze halverwege waarna “Call It Dreaming” de optimistischere B-kant mag inluiden. “About A Bruise”, country-folk die hulde brengt aan de zuidelijke roots van Beam, is op die B-kant de joligste van de bende.
In de plaats van verder op zoek te gaan naar middelen om zijn sound te vergroten, heeft Iron and Wine ervoor gekozen om de boel weer simpel te houden. En dat doet de band deugd. Beast Epic is opnieuw een traditioneel songwritersalbum geworden, waarmee Sam Beam bewijst dat achteruitkijken niet noodzakelijk achteruitgang betekent.
Iron and Wine speelt op maandag 29 januari in de AB.
