Taylor Swift verbrak de voorbije twee zomermaanden alle records in de hitlijsten. Enola ordende voor u tien nummers die wél relevant zijn.
“Look what you made me do”; naast La Swift heeft ook Liz Harris (Grouper) er mooi genoeg van. Ze fluistert ons haar bekommeringen over het Amerikaanse buitenlandbeleid toe in een melancholie die zelfs de meest gekwelde zieltjes hun pijn even doet vergeten. Onder hen blijkbaar ook The War On Drugs – “pain is on the way out now”. In A Deeper Understanding wisten ze hun sound te perfectioneren. En dat mag blijken als je vijf weken bovenaan De Afrekening pronkt met een nummer van meer dan elf minuten.
Dan hebben de inwoners van Charlottesville er een minder rustige zomer op zitten. “I’ve been stranded and paid to die on the side of the road”, gutste een tijdje eerder uit de strot van Franklin James Fisher en onze hoofdredacteur riep The Underside Of Power prompt uit tot album van het jaar. Algiers smeert het zout uit in de wonde en blijft diep in je ogen staren tot je de gruwel erkent. “Two Thousand And Seventeen”, zegt men dan. En we leggen al dat geweld te rusten bij Four Tet. Met de drie singles die hij deze zomer op ons losliet, etaleert hij opnieuw zijn gave om exotische instrumenten te doen versmelten in beatgedreven soundscapes.
“I’m sorry, the old Taylor can’t come to the phone right now. Why? Oh ‘cause she’s dead.” Maar ook de metamorfose van Lana Del Rey – op vijf jaar tijd van Born To Die naar Lust For Life – mag er wezen. De slepende melodieën in “Cherry” vervoeren ons naar de univers noir van de duistere sprookjes-zangeres. “Nukkige roffels en barokke zanglijnen” voor die andere cinematografische droomwereld. Met de rentree van Grizzly Bear kunnen we na vijf jaar wachten onze witte sokken weer wat hoger optrekken.
Maar nu serieus; Nout Van Den Neste plaatste “Wild Indifference” op de beschemerde hoogvlakte tussen ambient en folk. Wat ons betreft is het een van die nummers waarvoor de natuur zijn adem inhoudt en de tijd gaat stilstaan, en misschien wel de mooiste van het jaar. In 2016 zou “Lou Lou” van Albin Lee Meldau daarvan niet veraf geweest zijn. Met Bloodshot bewijst hij niet alleen over een van de interessantste zangstemmen in het muzieklandschap te beschikken, maar ook weg te komen met catchy popsongs – getuige “Persistence”.
Dat we bij enola suckers zijn voor zulke plakkerige melodieën, mag best geweten zijn. “Hear You” van de laatste Waxahatchee heeft een refrein waarmee je twee weken later nog wakker wordt. En volgens de compositierichtlijnen van Taylor Swift mag het dan gerust allemaal wat puisterig klinken. Het brengt ons ten slotte bij “Over Everything”, de vooruitgeschoven single van Kurt Vile en Courtney Barnett. Je moet er maar gaan staan, met zo’n voornamen. Of het voor hen beter afloopt, horen wij tegen oktober. U leest het een weekje later.
