De Kouter in Gent, 360 dagen per jaar een redelijk saai en rustig plein, waar niks te beleven valt, behalve de wekelijkse bloemenmarkt. Totdat Boomtown er enkele jaren geleden neerstreek. Gedurende 5 dagen per jaar is dit nu de place to be voor alternatieve rock, pop, punk, soul, jazz en ga zo maar door. Editie 2017 had alweer een overvloed aan bekende namen en kon dus op gevulde pleinen en concertzalen rekenen.
Woensdag 19 juli 2017
Bekentenis. Deze reporter is geen fan van Balthazar of alle afgeleiden van deze band. Maar soms wint de nieuwsgierigheid, en dus doken we op woensdag de Handelsbeurs in. Eerste vaststelling: de zaal was tot de nok gevuld. Tweede, verrassende, vaststelling: waarom klinkt Jinte Deprez, aka J Bernhardt, live een stuk beter dan op zijn solo album? Zijn stem draagt ver, en is flexibel. Als hij ooit een andere muzikale richting uitgaat, zal dat instrument alvast perfect passen.
Derde vaststelling: volgepakte Handelsbeurs, maar toch weinig reactie van het publiek. Wel stormachtig applaus na elk nummer, maar geen wild gedans, geen wilde bokkensprongen te bemerken. Of het moet van Deprez zelf zijn, die op het podium van links naar rechts loopt, als zat er hem iemand op de hielen. Pas bij “Wicked Streets” komt er eindelijk wat publiekelijk gegil aan te pas.
Live put Deprez uit zijn pas verschenen soloalbum, maar in tegenstelling tot de plaatversies zijn de liveversies lekker lang uitgesponnen, al duurt “The Direction” toch wel heel erg lang. En na de obligate wandeling door het publiek (met een bijna radeloze roadie, want die microfoonkabel is ook maar zo lang) zit het erop. Conclusie: we hebben ons niet verveeld en muzikaal klinkt het wel allemaal tof, maar toch iets te veel Balthazar naar onze goesting.
Donderdag 20 juli 2017
De jeugd vind je vandaag op de Kouter bij Amongster. Hun set bestaat voornamelijk uit nummers van debuut “Trust Yourself To The Water”, maar ook enkele nieuwe songs komen aan bod. De oude gaan erin als zoete koek, maar wij vinden het toch iets te rustig, en trekken ons terug aan een van de bars die de Kouter rijk is. Krachten opdoen, want het wordt een lange avond/nacht.
Meer plezier beleven we aan Robbing Millions uit Brussel. Ze stonden hier al eerder, in 2014, en toen deden ze het blijkbaar zo goed dat ze nog eens mochten terugkomen. In hun set zit vaart, humor, enthousiasme. Alles wat een “voorprogramma” voor de hoofdact van de avond moet hebben dus. Zeer sympathieke kerels ook, die weten dat ze in Vlaanderen zitten en dus het publiek steevast in het Nederlands toespreken. Très sympa!
Hoofdschotel van de avond is de Nederlandse band rond Johannes Sigmond, Blaudzun. De Kouter is ondertussen aardig volgelopen en dat mag ook, want het is fris vanavond. Waar zijn de zwoele avonden als je ze kan gebruiken?
De set is opgebouwd uit songs van Jupiter – Part One en Jupiter – Part Two, dus de beats en gierende gitaren vliegen je algauw weer om de oren. Sigmond wordt vergezeld door zes topmuzikanten, waaronder zijn kleine broertje Jacob. Het is vooral de jongere Sigmond die vanavond de show steelt, samen met toetsenist/accordeonist Tom Swarts.
Het songmateriaal van deze avond is duidelijk opgebouwd om de mensen te doen swingen en dansen: het gaat verschrikkelijk hard en het gaat vooruit: geen tijd om adem te halen of hup, daar is het volgend nummer alweer. Zo kwamen “Jupiter”, “Everything Stops” en “Solar” in een rotvaart voorbij. Allemaal heel leuk en verwarmend, maar we hadden toch een beetje heimwee naar eerdere zaalshows, waar er meer aandacht besteed werd aan rustigere en intiemere nummers.
Een van de opvallendste instrumenten op de Jupiter-trilogie (waarvan deel drie in aantocht is), is de bariton saxofoon. Onder andere in “Press On (Monday’s Child)” zit er een verpletterend mooie solo, alleen jammer dat die live toch niet zo goed tot zijn recht komt. Bisnummer was dan weer “Promises Of No Man’s Land”, toch wel een beetje Blaudzuns bekendste nummer in Vlaanderen.
Vrijdag 21 juli
Boomtown is ook: het perfecte baken om tijdens de Gentse Feesten te ontkomen aan de verleidingen van de Vlasmarkt. En op de nationale feestdag had het festival op de Kouter een wel zeer interessante affiche die enkele magische momenten opleverde, mede dankzij de 2 Meter Sessies van Jan Douwe Kroeske en een nagenoeg perfecte set van Oathbreaker.
Al meer dan dertig jaar bestaat het liveprogramma van de Nederlandse radiolegende. Speciaal voor Boomtown plande Kroeske vijf dagen lang akoestische sets in in de bar van Hotel Ibis Opera, op de Nederkouter, en dus vlakbij de Boomtown-locatie. Arno, Foo Fighters en Sepultura behoren tot zijn favoriete sessies, we zijn er 100 procent zeker van dat Amenra nu ook in dat ererijtje mag.
Van een groot festivalpodium op Dour naar een superintieme setting: het moet voor de deelnemende bandleden Colin H. Van Eeckhout, Mathieu Vandekerckhove en Lennart Bossu een hele aanpassing zijn. Intiemer kan haast niet. Je ziet de vingers over de gitaarnek glijden, je voelt en ziet opperste concentratie. Dat een kerk een speciale zetting is, is logisch, maar van een lobby hadden we dat nooit gedacht. Eerst worden twee nummers van Afterlife gebracht, dan “Het Dorp” van de in 2015 overleden Zjef Vanuytsel (zie video hieronder). De spaarzame tokkels van Bossu gaan een breekbaar duet aan met de broze, kippenvelopwekkende stem van Van Eeckhout. Wat een mooie ode.
Nadien is het de beurt aan twee leden van Supertired om drie akoestische nummers te brengen: zanger-gitarist Edward Godby met akoestische gitaar en drummer Wim Coppers met een handdoek op de snare. Want alles moet breekbaar blijven klinken. Wederom komen de naakte versies van prachtsongs volledig tot hun recht. Vooral “All That’s Gold”, het openingsnummer van hun debuut Supertired (checken, die plaat!), blijkt een mooi voorproefje van hun show, ruim twee uur later in de Handelsbeurs.
Hoewel het niet bepaald een groep is voor op een groot podium, weet het viertal — met ook leden van Rise And Fall, Castles en Hitch — meer dan te overtuigen. En niet alleen met songs die rechtdoor rocken (met invloeden van zowel punk, nineties gitaarpop als posthardcore), maar ook eens gas terugnemen (“Their Designs”). Deze adjectieven blijven echter altijd van tel: superkrachtig, superpassievol en supergroovy.
Ondertussen bouwt Shht op het grote podium op de Kouter een absurd feestje, met onder andere een wel zeer eigenzinnige versie van “Bohemian Rhapsody”. Wat valt nog op? Naast vijf bandleden ook drie figuranten op en rond het podium: eentje die doodleuk een boekje leest, een tweede die er gewoon voor piet snot bij staat en een derde met een ludieke pruik die zich in de frontstage begeeft. En voor de gelegenheid is de band getooid in truitjes van de Rode Duivels. Helaas valt er over de muziek veel minder te vertellen. Misschien wel de perfecte voorbereiding voor de kolder van Kenji Minogue, elders gevonden vergelijkingen met Evil Superstars vinden we voorlopig veel te hoog gegrepen.
Véél serieuzer gaat het er aan toe bij Oathbreaker. Waarom nog eens deze band aanschouwen, amper een week na hun passage op Dour? Gent is hun thuisstad, de Handelsbeurs is de perfecte locatie en lokt een trouw publiek; dat allemaal zou moeten culmineren in een knalshow. En dat gebeurt ook.
Maar eerst mag Anne Van De Star met hypnotiserende, haarfijne beats het publiek verwonderen. Net als Oathbreaker is dit veel meer dan muziek. Of het nu elektronica of metal is, dit soort klanken lijkt het zuiver muzikale te willen overstijgen. En daar slaagt ze met verve in.
Vervolgens zet de prachtige intro “10:56” de perfecte toon voor een uurtje verschroeiende, maar sfeervolle black metal. Caro Tanghe, in zichzelf gekeerd en met de haren voor het gezicht, is perfect bij stem. Ook de rest van de groep verkeert in bloedvorm — wat wil je, na meerdere tours in Europa en de Verenigde Staten. Van “Second Son Of R.” tot afsluiter “Needles In Your Skin” worden we aan de grond genageld. Dit is Oathbreaker op zijn best. Vooraan zien we enkel knikkende hoofden; een indrukwekkend zicht dat doet denken aan devote optredens van Amenra. Dus als je deze show gemist hebt: in september volgt nog een kans op Leffingeleuren.
Buiten maakte Pomrad het goede weer. De band is de perfecte opwarmer voor Kenji Minogue: geschifte teksten (als die er al waren), funky beats en een frontman die er duidelijk zin in heeft. Die frontman, bij de burgerlijke stand bekend onder de naam Adriaan Van De Velde, is ook de bezieler van de bende. Zijn beatgrage drummer en springerige keyboardspeler (Senne! Guns!) zorgen wel voor een sterke backbone, maar de ster van de avond is duidelijk Van De Velde zelf, die heel goed naar de vroege Prince en The New Power Generation geluisterd heeft.
De songteksten hebben niet veel om het lijf, net zoals de songtitels (“Ja, nee, ja” iemand?), maar dat maakt allemaal niet uit. Van De Velde gaat tekeer op zijn keytar en leeft zich geweldig uit. Het talrijk opgekomen publiek gaat vlotjes uit de bol. Funk op de nationale feestdag? Ja, dank u!
Na de razernij van Oathbreaker volgt de loutering met een duoshow van CHVE en Syndrome, de soloprojecten van Van Eeckhout en Vandekerckhove — jup, er is geen ontkomen aan. Eerst mag Van Eeckhout zijn universum opzetten met ijle stemmen en draailiergeluiden. We dachten dat we er alles van gehoord hadden. Toch niet: wat een locatie niet allemaal kan verwezenlijken. De Handelsbeurs is nu de ideale locatie voor de donkere drones. Na een halfuurtje gaat zijn trance-opwekkende muziek over in Vandekerkchoves al even zinderende gitaarlijnen. Die laatste heeft iets minder tijd en dus is zijn set minder lang uitgesponnen, maar daarom niet minder magisch. Vandekerckhove zorgt voor de betoverende slotnoten van een dag waarin alles leek te kloppen. Maar volgend jaar mag de foyer wel terugkomen in de Handelsbeurs. Pretty please?
