Hij zong op huwelijken, doopfeesten, en op straat. Vond hij fijn. Maar toen zijn song “Lou Lou” werd opgepikt, ging een bal aan het rollen die nog maar net zijn versnelling had gevonden. Albin Lee Meldau wordt groot. Schrijf dat maar op.
Natuurlijk is het die stem. En toch ook weer niet. Het zijn de songs. Albin Lee Meldau mag dan beschikken over een fascinerende strot die naar believen van mierzoet naar rauw emotioneel kan schieten, het is wat hij ermee vertélt dat het hem doet. “Let Me Go” is een showcase voor dat vocale instrument, ja, maar vooral ook een flamboyante, bezielde soulsong die je omverblaast van bij de eerste beluistering. Wanneer Meldau uitbarst in dat “If you love me, let me go”, weet je dat hij het meent, zelfs zonder die fanfare van exploderende blazers.
Het is ook zonder dat soort — nochtans puik gearrangeerde — toeters en bellen dat de Zweed begin vorig jaar viraal ging. Soms zijn hypes gewoon terecht. “Lou Lou” heeft niet meer nodig dan een gepickte gitaar, veel echo, en die stem. En alweer is het niet hoe hij zingt, maar wát. Dit is geen liefdeslied, maar een treurmars voor verloren junkieverdriet. “For a minute there babe /
Got me believing in you”: verloren hoop in een gebroken meisjesverpakking.
Ach, wat maken we u wijs. Natuurlijk is het net zo goed die stem. Dat instrument dat weet — neen, voelt — wanneer te fluisteren, wanneer te schreeuwen, wanneer het staccato moet en wanneer legato. Meldau beheerst zijn instrument als geen ander, en neemt je mee. “Darling” is het soort smachtend pleidooi waar Al Green tot eigen nijd geen patent op kreeg, “Lovers” is van datzelfde laken een nog beter pak: “one more time / one last time”. Omdat het zo goed voelt, omdat het je inpakt, terwijl je je eigenlijk hebt voorgenomen niet voor dat soort zoetsappigheid te vallen.
Dat was EP 1, Lovers, nu meer dan een jaar geleden. Vandaag staan we verder, en wil Meldau voorbij dit soort retromania kijken dat hem de belofte van een mannelijke Amy Winehouse maakte. Lukt dat? De jury is op dat vlak nog in beraad. “Persistence” is een uptempo song, die herinneringen aan Dire Straits oproept en laat horen dat er meer in die benadering zit, maar het is titeltrack “Bloodshot” die op deze tweede EP de scène steelt: moderner gearrangeerd dan wat Björn Yttling — de Björn in Peter Björn And John — op dat eerste plaatje deed, maar toch nog altijd grossierend in het soort trompetstootjes dat het Staxlabel groot maakte. Soms moet je gewoon erkennen dat dat werkt. Het werkt hier zo geweldig dat ze dat zelfs een beetje weggemixt op de achtergrond kunnen.
Wat gebleven is: songs die aan de ribben kleven. “One Man Band” bloeit traag open, laat het podium aan Meldau die uithaalt, opbouwt, en die stem dan weer laat zakken met een ommetje langs een falsetbochtje. Omdat het zo moet. Ja, misschien is opener “Mayfly” wat van het stroperige te veel, maar bij Meldau denk je al snel: hij mag dat. Omdat het godverdomme alweer klopt. En omdat het zó voorbij is, en dat kekke riffje van “Persistence” dan de stilte breekt.
Geef ons elke dag nieuwe artiesten, we hangen er desnoods posters van aan de muur. Zelden gaan we echter toeteren dat een star born is. Zo nuchter zijn we ook weer wel. Albin Lee Meldau mag wat ons betreft echter op een billboard: deze mens blaast alles omver. Als zijn debuut even goed is als deze twee EP’s samen, dan kan Jan Kriekels inpakken en is the sky werkelijk the limit.
