69 lentes op de teller, voor meerdere albums verguisd en bijna tien jaar sinds haar laatste release. Toch werd Grace Jones als dé publiekstrekker van Gent Jazz opgevoerd. Enkele gecanoniseerde songs en de puurste diva-attitude — zoals haar rider nog maar eens bevestigde — maken deze dame tot een levende legende die in de fontein des jeugd lijkt te baden en achter haar grote bek een stel flexibele stembanden verbergt. Voor haar grootste successen maakte haar karakteristieke timbre haar genre en pinde ze zich niet in één hokje vast. Die stijlfluïdtiteit maakt haar dan ook een vrij logische keuze voor een jazzfestival.
Donderdag 6 juli
Het eerst geprogrammeerde Gogo Penguin deelt alvast deze aversie voor muzikaal vakjesdenken. Hun tweede langspeler “v2.0” belandde op de shortlist van de Mercury Prize en mede dankzij die aandacht mochten ze ondertussen hun tenten opslaan op het prestigieuze Blue Note Records. Later dit jaar zit er een vierde langspeler van dit trio aan te komen en daaruit testten de heren al behoorlijk wat materiaal.
Zelfs een song van het trio in Manchester valt nauwelijks in een vakje te duwen. “Break” confronteerde modern klassiek met jazz in verschillende tempolijnen waar je vrolijk in en uit kon tunen. “Garden Dog Barbecue” combineerde vliegensvlug snaarwerk met een piano die noten dreunt zoals Diamanda Galas wel eens uit haar toetsen leek te persen, alvorens de drum het nummer een rock-kadans insloeg. “Murmeration” begon traag, als een innige knuffel bij het haardvuur, zwelde aan en vloog door een postrockstorm een weidsere tweede helft in. Deze straffe kost vormde één van de meest intense momenten van de set, die grote kunde uitstraalde maar hier en daar nog een tempowissel — en dan voornamelijk een vertraging — had kunnen gebruiken om echt memorabel te zijn.
Na de regenval bleef de hitte onder de tent plakken en dus kon Grace Jones al van bij het startschot op een zwoele sfeer rekenen. Dat gaf ze tien minuten te laat, en die tijd had ze zo te horen duidelijk gebruikt om nog wat extra champagne in haar keelgat te gieten. Dat werd het pijnlijkst duidelijk in de schaamtelijk nonchalante flarden zang die ze op “La Vie En Rose” kletste, maar het plaagde doorheen de hele set. Jones wauwelde vanuit de coulissen nonsens in haar microfoon en zette meermaals een nummer lauwtjes of te laat in.
Jones had haar lolbroek — excuseer, lolstring — aan en haar reflecterende pretpet op, maar leek voornamelijk gefocust op haar eigen amusement en niet dat van haar nochtans moordend enthousiaste publiek. Daaraan wou ze niet zozeer bewijzen dat ze een goede artieste was, maar eerder dat ze op haar 69ste nog steeds de jeugd aan haar zijde heeft. Dat deed ze op indrukwekkende wijze door in een full bodypaint en niet veel meer dan dat op het podium te verschijnen, maar onnozeler door in haar microfoon (on)zinnen als “forgot my dildo” te roepen of in een schertsvertoon op “My Jamaican Guy” herhaaldelijk geforceerd te tonen dat ze haar hoofd nog tegen haar knie gedrukt krijgt. Wanneer ze tijdens “Private Life” als een leeuw op een podiumblok kroop, leek je deze eerder in de zoo dan in de jungle te zien.
Hier en daar zagen we vlagen van het vuur dat in haar kan opflakkeren — getuige haar destijds magistrale set op de Lokerse Feesten. De strofen van “This Is” spuwde ze krachtig de micro in en met “William’s Blood” zong ze de intense gospel van haar familiegeschiedenis. “Love Is The Drug” vormde met de lichtshow op Jones’ spiegelbolhoed een memorabele visual, alsook haar interactie met een beschilderde paaldanser op “Shenanigans”, helaas als nummer een pak minder indrukwekkend. Samen met het slotduo “Pull Up To The Bumper” en “Slave To The Rhythm” bouwden ze alsnog een feestje, zij het eentje waarvoor nostalgie en kitsch de voornaamste brandstof waren. Jones tourt ondertussen al veel te lang met dezelfde show, waarvan de randjes ondertussen helemaal afgevijld raakten. Volgende keer graag met wat ander/nieuw materiaal en een paar colaatjes op voorhand!
