Wie is Ride anno 2017? Een lastig spanningsveld tussen de onaantastbare jeugdhelden van weleer en de zelfzekere beroepshobbyisten op leeftijd dringt zich op… Welke versie van de band trekt aan het langste eind op het langverwachte nieuwe album Weather Diaries ?
Graven in de genrebestuivingen van de vorige eeuw is een soort Amerikaans-Britse pingpongmatch recapituleren. Als we denken aan de vroege gitaartapijtbombardementen van Ride -vooral op debuut Nowhere , 1990 en in mindere mate op Going Blank Again , 1992- dan komt kapitein vleesklak met zijn Smashing Pumpkins ook al spoedig pal in ons geestesoog gevallen. Wat Billy Corgan op Siamese Dream doet kun je bij momenten gerust Britse shoegaze met Amerikaanse grungesaus noemen.
Op een kale kop na kon het het trans-Atlantisch schisma tussen Ride en The Smashing Pumpkins niet groter zijn. De Chicagoans vervlogen lamlendig samen met het condensspoor van de grunge. Het Engelse Ride waagde zich even aan britpop en zette er daarna kordaat en stijlvol een punt achter, waarvoor dank: weten wanneer op te houden is soms ook een pluim waard.
Het is 2017 en heeft Ride nu dan opnieuw bestaansrecht? Laat ons daar maar meteen met een volmondig ‘bwa’ op antwoorden.
We zijn natuurlijk ‘quite pleased’ om een tegengeluid uit Groot-Britannië te horen. Hoewel het nooit politiek pur sang wordt, klinken de lyrics van frontman Gardener soms als een brug tussen de Corbynkids en Thatcherhaters van destijds. Iemand die subtiel stelling probeert in te nemen door met deze Weather Diaries de temperatuur van Old Blighty op te meten.
Maar toch… Het charmeoffensief van de Tories de voorbije weken was weliswaar nog duizendmaal misselijkmakender dan vooruitgeschoven single “Charm Assault”, maar hebben we hier twintig jaar op moeten wachten? Een eindejaarproject van de studenten pop/rock aan de academie van kutjebef? ‘What a rip-off’.
Dan liever “All I Want”. Nog niet helemaal op kruissnelheid, maar de close harmonies tussen Bell en Gardener komen tenminste al wel op temperatuur, de acid house drums gooien de benen los en er borrelt iets smakelijk met synths en gitaar op de stoof.
De ‘hookiness’ van de britpopjaren wordt ook niet gemeden op nummers als “Lateral Alice” en “Cali”. In de lyrics wordt er gekust op een strand, maar dan -oh, kwelling der noodlot!- is de zomer ineens voorbij… stel je dat maar eens voor. Deze songs zijn dus vrij slaapverwekkend op plaat, maar kunnen misschien nog iets opleveren op een podium. Scheutje noise en rum en dan wordt het misschien nog een blij weerzien met die twee zwalpende Frankensteins. ‘Fingers crossed’.
De onmiskenbare gazey schoonheid van “Home is a Feeling” is uiteindelijk ‘too little too late’ om het tij te kunnen keren. Op een paar lichtpuntjes na valt Weather Diaries gewoon veel te licht uit. We geven de Britten nog de kans om ons live van hun relevantie te overtuigen zoals ze dat al eens deden op Best Kept Secret 2015, maar vandaag hebben ze ons echt een beetje slechtgezind gemaakt met hun slappe, gladde plaat. Sorry, maar we gaan nu gewoon wat in de zetel Netflixen en hebben zelfs geen goesting meer om te koken vanavond. ‘Thanks but no thanks’, Ride…
