Zeven jaar is het ondertussen geleden dat Broken Social Scene nog een teken van leven vertoonde. Lang genoeg om quasi-vergeten te zijn, maar in Trix liet het Canadese collectief horen vitaler dan ooit te zijn. Zelden wisten we indierock zo zinderen als het zondagavond deed.
“Verdomme, wat klinken ze goed.” Dat schiet door je hoofd, nauwelijks dat eerste nummer ver. “Cause = Time” is dan ook meteen alles wat Broken Social Scene nu alweer vijftien jaar geleden zo straf maakte: drive, focus, en instrumentbeheersing. En dat was wat hen in 2002 op het voorplan hees. Een wel érg gemotiveerde recensent haalde toen het promo-exemplaar van hun tweede plaat You Forgot It In People uit de bak overschotjes van het jaar, raakte van de kaart, en plots was die supergroep uit de Canadese indiescene een revelatie. Helemaal terecht: zelden kon een groep vier gitaren zo netjes samen doen spelen, wisten muzikanten hun diverse invloeden zo uniek samen te kneden tot een apart anthem-achtig geluid.
Vandaag is een warm welkom terug. Laatste album Forgiveness Rock Record ging in 2010 verloren in een poel van jonger en hipper lawaai, de twee platen daarvoor (Spirit If… en Something For All Of Us) waren niet meer dan vermomde ego/solotrips van spilfiguren Kevin Drew en Brendan Canning. Er hangt dus veel af van het begin juli te verschijnen Hug Of Thunder. Nog niet gehoord, dus geen mening, maar dit concert toont alvast dat er goesting is. Of zoals een ander enolalid naast ons verzucht: “Dit is het soort band waar je deel van wil uitmaken.”
Speelplezier, dus. Dat druipt er van af. Van het door die vier gitaren aangedreven “Texico Bitches”, waarvoor Drew van dol enthousiasme high-fivend het publiek induikt. Of van het al even ziedende “Almost Crimes” dat in een woeste guitar freak-out eindigt. Blazers, en ergens een vedel in nieuwe single “Halfway Home”, kleuren rijk in. In “7/4 (Shoreline)” schetteren twee trompetten hun dwarse riedels. Broken Social Scene wil opnieuw band zijn, en die honger proef je. Goeie saus; het spreekwoord heeft voor één keer vet gelijk.
Nog nieuwe nummers: een “Stay Happy Stay Happy Stay Happy Stay Happy” waarin Ariel Engle even de Feist van dienst is. Die laatste is immers zelf op tour met haar eigen nieuwe plaat, maar Emily Haines van Metric — ook zo’n vaste waarde in Broken Social Land — tekent wel present. Ze zet een pittig “Late Nineties Bedroom Rock for the Missionaries” naar haar hand, en grijnst speels “There’s nothing wrong with being hot” wanneer Drew begint over de sauna die Trix vandaag is. Star quality: het is iets waar ze het bij Broken Social Scene niet meteen van moeten hebben, maar Haines had er toch wat over.
En dat het ook ronduit onnozel mag worden. In setafsluiter “Ibi Dreams Of Pavement (A Better Day)” smokkelt Drew een half fragment “Total Eclipse Of The Heart” van Bonnie Tyler, om dat vier-vijf keer luidkeels te laten meebrullen. Hipsters? “Some forty year olds sweating their asses off for you”, heeft de frontman dan al lang laten vallen. Pose is er niet meer aan, een triomfantelijke trompetfinale wel. Complexloos is het woord. Indierock is zoveel cooler geworden nu het niet meer modieus moet zijn.
Een uitverkochte Trix Club — een complete wie-is-wie van alternatief musicerend Vlaanderen incluis — stampt uitzinnig om een bisronde. Broken Social Scene bedankt met een mooi “Anthems For A Seventeen Year-Old Girl” en een potig “Superconnected”. Het is preken voor bekeerden, maar na zeven jaar stilte moet je ergens beginnen. En zelfs als de grote doorbraak er nooit van komt, dan is dat niet erg. Wie van deze band hield, wist deze avond opnieuw waarom die love affair ooit begon. Weinig bands maken rock dezer dagen zo spannend. Het is goed dat Broken Social Scene terug is.
