Wat met Sparrow Mountain (2013) begon als iets dat zeker geen lang leven beschoren was, of toch zo leek (zeven verschillende nationaliteiten in één band, begin maar eens), is intussen uitgegroeid tot een verhaal dat even onwaarschijnlijk als fascinerend is. Na Lover en Ljubljana, verschijnt nu het derde album van het Carate Urio Orchestra in een goed jaar en het laat nog maar eens horen dat het ensemble intussen z’n compleet unieke hoekje afgebakend heeft. Alhoewel, afbakenen, daarvoor heb je eigenlijk grenzen nodig…
De bezetting is hier die van Lover (wat betekent dat trombonist Sam Kulik trompettist Eiríkur Orri Ólafsson vervangt), maar de CUO-discografie is eigenlijk een bontgekleurd geheel waar een paar constanten doorheen waren. Dat wankele gevoel dat het boeltje op elk moment in elkaar kan stuiken is misschien wel wat weggeëbd, maar er wordt nogal altijd gemusiceerd met ruwe kantjes, spontane interactie en een haast kinderlijke onbevangenheid die de belofte van verrassingen inhoudt. En bestreek de band in het verleden al een enorm stilistisch en dynamisch oppervlak, van breekbare pop tot uit z’n voegen barstende onheilsmuziek en zowat alles daartussen, dan worden nu weer wat tinten aan het palet toegevoegd.
Garlic & Jazz, zo genoemd naar een reeks door Badenhorst georganiseerde evenementen, verschijnt opnieuw op zijn eigen Klein-label, en is enkel als vinylplaat en download te verkrijgen. Dat zorgt ervoor dat het een relatief kort album werd (een goed half uur), waarvan elke helft uit twee delen bestaat. “Mosselman/The Salt Of Deformation” begint in abstracte modus, met een geluidensoep zonder duidelijke richtingaanwijzer. Het is een gegrom en gekreun van snaren, percussie, blaasinstrumenten en ruisende/krakende elektronica, waaruit na enkele minuten meer vorm opstijgt via lyrische lijnen van Kuliks trombone en Frantz Loriots zingende altviool. Zodra Badenhorsts zang opduikt, krijgt het een ritualistisch, zelfs sjamanistisch sfeertje.
Het tweede luik zal misschien bekend in de oren klinken voor wie Badenhorsts gelijknamige album met Dan Peck kent. Het is hier dat het samenspel gebalder en donkerder wordt, gestuwd naar een dense wall of sound waar de meest uiteenlopende fantoomklanken in opduiken. Door de explosie van grandeur en het gebruik van toetsen, heeft het zelfs iets van de kolkende finales waarmee concerten van Yodok III soms eindigen. Behoorlijk verbluffend. En het zet je ook totaal op het verkeerde been voor de B-kant van de plaat.
Daar begint Kulik aan “Portsmouth, 1783” met een gitaar en een bariton die verdacht veel op die van Howe Gelb lijkt aan een stukje singer-songwriterambacht, waarvan de tekst uit een dagboek van tweehonderd jaar geleden weggeplukt lijkt. Het simpel verhalende wordt ingebed in statige ondersteuning die vervolgens helemaal openbloeit met een hartverwarmende, gulle schoonheid die je alleen bij dit orkest hoort.
Slotstuk “On est Un” start met ronkende lijnen van basklarinet en trombone, tot de fragiele zang van Brice Soniano opduikt. Het is een opvallend dromerige sound, tot ineens een krachtig, kringelend gitaarmotief opduikt, dat samen met een speels ritme ervoor zorgt dat het ensemble de Afrikaanse zon in gesleurd wordt. Daar wordt een aanstekelijke, warmbloedige dans uitgevoerd die de band feestelijker dan ooit doet klinken. Nogal een verschil met de duistere beelden van diepe vergeetputten die op Ljubljana soms opdoken, maar dat is net onderdeel van de charme van de band. Kortom: wat begon met een moeilijk te plaatsen, maar knappe plaat, is intussen uitgegroeid tot een universum dat z’n volledige reikwijdte duidelijk nog niet prijsgegeven heeft. Er staan ons nog heel, heel mooie dingen te wachten als dat zo verder gaat.
De band begint deze week aan een concertreeks. Op 27/4 staan ze in Het Bos, op 28/4 in Les Ateliers Claus en op 29/4 spelen ze op Ha’fest naast o.m. Illuminine, Yodok III, Mattias De Craene, Karen Willems & Eric Thielemans, en meer. De hele lijst is te vinden op de website.
