Ondanks het feit dat Cloud Nothings’ laatste plaat gepolijster en opener klinkt, bleef de vierkoppige band rond Dylan Baldi zijn eigen verschroeiende zelve in een uitverkochte Rotonde van Botanique. Iets te verschroeidend zelfs.
Wat blijft Life Without Sound, de titel van Cloud Nothings’ nieuwste plaat, misleidend. Wie had gehoopt dat Baldi en co hun mix van noise, punk, experimentele rock en pop zouden inruilen voor toegankelijke indie, is eraan voor de moeite. Ondanks de heldere productie en poppy elementen blijven ze ook op hun vierde plaat stevig rocken. En live is het nog meer die nostalgische sound — denk aan Hüsker Dü, soms Pavement en In Utero van Nirvana — wat de klok slaat.
Van het opengetrokken, frisse plaatgeluid is weinig te merken in de Rotonde, we herkennen vooral de onvoorspelbare, compromisloze noiserock van de drie vorige platen. En dat ligt niet alleen aan het volume, maar ook aan de gejaagdheid waarmee de nummers gespeeld worden. De ijzersterke melodieën in opener “Up To The Surface” zijn nog altijd om duimen en vingers bij af te likken, de hele band speelt echter alsof er een trein op kruissnelheid achter hen aan zit. En zo gaan alle nieuwe nummers gebukt onder decibels, distortion en het tempo.
Cloud Nothings steekt niet tegen, wel integendeel. Door de erg rauwe geluidsmix komen vooral de oudere nummers tot hun recht. Er is één uitzondering: “Modern Act” bewijst dat de band zowel liefhebbers van melodische punk als indiefans best kan aanspreken. “Psychic Trauma” blijft dan weer een van de beste rammelrocknummers van de laatste jaren. Idem voor “I’m Not Part Of Me”, ook afkomstig van het uitstekende Here And Nowhere Else. Daarin weet Baldi het beste van tweede werelden (noisepop en punkrock) te combineren.
Ook “Pattern Walks”, het nihilistische, primitieve “Stay Useless” en de acht minuten durende afsluiter “Wasted Days”, net als “Stay Useless” te vinden op Attack On Memory uit 2012, mogen er zijn. Maar het zijn stuk voor stuk nummers die op zijn minst drie jaar oud zijn — het nieuwe, op plaat ijzersterke “Realize My Fate” klinkt live als een niemendalletje, “Fall In” doet het dan wel weer goed. Zo hebben we niet echt het gevoel dat het concert een albumvoorstelling is.
Het mocht dus wat meer zijn. Er werd iets te veel op veilig gespeeld met gejaagde noiserock, en dat kwam de dynamiek en sfeer in de set niet ten goede. Bovendien blijft de vraag of de nieuwe nummers (nog) niet sterk genoeg zijn om live overeind te blijven. Wat ons betreft, mag Cloud Nothings — Dylan Baldi is nog altijd maar 25 jaar — een ruwe bolster blijven, maar als ze live zo blijven doorrazen, dreigen hun optredens even snel vergeten te zijn.
