Peter Broderick heeft vele gezichten, en in STUK wist hij perfect de ambachtelijke songwriter en de neoklassieke pianist te verenigen. En hij bleek nog een toffe peer te zijn ook.
Maar voor Broderick achter zijn piano mocht gaan zitten, pikten wij nog net enkele subtiele minuten van ambientartiest dudal mee, die zachte speldenprikjes van geluid uitdeelde. Het is muziek waarbij elke klank telt, maar dudal slaagde erin een mooi klankentapijt uit te spreiden. Iedereen zat ondertussen behaaglijk op de grond op rode kussentjes. De setting en de bescheiden grootte van de Labozaal hielpen zo om de hele avond de sfeer van een knusse huiskamer op te roepen.
Het was de ideale setting voor het pianoconcert van Peter Broderick naar aanleiding van Partners, waarop hij aleatorische principes op de witte en zwarte toetsen losliet. Dat wil echter niet zeggen dat hij zich uitsluitend tot de piano zou beperken. Broderick verstaat als geen ander de kunst om van zijn stem via loops en effecten een instrument op zich te maken. Eerst nam hij de tijd om het publiek uitgebreid te begroeten. Daarna liet hij het toepasselijk getitelde “Begin” doorvloeien in “Carried” van Partners. Daarvoor loopte en vervormde hij zijn stem zodat deze een extra laag vormde boven het prachtige pianospel, waar hij een repetitieve laag de basis liet zijn om zich uit te leven aan de rechterkant van de toetsen. Verder in de set kwam ook “Up Niek Mountain” nog aan bod, dat net genoeg dissonantie in zich had om het meanderende nummer niet slaapverwekkend te laten worden.
Wie echter op een hele avond van dit soort repetitieve pianomuziek had gehoopt, was eraan voor de moeite. Daarvoor is de Amerikaan te veelzijdig. Dat het concert eerder een dwarsdoorsnede van zijn nu al indrukwekkende oeuvre zou worden, was duidelijk toen hij “Below It”, oorspronkelijk een akoestische tokkel van zijn folkplaat Home, op een prachtige manier naar de toetsen wist te vertalen. Brodericks liedjes hebben vaak de kracht om zowel een zekere naïeve kinderlijkheid als tragiek te bevatten, en dit nummer is daar een mooi voorbeeld van. En hoewel de man verklaarde een beetje ziek te zijn, zorgde zijn krachtig en uniek stemgeluid ook nu weer voor kippenvel. Dit zou hij later nog eens herhalen met een uitgekleed “Colours Of The Night”, dat de studioversie liet verbleken. Met zijn delicate intensiteit, tegelijk intiem en extravert, kreeg Broderick iedereen muisstil.
Die combinatie van intimiteit en extravertie is trouwens een goede manier om ook Broderick zelf te typeren. Terwijl zijn muziek toch eerder de triestere kant van het leven belicht, vertelde hij bij “Electric Eels River” uitgelaten de ontstaangeschiedenis van de song. Het kwam erop neer dat hij ooit onder invloed van paddo’s verdwaalde in een bos waar de FBI op dat moment jacht maakte op een seriemoordenaar. Die openheid zorgt er ook voor dat Broderick graag zijn publiek opzoekt, of hij nu tot achteraan de zaal wandelt of zoals nu vlak voor de eerste rij de Ierse traditional “As I Roved Out” zingt en naar zijn hand zet. Een zoveelste hoogtepunt, opnieuw niet in het minst door de stem van de man.
Voor de bissen toonde Broderick nog een laatste keer zijn goed hart en speelde twee verzoeknummers uit How They Are. Om “Pulling The Rain” had iemand voor het concert al gevraagd, en de roep om “Sideline” — waar wij ons graag bij aansloten — werd ook positief onthaald. Alles kwam opnieuw even samen: de songschrijver en de klassieke pianist, verenigd in de sympathieke, enthousiaste loner op zijn krukje, een troostende goede vriend. Het zorgde voor alweer een subliem concert van een van de boeiendste muzikanten van zijn generatie.
