Een gimmick. Maar wat voor een. Met tien jaar op de teller blijft Foxygen tot de verbeelding spreken en spelen ze het rock-‘n-rollspel beter dan ooit. Met Hang heeft het duo voor het eerst een plaat uit die schijnbaar niet uit de band springt, maar die met elke luisterbeurt een beetje mooier wordt en waarmee Foxygen toont dat het ook zonder krankzinnige aanpak kan overweldigen.
Er waren de mini-albums waarmee Sam France en Jonathan Rado een jaar of vijf geleden, toen ze al zeker even lang samen muziek maakten, voor het eerst aan het venster kwamen piepen. Platen waarmee ze zichzelf, letterlijk, als 21ste-eeuwse ambassadeurs van peace & magic voorstelden. Er waren de conflicten, al dan niet in scene gezet, met een hoogst vermakelijke climax tijdens een festivaloptreden in de zomer van 2015, waar het publiek zich enigszins verward afvroeg of ze nu net een band had zien splitten of niet?
Dat was in navolging van … And Star Power geweest, de joekel van een dubbelaar waarmee naar de sterren en steroïden gereikt werd: dit was niet zomaar een uit de kluiten gewassen conceptalbum, dit was bijna te veel van het goede. Ondertussen werd Lemon Twigs op pad geholpen en nu ligt er een nieuw eigen album in de winkel, simpelweg Hang gedoopt.
Met opener en vooruitgeschoven single “Follow the Leader” heeft Foxygen een even fraaie als lichtjes verbazende song afgeleverd. Het duo heeft zich vermomd als melige softpopband uit de seventies, zo’n groep rond een voormalig charismatische frontman wiens gloriedagen ongemerkt voorbij gegaan zijn en die nu, bij gebrek aan een meer zinvolle manier om de dag door te komen, het circuit van achterafzaaltjes afwerkt. Zij het dan in de interpretatie van France en Rado, zodat een en ander doordrongen is van zo’n omvangrijke dosis ironie dat het bijna ongeloofwaardig wordt. Horen we daar, tussen de suikerige strijkers, trouwens echo’s van “Mr. Jones”?
“Avalon” neemt plots de cabaretafslag, alvorens een nieuw kruispunt over te steken en een liederlijke flirt met jazz te maken. Ja, in het universum van Foxygen is nog steeds niets onmogelijk en wordt geregeld de zotskap boven gehaald. Bijvoorbeeld wanneer “Mrs. Adams” de ruimte in dendert. Zo onstuimig als de intro is, zo dramatisch de evenementen die zich later in de song ontwikkelen. Of die zich niet zoveel later aandienen in “America”, een vinger aan de pols van de tijd, die koortsachtig slaat voor het thuisland van Foxygen. De dramatische ondertoon van het nummer interpreteert u zoals u wil, maar het lijkt er niet echt op dat France en Rado staan te jubelen.
Nu ja, als er iets is dat Foxygen door de jaren heen duidelijk gemaakt heeft, is dat niks ooit echt helemaal naar de haaien is. “Sing The Song For Love”, klinkt het dan ook aan het einde van Hang in het hoopgevende “Rise Up”. Het ligt er misschien niet meer zo vingerdik op en echt over the top gaan doen ze niet meer, maar zelfs wanneer ze een, wat je zou kunnen noemen, tamelijke gewone plaat maken, injecteren de leden van Foxygen de wereld met een flinke dosis peace & magic. Waarvoor hulde!
Foxygen speelt op 24 februari in de Botanique.
