In 2014 ondernam Code Orange al een poging om een originele hardcoreplaat te maken. Nu is de jonge band uit Pennsylvania terug met een derde album, gekenmerkt door enkele atypische klanken en dito sfeerschepping. Desondanks blijft het een lompe hardcoreplaat, maar daar malen wij niet om.
Van Hatebreed en As I Lay Dying tot Unearth, u kent ze (misschien) wel: het zijn de vreselijk voorspelbare metalcorebands. Gelukkig kan Code Orange aan die clichés ontsnappen. Het begint al bij de bezetting: er zijn gitarist Eric Balderose, gitariste Reba Meyers, drummer Jami Morgan die ook de zangpartijen voor zijn rekening neemt, en bassist Joe Goldman. Hun eerste twee platen verschenen op Deathwish Inc., het label van Jacob Bannon — ook al niet van de minste — en werden net als Forever geproducet door Kurt Ballou. Dat alle drie de platen van een bottenbrekende sound voorzien zijn, zal dan ook niet verbazen.
Nu maakt Code Orange zijn debuut op het grote Roadrunner. Maar wenkt daardoor de mainstream? Nee, dat niet. Uiteraard zijn er nog altijd die explosieve gitaren, kenmerkende breaks en diepe grunts , afgewisseld met — euh — nog meer geschreeuw. “…zolang je niet te moeilijk gaat doen over een eigen geluid en goede songs, want dan schiet het jonge kwartet uit Pennsylvania voorlopig nog wat tekort.” Dat schreef (gp) over I Am King, de plaat uit 2014 waarop al kleine uitstapjes naar industrial en zelfs shoegaze te horen waren. Op Forever toont Code Orange toch al meer durf, maar klinkt hij tegelijk vertrouwd in de oren.
In die zin doet “Forever” meteen denken aan I Am King en eigenlijk geldt dat ook voor de twee daaropvolgende nummers. Op een paar spannende momenten na, bijvoorbeeld de derde minuut in “The Mud”. Ook in “Kill The Creator” wordt meedogenloos hard te keer gegaan. Een nummer dat tegelijk groovet en je omver blaast, je moet het maar kunnen. Daarnaast wordt de tweede song van de plaat gekenmerkt door een atmosferische duisternis. “Real” is toch weer wat anders. En niet alleen omdat het deathcore nummer snelheidsrecords verbreekt. Ook de sfeerschepping mag er zijn. Er is dus toch iets dat Code Orange onderscheidt van de vastgeroeste bands in hun genre.
Toch blijft het drie nummers lang wachten op de échte verrassing. “Bleeding In The Blur” is een mix van stoner en grunge met cleane vocalen van Meyers en dus de vreemde eend in de bijt. Maar nog altijd komen er monsterlijke vocalen opdraven. Daarna is het weer beuken geblazen met “The Mud”. Gelukkig jaagt een elektronisch intermezzo na twee minuten je de stuipen op het lijf, om dan weer uit te barsten in kettingzaag klinkende gitaren, basdrums en grunts. Maar die hard en zacht-dynamieken worden veel te weinig uitgespeeld.
Wie trek heeft in Soulfly of de vroege Machine Head, kan zich verlekkeren aan de kenmerkende combinatie van nineties metal en catchy groove in “Spy” (vooral dankzij één bepaald riffje) en “Ugly”, maar voor de rest is er niets nieuws onder de zon. “No One Is Untouchable” en “The New Reality” zijn er zelfs te veel aan. Komen dus als geroepen: de minimalistische (!) nummers “Hurt Goes On” en de huiveringwekkende afsluiter “Dream2”. Hiervoor moet de band goed geluisterd hebben naar The Downward Spiral, toch breken ze hiermee eindelijk uit hun comfortzone.
Bij Code Orange mag je dus nog altijd aankloppen voor het betere sloopwerk. Nee, de vooruitstrevendheid van Gojira of bombast van Parkway Drive, dat resoluut voor een groot publiek gaat, hebben ze nog niet in zich. Met die eerste band gaan ze trouwens dit voorjaar op tournee door Europa. Forever is alvast een stap in de goede richting. Bij momenten gaan niet alleen vuisten omhoog, maar ook hartslag en bloeddruk. En dat is in dit geval een goed teken. We kijken al uit naar de volgende plaat.
