Nee jongens, dat was ’m niet, 2016. Scharnierjaar op een hellend vlak. De dood leed aan schizofrenie en liet zich beenhard voelen van Aleppo tot Brussel, in het gezond verstand van steeds meer kiezers, en in de muziek. Op dé drie platen van 2016 kijken Cave, Bowie en Cohen elk op hun manier de dood in de ogen. En dat met een waardigheid waar 2016 veel te veel gebrek aan had.
- Nick Cave & The Bad Seeds :: Skeleton Tree Een liefdesverklaring aan zijn vrouw in tijden van rouw. Onpeilbaar verdriet hangt als een donkere wolk boven de plaat, maar in nummers als “Jesus Alone” blijkt bovenal hoe sterk Skeleton Tree op zichzelf staat. Omdat ze het steeds donkerdere bospad bewandelt waar Cave met z’n Bad Seeds in was gestruind op Push The Sky Away. Het kan zo maar even dat Cave z’n mooiste en beste plaat in z’n oeuvre heeft gemaakt.
- David Bowie :: Blackstar Onwezenlijkste muziekmoment van het jaar: maandagochtend in de auto de zoveelste luisterbeurt van Blackstar onderbreken voor het nieuwsbulletin van 8u op de radio, dat beëindigd wordt met het pas binnengelopen bericht dat “David Bowie overleden zou zijn”. Door de file gelukkig niet in een of andere gracht beland. Het was te denken dat Bowie zijn afscheid zelf zou regisseren. Niemand had het zien aankomen, al stond Blackstar vol verwijzingen naar z’n ziekte en dood. Maar net als bij Cave was Blackstar ook zonder het diepdroeve verhaal Bowies beste plaat in tijden. Eervoller kon hij niet gestorven zijn.
- Leonard Cohen :: You Want It Darker We werden een beetje ongemakkelijk van de marketingcampagne rond Cohens 14de plaat. Hij zag z’n einde naderen, dit zou z’n afscheid kunnen zijn, het opnameproces was uiterst moeizaam verlopen. Zelf nuanceerde hij dat ietwat bij de release. Maar een paar weken later kwam het bericht van zijn overlijden dan toch binnen. En ook hier: met wat een waardigheid, met zijn beste plaat in tijden. We gaan je zo hard missen, Field Commander Cohen.
- Radiohead :: A Moon Shaped Pool Het zusje van hun meesterwerk In Rainbows. Ontroerend (“Daydreaming”), melodieus (“Burn The Witch”), kwetsbaar (“Glass Eyes”), delicaat (“Present Tense”) met één forse rechtse (“Ful Stop”). Gedecoreerd met prachtige strijkersarrangementen van Johnny Greenwood, heeft Radiohead gewoon een van z’n mooiste platen gemaakt. Strijdend om een podiumplaats in hun oeuvre.
- Michael Kiwanuka :: Love & Hate Na het brave, maar secure debuut werkte Kiwanuka in alle luwte aan wat een eerste meesterwerk bleek te zijn. Het juk van de “Sound van 2012” werpt hij van zich af op een meeslepende soulplaat met rotaanstekelijke koortjes als sirenes voor zijn weemoedige scheepstochten, epische strijkers, een groove die opzichtig spookrijdt op de snelweg tussen hoofd en hart en een sound die vijftig jaar evolutie ten goede ontkent: dit millennium heeft zijn eerste échte potentiële soulklassieker beet.
- Eefje De Visser :: Nachtlicht Wat een weemoedige synthtrip, die derde van Eefje De Visser. Tekent sowieso voor een van de mooiste Nederlandstalige nummers van de afgelopen jaren, van deze eeuw met “Scheef”. Nachtlicht lost z’n greep nadien geen seconde meer. De Visser blijft evolueren, maar mag gerust verder deze richting in. Met haar derde plaat wordt ze meer dan ooit een van de veruit interessantste namen in ons taalgebied.
- Bon Iver :: 22, A Million Bon Iver breekt z’n eigen geluid tot steengruis af en bouwt er een nieuwe sound mee. Even wennen, maar weinige artiesten weten op zo een organische manier soul te koppelen aan kille klanken. De stempel van nauwe samenwerkingen met James Blake en vooral Kanye West is duidelijk hoorbaar, maar wat Justin Vernon op beiden voor heeft, is dat hij nooit de warmte of emotie uit het oog verliest. Derde klassiekertje op rij voor Vernon.
- Marble Sounds :: Tautou Album 3, en het mag allemaal nog wat ingetogener. Het levert Marble Sounds hun mooiste en wellicht beste plaat tot dusver op. Hulde ook voor de inbreng van zangeres Renée Sys, die al fluisterend helpt om van “Tout Et Partou” de sterkste Belgische single van het jaar te maken. Tautou verscheen vorige winter, en wordt ook deze winter m’n favoriete fleecedekentje. De titel van mooiste Belgische band komt finaal Marble Sounds toe.
- Het Zesde Metaal :: Calais Op hun vierde plaat klimt Het Zesde Metaal op de barricaden. Geen kleine liedjes meer over Capelles persoonlijke zielenroerselen. Het titelnummer is een hartverscheurende bespiegeling over het niemandsland dat net over onze grens een van de schandvlekken op 2016 was. Onder invloed van Tom Pintens wordt het geluid verrijkt met synths en elektronica. Klasseplaat van een band die zich in ons taalgebied zo nog ietwat steviger in de kopgroep zet. Door platen als dit is het allemaal nog niet “nor de wuppe”.
- James Blake :: The Colour In Anything Op de dag van deze surpriserelease verraste Radiohead met de aankondiging dat hun volgende plaat drie dagen later zou verschijnen. Wat een pech. Weg schijnwerpers. Temeer omdat Blake z’n diepweemoedige soultronica weet te perfectioneren op z’n derde album. Dat trouwens ook de prijs wint voor Mooiste Albumhoes Van Het Jaar. Copycats als Lapsley, SOHN en Jack Garratt hebben het nagapen. Blake heeft het patent.
Tien andere glazen waarmee we de bittere pillen van 2016 doorslikten:
11. Peter Slager :: Slik
12. Anohni :: Hopelessness
13. Sophia :: As We Make Our Way (Unknown Harbours)
14. Beyoncé :: Lemonade
15. Daughter :: Not To Disappear
16. PJ Harvey :: The Hope Six Demolition Project
17. Frank Ocean :: Blonde
18. Opeth :: Sorceress
19. Banks :: The Altar
20. Warhaus :: We fucked a flame into being
Mooiste singles van het jaar: Eefje De Visser (“Scheef”), Massive Attack feat. Hope Sandoval (“The Spoils”), Marble Sounds (“Tout Et Partout”)
Mooiste concertmoment van het jaar: “Gulls” door David Gray in De Roma
Wens voor 2017: dat hoop geen luxegoed wordt.
