Drie jaar na hun reünieplaat Seasons Of Your Day is het alweer akelig stil geworden rond Mazzy Star. Gelukkig levert zangeres Hope Sandoval geholpen door My Bloody Valentine-drummer Colm Ó Cíosóig met Until The Hunter een plaat af die deze leemte met gemak kan opvullen.
Het is verleidelijk en zelfs begrijpelijk om The Warm Inventions te verengen tot Sandovals soloproject. Haar naam staat nu eenmaal voorop en in esthetisch opzicht vertoont de groep ook meer gelijkenissen met Mazzy Star dan met My Bloody Valentine. Maar het zou de waarheid en de rol van Ó Cíosóig geweld aandoen, want Hope Sandoval & The Warm Inventions is al vanaf het debuut Bavarian Fruit Bread een samenwerking tussen hem en Sandoval. Ook al kon Ó Cíosóig toen nog maar net gitaar spelen.
Dat debuut is ondertussen ook al vijftien jaar oud en The Warm Inventions zijn net zoals de tijd zelf duidelijk niet blijven stilstaan. Zowel Sandoval en Ó Cíosóig gaven onlangs te kennen dat The Warm Inventions hen meer ruimte geeft om te experimenteren dan hun eigen bands, omdat die nu eenmaal een bepaalde sound hebben waar ze niet buiten kunnen. Toch lijken ze nu pas echt hun vleugels uit te slaan. Bavarian Fruit Bread en Through The Devil Softly beperkten zich namelijk tot uitgeklede arrangementen. Niet dat er nu plots wild geëxperimenteerd wordt, maar Until The Hunter klinkt wel een stuk minder monochroom dan zijn voorgangers. Moeiteloos wordt akoestische folk (“A Wonderful Seed”, “The Hiking Song” en “I Took A Slip”) afgewisseld met songs die flirten met soul (“Liquid Lady”) en laidback seventies rock (“Let Me Get There”) waarin gitaren naar hartenlust mogen soleren.
Deze constante afwisseling die Until The Hunter typeert, is het enige minpunt omdat het ten koste gaat van de samenhang, maar Sandovals stem houdt de boel wel enigszins bij elkaar. Ze mag eerder dit jaar dan wel haar vijftigste verjaardag hebben gevierd, haar stem lijkt sinds de hoogdagen van Mazzy Star halverwege jaren negentig nog geen dag ouder te zijn geworden. Hooguit heeft ze wat aan diepte gewonnen. Haar stem heeft nooit een groot bereik gehad, maar binnen de grenzen van die beperking kan ze wel de meest uiteenlopende emoties vertolken. Zo laat ze zich tijdens “Into The Trees” van haar meest bevreemdende kant horen (denk “Sweet Mary Of Silence” of “Umbilical” van Mazzy Star), om je daarna te troosten met “The Peasant” en je vervolgens tijdens “A Wonderful Seed” te doen twijfelen of die naïviteit echt is of alleen maar een listig rookgordijn.
Neigen Mazzy Star en My Bloody Valentine geregeld naar het etherische, dan klinkt Until The Hunter heel erg down-to-earth, en meer down-to-earth dan het zalig loom groovende “Let Me Get There” wordt het niet. In duet met Kurt Vile schurkt Hope Sandoval & The Warm Inventions heerlijk dicht tegen “Coney Island Baby” van Lou Reed aan. Opener “Into The Trees” is daar het absolute tegendeel van. De openingsakkoorden doen onwillekeurig aan “Shine On You Crazy Diamond” van Pink Floyd denken (doe zelf de test, u kan de intro’s van beide nummers probleemloos door elkaar mashen!), maar het nummer ontwikkelt zich al snel tot iets dat veel meer gelijkenissen vertoont met “Set The Controls For The Heart Of The Sun”. Negen onheilspellend intense minuten kronkelt het orgel de toonladder op en af en roffelen de drums terwijl Sandoval op haar eigen onnavolgbare manier prevelt: “I miss you”. Dit kan je amper nog een song noemen, maar het grijpt je wel onmiddellijk bij het nekvel.
Aan het einde van de rit is Until The Hunter niet gewoon de meest voldragen plaat van Hope Sandoval & The Warm Inventions tot nu toe, het is ook een plaat die Seasons Of Your Day in de schaduw zet. Mazzy Star is het type cultband die een welhaast ongenaakbare status geniet en voor zulke uitspraken riskeer je met pek en veren te worden overladen, maar in afwachting van die volgende Mazzy Star-plaat (over een jaar of tien vermoeden we), zullen we veel sneller naar Until The Hunter teruggrijpen dan naar Seasons Of Your Day.
