Klaar voor een nieuwe massieve Dylan-release? De kelders van Columbia Records moeten immers leeg. Wordt ditmaal naar boven gehaald: de volledige tournee van 1966.
Een halve eeuw geleden trok de genaamde Bob Dylan samen met zijn Band, niet veel later The Band, op tournee doorheen de vrije Westerse wereld. Niet zo opzienbarend vanuit hedendaags standpunt: in de oneven jaren komt de man traditioneel in Belgenland spelen en in de even jaren kan, wie niet opziet tegen een verre trip en een diepe tast in de buidel, hem in een ander werelddeel aan het werk zien.
De tournee van 1966 was echter omgeven door een zweem van controverse. Die snoodaard van ’n Dylan had het immers aangedurfd zichzelf en zijn band van elektrisch versterkte instrumenten te voorzien. Niet zo opzienbarend vanuit hedendaags standpunt, al dachten enkele folkpuristen daar toen anders over. Thesissen, boekenrekken en internetmeningen zijn er ondertussen bij hopen over die hele Dylan-goes-eletric-gebeurtenissen.
De muziek, waarom het tenslotte toch draaide, die bleef tot nu toe echter beperkt tot een handvol releases. Stel uzelf gerust meermaals per dag bloot aan de basis, zijnde fantastische studioplaten als Bringin’ it all Back Home en Highway 61 Revisited. Hoe het er live aan toeging, kan achterhaald worden op het vierde deel van The Bootleg Series, het in 1998 verschenen The “Royal Albert Hall” Concert. Op die dubbelaar: het concert dat Dylan in ’66 in de Manchester Free Trade Hall gaf, een concert dat dankzij verstrooide bootleggers bekend werd als het Royal Albert Hall Concert.
Dylans platenfirma vond dat, in aanloop naar de feestdagen, de tijd rijp is een en ander recht te zetten. Zodoende kan nu The Real Royal Albert Hall 1966 Concert aangeschaft worden. Op die dubbelaar staat zowat exact hetzelfde als op de eerdere release. Op schijf een staat het sologedeelte, waarin de Dylan te horen is zoals de wereld ‘m kende tot 1965: jong, poëtisch, zichzelf begeleidend met een akoestische gitaar. Op schrijf twee horen we Dylan zoals hij zich op de wereld stortte in 1966: roekeloos, wild en met voornoemde band achter zich.
’Schaamteloze geldklopperij’, was de eerste reactie op die release. Dylan bracht immers eerder dit jaar al een puike studioplaat uit en trop blijft, hoewel de man hier een lichtjes verheven status geniet, te veel. Zo viel recent ook te concluderen bij het verschijnen van de volledige Basement Tapes en de complete studio-opnames van 1965-66. Oh ja, tegelijk met de nu verschenen dubbelaar wordt eveneens een box richting verzamelaars gepleurd met daarop élk concert dat Dylan tijdens de tour van 1966 gaf. Dat maakt een totaal van tientallen schijfjes. Begin er maar eens aan.
Hoewel negeren de eerste optie was, is de reguliere dubbelaar hier enigszins onbedoeld toch beland en het moet gezegd: ondanks de gelijkenissen met het valse Albert Hall-concert, tot in enkele bindteksten toe, blijkt het echte concert verdomd te swingen en hier ondertussen al anderhalve week alle afspeeltoestellen te domineren.
Ruim vijftig jaar na datum blijft het immers rillingen veroorzaken, de manier waarop Dylan de woorden van het afsluitende “Like a Rolling Stone” uitspuwt. Of neem “Tell Me Momma”, dat de elektrische helft van het concert op gang trekt: hoor die heerlijke gitaarriedel. Die jeugdige branie van de songsmid. De speelsheid en de ernst die haasje over spelen tijdens de song. En dan hebben we het voor alle duidelijkheid over een nummer dat om onbegrijpelijke reden nooit een studiorelease gekregen heeft.
Hoor ook hoe de jongeman solliciteert naar een Nobelprijs in het verstild gebrachte “Visions of Johanna”. En is “Desolation Row” eigenlijk kapot te krijgen? Zelfs na een miljoen beluisteringen staat het werkstuk stevig overeind, net zoals het vuur spuwende “Ballad of a Thin Man”, dat elke keer opnieuw klinkt alsof de grond onder je voeten wegvalt en er in het ijle gegrabbeld wordt naar houvast.
Koesteren, deze release, zoveel is duidelijk. Of de karrenvracht andere schijfjes die Dylan, of eerder: z’n label, recent op de wereld losliet hier alsnog opgepikt gaan worden, valt af te wachten. Het echte Albert Hall-concert gaat om te beginnen nog wat overuren draaien. En daarna is het vooral opnieuw tijd om de Dylan van vandaag aan het werk te zien. Op 24 april aanstaande bijvoorbeeld. Er staat immers een oneven jaar voor de deur.
