Het is ondertussen een jaar geleden dat Batman v Superman langs onze cinemazalen passeerde, en de migraine die we toen hebben opgelopen is nog steeds niet helemaal genezen. De film was, na Man Of Steel, het definitieve bewijs dat DC Comics lichtjaren achterliep op zijn grote rivaal Marvel en dat ze het nog wel eens moeilijk zouden kunnen krijgen om, net als Marvel, een “Cinematic Universe” uit te bouwen waarvoor mensen om de twee jaar de portefeuille zouden willen trekken. Zeg van de Marvel-films wat je wil, maar ze bieden altijd een soort basic quality control – een minimumniveau aan competentie waar ze niet onder gaan. Batman v Superman daarentegen, was een complete misrekening qua toon, plot (waar ging heel die film nu eigenlijk twee en een half uur lang over?), personageontwikkeling, beeldvoering, montage en casting (zou Jesse Eisenberg al terug durven buitenkomen?).
En toch, met Suicide Squad kregen we weer nieuwe hoop. Zack Snyder was eindelijk aan de kant gezet om plaats te maken voor David Ayers, een interessante regisseur die eerder al met End Of Watch en Fury had bewezen dat hij actie en geweld op een intelligente manier kan gebruiken om een film met inhoud te maken. De eerste trailers zagen er bovendien erg de moeite uit: er hing een steampunk-sfeertje over de vormgeving, er leek een aardig soort anarchistische humor in de film te zitten en Margot Robbie beloofde een ongelooflijk plezierige baddie te worden. Helaas, van al die beloftes wist de uiteindelijke film alleen die van Margot Robbie waar te maken. Zij is geweldig, de rest van de film niet zo.
Het concept kent u wellicht al. De Amerikaanse overheid, vertegenwoordigd door Viola Davis als de though as nails-agente Amanda Waller, is bezorgd over de komst van Superman en vraagt zich af wat ze moeten doen als de volgende buitenaardse kerel met superkrachten en een maillot niét zo vriendelijk is. (We vergeten heel even dat Superman zelf ook al heel Metropolis in puin heeft gelegd, want hij bedoelde het niet slecht.) Om dat probleem op te lossen, besluit ze een team samen te stellen van de grootste schoeljes die momenteel in een Amerikaanse gevangenis rondlopen, waaronder huurmoordenaar Deadshot (een verrassend goede Will Smith), menselijke fakkel El Diablo (Jay Hernandez), Australische vechtersbaas Captain Boomerang (Jai “box office poison” Courtney), krokodillenman Killer Croc (Adewale Akinnuoye-Agbaje) en uiteraard Harley Quinn, het liefje van The Joker. Zij worden in theorie gecontroleerd door een heks, Enchantress, gespeeld door Cara Delevigne, maar wanneer zij niet van plan blijkt om volgens de regels te spelen, duurt het niet lang voordat het Suicide Squad voor het eerst moet uitrukken.
Aangezien we de originele comic books nooit hebben gelezen, kunnen we moeilijk inschatten op welke manier dat compleet van de pot gerukte concept daar verkocht werd aan de lezer, maar Ayers vindt in ieder geval nooit een manier om de premisse van zijn film ook maar een beetje geloofwaardig te maken. Zelfs als je een universum van Supermannen accepteert, houdt het hele idee van het Suicide Squad nog geen steek, vooral omdat we een scène krijgen waarin Ben Affleck als Bruce Wayne opduikt om létterlijk tegen Viola Davis te zeggen dat ze misschien beter met hem en Superman kan samenwerken om de veiligheid van Amerika te garanderen, in plaats van haar vertrouwen te stellen in een bende psychopaten. Heel het publiek zit op dat moment haast naar het scherm te schreeuwen dat de man een punt heeft, maar luisteren? Ho maar. Nu ja, het publiek zit op dat moment gewoon te wachten tot Margot Robbie nog eens opduikt, maar u snapt het punt.
Dat is niet eens het grootste probleem van Suicide Squad. Veel erger dan dat, is het feit dat dit een film zonder tweede akte is. Tijdens het eerste half uur worden de personages voorgesteld met een lange montage – Will Smith krijgt eigenlijk zelfs drié intros. Veel letterlijker kan informatie niet met de paplepel ingegeven worden. We krijgen een freeze-frame, alles wat je moet weten over dat personage verschijnt als een tekst op beeld, ondertussen horen we Viola Davis het ook nog eens zeggen op de voice-over én daarna krijgen we nog een scène die bevestigt wat we net over dat personage hebben gelezen en gehoord. Op die manier werken we het hele rijtje af en daarna is het eigenlijk meteen al tijd voor de finale. Die dus nog eens 90 minuten duurt. We krijgen te horen dat Metropolis belaagd wordt door een bovenaards wezen (dat dus Enchantress blijkt te zijn), dat een belangrijke overheidsfiguur gered moet worden (die dus Viola Davis blijkt te zijn) en off we are.
Laat ons even vergeten dat dat concept regelrecht gejat is van Escape From New York (inclusief de exploderende halsbanden die de hoofdpersonages rond hun nek krijgen). Laat ons even vergeten dat de identiteit van zowel Enchantress als Amanda Waller om geen enkele aanwijsbare reden verzwegen wordt voor het Suicide Squad. Laat ons even vergeten dat de finale van de film regelrecht gejat is van de originele Ghostbusters. Laat ons vooral even concentreren op wat die plot betekent voor de film: na slechts dertig minuten is eigenlijk alle plotontwikkeling al afgehandeld en komen we in een videospelletjesstructuur terecht, waarin het Suicide Squad door een regenachtige straat loopt, vecht, in een andere regenachtige straat terechtkomt, weer vecht, enzovoort, tot het gedaan is. Suicide Squad is een van de meest repetitieve films van de voorbije jaren, en daar kunnen Harley Quinns occasionele oneliners niets aan verhelpen.
Hoewel Margot Robbie wel degelijk een opvallende verschijning is: in principe speelt ze een vrouwelijke Joker, en ze doet dat met zoveel goesting en energie dat we ons spontaan afvragen wat er mogelijk zou zijn met dat personage in een betere film. Ze komt er in ieder geval beter van af dan Jared Leto, die in de pers al op een pijnlijke manier geklaagd heeft dat zijn rol als The Joker in de montage gereduceerd werd tot bijna niets. Wat klopt: The Joker heeft zo’n klein bijrolletje dat je jezelf bijna afvraagt of ze hem niet beter geheel uit het scenario hadden geschreven. En voor zover hij er wel in zit, reduceert hij het iconische personage tot een random gangster – een Tony Montana wannabe, maar dan met groen haar. Heath Ledger is ver weg. Will Smith is eigenlijk het enige andere lid van de cast dat nog iets weet aan te vangen met zijn rol. Deadshot krijgt zowaar wat menselijkheid mee, en dat kan deze film verdorie goed gebruiken.
David Ayers zelf heeft al laten uitschijnen dat zijn originele montage van Suicide Squad gecompromitteerd werd door de studio, en dat straalt de film ook wel uit. Te veel mensen hebben er met hun handen aan gezeten, er zit geen enkele individuele visie achter. Misschien mag Ayers toch nog zijn ding doen voor een toekomstige home video-release en krijgen we dan eindelijk te zien wat Suicide Squad had kunnen zijn. Tot dan, zullen we het moeten stellen met alweer een ondermaatse DC-film, die weinig goeds voorspelt voor dat extended universe waar ze aan werken.