De hele maand december blikt enola terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2016. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid in dook.
Een wonderjaar: zo kan je het 2016 van Whispering Sons wel noemen. Eind januari gooiden ze hoge ogen tijdens de preselectie van Humo’s Rock Rally in Hamont-Achel, een kleine drie maanden later werden ze uitgeroepen tot winnaars. Dat jaar wordt nu zaterdag in de AB afgesloten, met een kakelverse 7-inch (met twee nieuwe nummers) als kers op de taart. Hoog tijd voor een terugblik.
Veel toekomstplannen zijn er (voorlopig) nog niet. Er staat een tweede Europese tour in Duitsland, Nederland, Luxemburg en Frankrijk op het programma. Maar de vijf twintigers willen ook nieuwe nummers schrijven. “We hebben de laatste maanden zo vaak gespeeld, dat we ons moeilijk konden focussen op nieuwe nummers. Maar nu ons repetitiekot naar Brussel verhuisd is, zal dat sowieso makkelijker gaan. We wonen bijna allemaal in Brussel en moesten telkens naar het verre Limburg om te repeteren”, klinkt het.
We spreken eind oktober af met drie van de vijf Whispering Sons in de Beursschouwburg, waar zangeres Fenne Kuppens stage loopt. De twee Sanders — bassist Lander Paesen en gitarist Kobe Lijnen zijn er niet bij — van de groep komen er een halfuurtje later bij zitten. Over een toekomstige e.p. of debuutplaat kunnen ze dus nog niets kwijt. “Wij gaan er aan beginnen als we voelen dat we daar klaar voor zijn. Wij brengen nu de 7-inch uit, en dat is al een mooi begin”, aldus de frontvrouw.
enola: Terug naar het prille begin. Hoe komt het dat twintigers new wave en postpunk beginnen spelen? Welke bands hebben jullie in het genre gebracht?
Pelsmaekers: “Dat heeft zeker te maken met onze muzikale opvoeding, maar ook met onze eigen interesses. Op een bepaald moment zijn we dieper gaan graven in die stijlen, omdat die ons beter liggen. Er zijn sowieso bands en nummers die belangrijk zijn geweest in onze evolutie. Ik denk maar aan “Whispering Sons” van de Deense band Moral. Dat coverden we vaak in onze beginperiode.”
Hermans: “Voor we de band met vier startten, waren we allemaal al vrienden die elkaar goed kenden. We hebben elkaar gevonden in dezelfde stijl. Hoe komt dat? Tja, je leeft in de jaren tweeduizend waarin iedereen alle soorten muziek kan beluisteren. Vooral dankzij het internet kan je verschillende genres tegelijk oppikken. En er is ook een revival aan de gang van artiesten die nieuwe dingen doen met new wave, zoals The Soft Moon. Die artiesten hebben ons misschien wel het meest geïnspireerd. Zo is er een constante wisselwerking tussen oude en nieuwe groepen.”
Kuppens: “Ik wist niets van new wave af voor ik in de band speelde. Daarvoor luisterde ik vooral naar iets vrolijkere muziek. Ik ben door de jongens eigenlijk in korte tijd in het genre gerold. Ik was wel meteen geïnteresseerd in de muziek, omdat die mij ligt qua sfeer en gevoel.”
enola: Hoe zouden jullie zelf de muziek uit de beginperiode van Whispering Sons omschrijven?
Hermans: “Ik denk dat we op onze eerste demo cd (verschenen in juni 2014, nvdr) meer shoegaze-achtig klonken, melancholischer ook. Nu zit er iets meer woede in onze muziek. Nu is het soms ook meer dansbaar dan voordien.”
Pelsmaekers: “Toen waren we nog meer zoekende, maar eigenlijk vandaag ook nog altijd.”
Kuppens: “Ik denk dat onze sound nooit af gaat zijn. We zullen altijd blijven zoeken. We kunnen nog vele richtingen uit.”
enola: Endless Party klinkt zeer atmosferisch en meeslepend. De nummers zijn echt af. Wanneer zijn jullie die beginnen schrijven?
Kuppens: “Nadat we allemaal op Erasmus geweest waren. In 2015 hebben we deelgenomen aan de finale van Rockrace (de rockwedstrijd voor Brusselse studenten, nvdr) en dat jaar zijn we dan ook in actie geschoten. Dat concours was dus een belangrijk opstapje.”
Pelsmaekers: “We moesten setjes van een halfuur spelen in de voorrondes, dus we hadden wel wat nummers nodig. In het voorjaar van 2015 hebben we onze eerste review gekregen. Een strenge recensent vond ons zelfs ‘verdomd’ goed’.”
Hermans: “Op dat moment begonnen we echt in onze muziek te geloven”
enola: Begonnen toen de aanvragen voor optredens binnen te stromen?
Kuppens: “Neen, nog niet meteen, we waren aan het wachten op een momentum. Pas toen we met Bart (Somers, booker van Soundboxes) in zee gingen, is de bal echt aan het rollen gegaan.”
Hermans: “Na de Rockrace zijn we eerst de nieuwe nummers gaan opnemen voor de EP, die uitgekomen is in december. Pas toen had ik het gevoel dat alles mooi samen kwam. De eerste release, de vele optredens én de selectie voor Humo’s Rock Rally.”
enola: Ik herinner mij nog zeer positieve reacties op jullie optreden in de Kinky Star in december vorig jaar.
Hermans: “O ja, dat was tijdens de release van de cassette (verschenen bij Wool E-tapes, nvdr). Toen zijn er meteen vijftig tapes verkocht. Dat was ook ons eerste betaald optreden.”
(lacht)
Pelsmaekers: “De vele shows die we in het voorjaar van 2016 konden spelen, gaven ons energie om ons honderd procent geven tijdens de Rock Rally. Het was toen niet de eerste keer dat we op een podium stonden. Voor mij persoonlijk was dat een van de grootste complimenten: dat het niet leek alsof we aan een rockconcours deelnamen, omdat we ons volledig gooiden zoals bij een ander optreden. Toen we op het podium stonden, dachten we niet meer aan het feit dat het dé Rock Rally was.”
Kuppens: “Ik wilde mij tijdens de finale gewoon vijftien minuten keihard amuseren en knallen.”
enola: Jullie overwinning vond ik positief; een band uit een nichegenre won nog eens de Rock Rally. Het deed mij denken aan de overwinning van Steak Number Eight in 2008.
Kuppens: “De Rock Rally wil vooral dat een band geloofwaardig en overtuigend overkomt. Een van de jurycommentaren was dat ze geloofden dat wij één verhaal konden brengen, één visie konden uitdragen.”
Pelsmaekers: “Het zijn allemaal koppige journalisten die weten wat ze willen. Geloof in de bands is daar heel belangrijk in.”
enola: Tijdens een optreden geven jullie een totaalconcept. Is dat het geheim van de kracht van Whisperings Sons live?
Pelsmaekers: “Ik denk dat niemand van ons halve shows speelt. Als we op een podium staan, doet iedereen zijn uiterste best om er iets van te maken. Dat is het belangrijkste. En die instelling straalt volgens mij ook af op het publiek.”
Hermans: “Wij geloven ook allemaal in onze muziek. Onze hart en ziel zitten er in. Het is niet dat wij met sessiemuzikanten op het podium staan. Bij ons moet ook iedereen een nieuw nummer helemaal goed vinden, of we gaan er niet mee verder.”
enola: Jullie speelden afgelopen zomer op Pukkelpop én in de Kinky Star. Waar spelen jullie het liefst: voor een grote massa of een kleiner intiem publiek?
Kuppens: “Het maakt niet uit, als er maar vijf monitors voorzien zijn. (lacht) We zijn in september voor het eerst op eerste Europese tour geweest. We hebben in de Hard Club in Porto gestaan — een van de grootste van de stad, de Paradiso in Amsterdam én in een klein café in een of ander dorp met 300 inwoners. Dat was allemaal leuk. Je moet van elke show iets speciaal proberen maken. Uiteraard is het vervelend als het geluid niet goed zit, maar dan maak ik mij wat kwader op het podium.” (lacht)
Hermans: “Elk optreden heeft zijn eigen herinneringen. De meest memorabele van de tour vond ik misschien wel Freiburg. Mensen waren van 200 kilometer verder speciaal voor ons gekomen. En het publiek was nog eens uitzinnig ook.”
enola: Hoe zag het publiek er daar uit?
Hermans: “Daar waren vooral zwartjassen aanwezig. Maar het type publiek verschilt ook van show tot show.”
Pelsmaekers: “Als je als onbekende band in het buitenland speelt, moeten de zalen waar je speelt ook volk lokken. Het label postpunk gaat uiteraard die nicheliefhebbers aantrekken. En dat zijn dan meestal mensen die de jaren 80 hebben meegemaakt en wel eens zwarte kleren dragen. Vooral in Duitsland is de new wave-scene echt wel bloeiend.”
Kuppens: “Elke show voor zo’n publiek is fantastisch, maar daarin willen we ook niet blijven hangen. We willen ook breder gaan. Het feit dat we in niche spelen, heeft ook voordelen hoor. Mochten we een dertien-in-één-dozijn indiepop bandje zijn, zouden we géén publiek in het buitenland hebben.”
enola: Jullie deden in juni de support voor DIIV. Ondanks de technische problemen en nervositeit stond de band er wel als een huis.
Kuppens: “Ja, wat wil je? Als de bassen uitvallen… Normaal vloeien de nummers mooi in elkaar over. Nu was er na elk nummer een minuut pauze, prutsen en dan weer spelen…
Pelsmaekers: “Wij oefenen die nummers zo vaak dat het zo hard opviel dat de bas uitviel. Er klopte iets niet: dat was vooral voor ons hoorbaar. Maar onze bassist heeft toen mooi luchtbasgitaar gespeeld.”
(lacht)
Hermans: “Wel zeer hartverwarmend dat iemand uit het publiek riep: ‘you’re still fucking awesome’.”
enola: Laatste vraag! Wie zijn jullie favoriete artiesten vandaag? Kopen jullie eigenlijk zelf platen?
Pelsmaekers: “Toen ik naar hier moest komen, was ik naar John Coltrane aan het luisteren. We luisteren niet op hetzelfde moment naar hetzelfde bandje hoor. We gaan wel elk jaar samen naar een festival, zoals Down The Rabbit Hole de laatste twee jaar. En wat vinyl betreft, is Kobe de grootste freak. Hij koopt ook om andere bands te steunen. Ik beperk mij vooral tot de klassiekers.” (lacht)
Hermans: “We vonden dit jaar DIIV en The Soft Moon toch wel zeer goed live. (kijkt naar de andere Sander) Ik ben zelf grote fan van Nicolas Jaar en Darkside.”
Kuppens: “Bij mij gaat dat van Xiu Xiu over Danny Brown tot Savages en weer terug. Ik probeer alles een kans te geven. Als de energie in de muziek klopt, dan vind ik het meestal goed. Mijn platencollectie is niet zo uitgebreid, maar elke plaat die ik bezit heeft wel een heel belangrijke waarde voor me.”
De 7-inch Performance / Strange Identities is verschenen via Weyrd Son Records. Whispering Sons speelt ook op 18 februari 2017 in de Charlatan in Gent.
