Muziek als catharsis. Het tweede album van Emma Ruth Rundle is een afdaling naar de donkerste krochten van de liefde.
Zeggen dat Emma Ruth Rundle van meerdere markten thuis is, mag gerust een understatement genoemd worden. Niet alleen is de uit Los Angeles afkomstige dame actief als visueel artiest, ze speelt ook mee in een resem tussen rock en shoegaze opererende bands als Marriages, Red Sparrowes en The Nocturnes. Daarnaast houdt ze er nog een solocarrière op na, waarvan Marked For Death het tweede hoofdstuk is. Muziek die minder verschroeiend is als de loodzware post-rock van Marriages en co, maar even donker en bezwerend.
Some Heavy Oceans, haar solodebuut uit 2014, was vooral gekenmerkt door een akoestisch en uitgepuurd folkgeluid. Op Marked for Death krijgen we een voller geluid, met vaak breed uitdijende songs waar op tijd en stond de gitaren vrij spel krijgen. Een album dat ondergedompeld is in een donkere en omineuze sfeer, als gevolg van de chronische ziekte waaraan Emma Ruth Rundle lijdt en die opspeelde tijdens de opnames van het album. Een periode waarin ze turbulenties meemaakte in haar emotionele leven. Het resultaat is dan ook een uiterst persoonlijk album, dat een zoektocht is naar liefde en verlies en de interactie tussen beide. Een waar donkere tinten de boventoon voeren. “Who else is going to love someone like you that’s marked for death / Who else is going to be with you when you breathe your last / Who else is going to take my place and hold and keep you safe / Who else is going to stay” klinkt het veelbetekenend in het titelnummer.
“Marked For Death” begint dan wel rustig, maar schijn bedriegt. Al snel troepen onheilspellende onweerswolken samen boven het nummer, alvorens de onderhuidse dreiging in het refrein uitbarst. Nog heviger gaat het er aan toe in “Protection”, waar het refrein met een geluidsmuur dichtgeplamuurd wordt, in contrast met de ingetogen strofen. Ook het meer sobere en hypnotische “Medusa” teert op een spanningsboog tussen refrein en strofe, tussen het dromerige en het aardse.
Veel kaler is “Hand Of God” waar de akoestische gitaar voor een keer wat meer op de voorgrond mag komen, alvorens de strijkers het nummer langzaamaan crescendo duwen. Een spaarzaam getokkeld gitaartje, wat sobere percussie en vooral veel ademruimte tussen de noten, zo grijpt “Heaven” je van in het begin bij het nekvel. Een nummer dat ergens het midden houdt tussen Tori Amos en The Cranberries. Klinken “So, come” en “Furious Angel” dan een beetje als herhalingsoefeningen — geen slechte nummers, dat nu ook weer niet — dan eindigt het album op een hoogtepunt met “Real Big Sky”. Dreigend, galmend en mysterieus als werk van Edgar Allen Poe verhaalt het nummer vanuit het standpunt van iemand die een geliefde ziet sterven. “I watch you sleep /I watch you fade / I will keep the light on as you change even though you can’t stay” klinkt het met een stem die op het punt staat te breken, maar dat toch net niet doet.
Een opgewekte plaat is Marked For Death zeker niet geworden. Het is wel de persoonlijke zoektocht van Emma Ruth Rundle naar haar diepste gevoelens, waarin ze er niet voor terugdeinst zichzelf kwetsbaar en openhartig op te stellen. Een album waarmee ze toont dat ze meer kan dan alleen maar luide rockmuziek maken. Essentieel voer voor wie houdt van confessionele muziek met een donker randje.
