Elke dag een tekening, dat was de opdracht die de Gentse illustratrice Liesbeth De Stercke zichzelf oplegde nadat ze het “werkboek” One Sketch A Day in handen had. Omdat inspiratie zich ondanks alles niet in een keurslijf dwingen laat, opteerde ze voor een serie foto’s. Sommige daarvan kwamen uit het eigen verleden en traditie, maar het gros dateerde uit de dust bowl era, toen een ongekende stofstorm de VS-bevolking nog dieper de verpaupering injoeg.
Aanvankelijk verschenen de tekeningen louter online, later werd een kleine selectie gedrukt in een beperkte oplage alvorens uitgeverij Bries brood zag in het werk en besloot het volledige sketchbook uit te brengen in een verzorgde uitgave. Net als Martha Verschaffels Lily heeftdit boek trouwens geen harde kaft, een vermoedelijk bewuste keuze die, net als de keuze voor formaat en de aparte schutkleuren, De Sterckes tekeningen een extra elan verschaffen.
Wat bij een eerste vluchtige kijkbeurt meteen opvalt, is de gedetailleerdheid waarmee De Stercke in haar pentekeningen te werk gegaan is. Bij meer dan één tekening of portret is zowat het hele blad gevuld met fijne penstreken totdat de verschillende facetten van duisternis het verhaal vertellen. Een enkele keer opteert ze dan weer voor een heel andere aanpak en spreken de witvlakken boekdelen, terwijl een enkele, goed geplaatste lijn de contouren weergeeft. Het monnikenwerk en overduidelijk technisch kunnen van De Stercke zijn de belangrijkste bouwstenen voor de krachtige, levendige tekeningen die doorheen het hele boek te vinden zijn. De Stercke roept de foto’s opnieuw tot leven met een trefzekere pen.
De gedetailleerdheid van de tekeningen en de ‘overdaad’ aan lijnen durft op het eerste oog geregeld de details te verdrukken in een veelheid van lijnen. Contra-intuïtief komen de verschillende tekeningen dan ook pas echt tot hun recht in hun veelvoud aan details, wanneer ze op (armlengte) afstand gehouden worden. Het soms subtiele schaduwspel dat De Stercke hanteert, komt in het bijzonder in de ‘drukkere’ tekeningen pas echt tot zijn recht wanneer de nodige kijkafstand ingebouwd wordt. Haar variant van het pointillisme mag dan weliswaar minder een bewuste artistieke keuze op zich zijn, en zich voornamelijk in dienst van de tekening stellen, toch kan het bij een enkele tekening onbedoeld ‘storend’ werken.
Het is een bedenking die er eigenlijk geen is, Black Clouds Rolling In startte enerzijds immers als een persoonlijk project en anderzijds doet het nergens echt afbreuk aan de tekeningen op zich. Het visitekaartje dat De Stercke, als het zo genoemd mag worden, hier voorlegt, is zonder meer indrukwekkend en doet verhopen dat de illustratrice, die ook actief is als tattoo-artieste, ook op het gedrukte papier nog van zich zal laten horen, al dan niet in samenwerking met een scenarist. De voorbije jaren zijn in Vlaanderen steeds meer illustratoren en stripmakers opgestaan die een heel persoonlijke stijl ontwikkelden los van de Vlaamse traditie, met De Stercke is er een nieuwe in het oog te houden naam bijgekomen.
