Een kleine twee uur lang laveerden The Jayhawks in De Roma doorheen een setlist die een geslaagde combinatie was van nieuw werk en een best of. En passant toonden ze ook wat een geweldig oeuvre de band onderhand wel bij elkaar heeft.
Als openingsact had de band Karl Blau meegebracht. Een muzikant uit de DIY-scene van het stadje Anacortes, gelegen in de noordwestelijke uithoek van de Verenigde Staten. Iemand die al meer dan een decennium platen uitbrengt, vaak in eigen beheer, in de meest diverse stijlen. Eerder dit jaar echter werd zijn eerste album op een groter label op de markt gebracht, het gezien zijn lange staat van dienst enigszins misleidend getitelde Introducing Karl Blau. Een album waarop hij als een croonende cowboy een hele reeks countryklassiekers onder handen nam.
Getooid met een witte Stetson en vergezeld door een vierkoppige band bestaande uit streekgenoten uit het grotere gebied rond Seattle, putte Blau ook gisteren vooral uit dat meest recente album. In tegenstelling tot op de studioversies klonk de laidback country waarvan Blau zich bedient live nogal gezapig en bij momenten erg monotoon, alsof er een generieke Instagram-filter over de songs gelegd werd. Zijn wat lijzige zangstijl hielp ook niet om wat extra dynamiek in de nummers te brengen. Uiteindelijk bleven enkel “That’s How I Got To Memphis” en de lap onversneden country van “Woman (Sensuous Woman)” ook live nog redelijk overeind. De Townes Van Zandt-klassieker “If I Needed You” kreeg nog een arrangement mee dat ongemakkelijk geprangd zat tussen folk en rock en kon niet verhelpen dat Blau een weinig memorabele indruk achterliet.
Sinds The Jayhawks op het einde van de jaren 80 en het begin van de jaren 90 mee aan de wieg stonden van de alt.country, is er heel wat gebeurd binnen de band. Stichtend lid Mark Olson vertrok, kwam terug en pakte weer zijn biezen. Op geen twee opeenvolgende albums na 1995 speelden The Jayhawks in dezelfde bezetting. Gary Louris, na het vertrek van Olson de onbetwiste leidersfiguur, overwon een knoert van een verslaving. En dan was daar eerder dit jaar plots een nieuw album van de band, het uitstekende Paging Mr. Proust, in dezelfde bezetting als Smile uit 2000.
Quasi nonchalant begon de band met prijsbeest “Waiting For The Sun”, incluis korrelige gitaarpartij, waarmee de lat al meteen hoog gelegd werd. Door de afwezigheid van Mark Olson mogen er dan wel een paar klassiekers van de setlist verdwenen zijn (geen “Miss Williams’ Guitar” bijvoorbeeld), er blijft nog genoeg lekkers over. Van een akoestisch “Stumbling Through The Dark” over een uitbundig “Blue” tot een heerlijk melancholisch “Save It For A Rainy Day”: de kwaliteitsmeter draaide overuren in De Roma. Aan drummer Tim O’Reagan mag dan geen groot zanger verloren gegaan zijn, in “Tampa To Tulsa” zorgt hij voor een aangenaam rustpunt in de set. Af en toe mag ook de pure rockband die de The Jayhawks in de beginjaren was op de voorgrond treden. In “Big Star” staan de muzikanten even à la Crazy Horse op een vierkante meter te soleren en “Ace” wordt bedolven onder een fijn laagje distortion en chaos. Misschien niet meteen waar de gemiddelde Jayhawks-fan op zat te wachten — het leek voor sommigen het ideale moment om die plaspauze in te lassen — maar het werkte wel.
De nieuwe songs? Die houden moeiteloos stand tussen het vroegere werk. “Quiet Corners & Empty Spaces” en “Devil In Her Eyes” hebben niet alleen een gouden melodie, live werkt de samenzang van Gary Louris en toetseniste Karen Grotberg wonderwel. Een ijzersterk “Comeback Kids” is meteen ook een van de hoogtepunten van de avond. Afgesloten wordt met twee crowdpleasers, “Tailspin” en “I’d Run Away”, waarna de band onder een staande ovatie de coulissen opzoekt. In een uitgebreide set bisnummers komt Gary Louris eerst alleen op akoestische gitaar “Settled Down Like Rain” en “Broken Harpoon” brengen, waarna de rest van de band hem opnieuw vervoegt om in een paar nummers crescendo te gaan om afscheid te nemen met een bevlogen “Real Light”.
The Jayhawks mogen dan ondertussen al een paar keer dood, begraven en herrezen zijn, in De Roma lieten ze nogmaals zien dat er op kwaliteit geen vervaldatum hoeft te staan.
