Met Blonde en het nog veel ongrijpbaarder visual album Endless parkeert Frank Ocean zich in een tijdloos parallel universum. Hij laat zich er eigenzinnig en uitgebreid inspireren door zowel de groten uit de zwarte muziek als The Beatles, The Beach Boys en hedendaagse elektronica-tovenaars. Een universum waar we sinds 20 augustus graag naar afdrijven.
Frank Ocean zorgde in 2012 met Channel Orange voor een van de albums van het jaar en allicht het decennium. Een jaar nadat hij met mixtape Nostalgia, Ultra tot allergrootste R&B-talent sinds D’Angelo gekroond was. Sindsdien kwam die laatste meer dan overtuigend weer onder de mensen met het fantastische Black Messiah en lieten Kendrick Lamar en Anderson.Paak zich opmerken als nieuwe Grote Beloften.
Het is maar een beetje context die bijna de hype en het gedoe over ‘de nieuwe Frank Ocean’ rechtvaardigen. Dus gewoon, heel even, tussendoor: FUCK digital only, streaming service exclusive releases. FUCK ‘recensies’ nauwelijks twaalf uur nadat verse muziek op de mensheid is losgelaten. En FUCK de eindredacteur die daar dan “Hoe goed is de nieuwe plaat van Frank Ocean nu eigenlijk“ als kop boven zet omdat hij blijkbaar denkt dat enkel geletterden muziekrecensies lezen. Want laat dit nu net een plaat zijn die een attention span van langer dan twee dagen beloont.
Zo, dat moest er even uit. Voor wie nog aanwezig is: Blonde is een behoorlijk indrukwekkende plaat. Het is er ook een die nogal onopvallend in de achtergrond voorbij kan kabbelen als een perfecte zondagmiddag in de zon. De drums en beats zijn grotendeels afwezig of wel erg subtiel in de achtergrond gemixt, ten voordele van galmende synths, psychedelische gitaarlicks en Ocean die op zijn landerigst er overheen croont. Blonde lijkt doorheen een dikke mist van ganja tot de luisteraar te komen.
Het maakt dat “Solo” heel wat beluisteringen ongemerkt aan je voorbijgaat en dat het lang duurt voor de Plone-achtige speelse synths “Skyline To” wat extra reliëf geven. In “Pink + White” zou Beyoncé onherkenbaar vocale ondersteuning geven, terwijl ook James Blake en Jamie XX niet direct detecteerbare bijdragen leverden. We hebben hen nog niet ontdekt.
Wat wèl direct opvalt, is de stevige stemvervorming en onversneden melancholie in opener “Nikes” dat zich ergens op een slappe koord tussen irritatie en betovering in je oor wurmt. Of de kale gitaar van “Self Control”, het onwerelds meanderende “Seigfried” en de ingehouden euforie van “Godspeed”. Maar vooral de wrange hartenkreet “Futura Free”, waarin Ocean misschien wel eens even echt zijn masker laat vallen.
Wat dat zou wel eens het concept of rode draad of duidelijke boodschap van Blonde kunnen zijn: ‘be yourself’, in de gelijknamige track uitgesproken door Oceans moeder, maar ook in de interviewfragmenten na “Futura Free”, de vreemde skitsen als artistiek statement achter de plaat zelf. Geen grote hit, stevige beats, megalomane launch events of duidelijkheid: niets van dat alles op Blonde. Wel een veelgelaagd, meticuleus samengesteld en gemixt muzikaal werkstuk om lang mee zoet te zijn. En dat in tijden van instant gratification en information overload.
Maar om een lang verhaal kort te maken (want u zou al per koptelefoon in dit album aan het verdwalen moeten zijn): Blonde is de hype waard, maar wel weerbarstig, en vraagt veel aandacht van de luisteraar. U vond A Moon Shaped Pool al niet direct bij het nekvel grijpen? Op Blonde staat zelfs geen “Burn The Witch” om u wakker te schudden. Toch blijft Blonde hangen, zonder hooks, zonder hits, zonder refreinen, zonder beats. Grijpt u al eens graag naar Prince’s “Sometimes It Snows In April”? Was “Bad Religion” het moment op Channel Orange waarop u steevast een krop in de keel moest wegslikken? Dan zal Blonde zich snel en knus tussen uw favoriete albums nestelen.
