Het waren eigenlijk nog snotneuzen, die van Human Feel, toen ze de band in 1987 oprichtten in Boston. Ze studeerden muziek en zagen grootse carrières voor zich in de jazz. Zo’n vaart liep het misschien niet, maar terugblikkend vanuit 2016 hebben ze toch een straf parcours afgelegd, al was dat makkelijker te volgen via andere bands en muzikanten. Negen jaar na de laatste langspeler Galore, komen ze op de proppen met een nieuwe, korte EP.
Rietblazers Andrew D’Angelo en Chris Speed, en drummer Jim Black waren amper hun tienerjaren ontgroeid toen ze Human Feel oprichtten, en dat geldt ook voor gitarist Kurt Rosenwinkel, die erbij kwam in 1990. De band werkte meteen aan een eigenzinnige mix van jazz en kamermuziek, maar dan met een krachtige esthetiek die geworteld was in de rock-‘n-roll van die periode. Tussen de oprichting en 2007 bracht de band vijf albums uit, maar de muzikanten gingen dus vooral elders grote sier maken. Black en Speed maakten zo deel uit van Tim Berne’s Bloodcount, een van de cruciale bands van de jaren negentig, en vonden elkaar in Alasnoaxis, D’Angelo en Black zagen elkaar dan weer terug in Tyft en bij allerhande New Yorkse bands. Rosenwinkel kreeg misschien nog de meest publieke carrière door aansluiting te vinden bij volk als Mark Turner, Chris Potter, Paul Motian en Brian Blade.
Na 2007 waren er nog een paar tours en de laatste jaren deden regelmatig geruchten de ronde over een nieuwe plaat, maar daar kwam niets van in huis. Tot vorige week plots deze EP beschikbaar werd via Bandcamp. Misschien zit hun concert op het illustere jazzfestival van Saalfelden daar voor iets tussen. Met drie tracks, samen goed voor een kleine achttien minuten, is er eigenlijk niet genoeg materiaal voorhanden om een compleet, diepgaand beeld te krijgen van waar de band nu staat, maar Party Favor slaagt er wel goed in om ruwweg de speelzone van het kwartet in kaart te brengen.
“Eon Hit” kan bekend in de oren klinken voor wie de Belgische jazz en improvisatie op de voet volgt, want de song viel onlangs ook te horen op Hapax Legomena (weliswaar als “Eohnit”), het recentste album van The Bureau Of Atomic Tourism, geleid door drummer Teun Verbruggen, maar met D’Angelo in de rangen. Dat Verbruggen zich liet inspireren door Jim Black is geen geheim, en ook hij omringde zich regelmatig met muzikanten uit de scene waar deze kerels uit komen, want ook Marc Ducret, Trevor Dunn en Hilmar Jensson maakten/maken deel uit van BOAT. Het is een beetje de stijl die je daar ook hoort: hecht samenspel, botsende tussen werelden, met die kletterende drums van Black en vooral die snerpende, emotionele altsaxklank van D’Angelo die naar goede gewoonte centraal staat.
Daarvoor start “Alar Vome” de release met een verkennend samengaan van twee saxen die harmonieus rond elkaar slingeren en na anderhalve minuut plots bijgestaan worden door energieke ondersteuning van gitaar en drums. Te grillig om rechttoe-rechtaan rock te zijn, maar ook te potig voor aaibare jazz. Er komt een vertraging aan te pas, waarbij het spel vrijer wordt, en even valt Black weg, waardoor het fladderende samenspel van de drie anderen centraal staat, maar afronden gebeurt met een krachtige uithaal. Slotstuk “Half Bassed” is het buitenbeetje: aanvankelijk een spel van golvende ambienttexturen, waar het gebrom en geblaat van basklarinet in opduikt, die naar het einde voor een beklemmende, donkere sfeer zorgt.
Ondanks het feit dat je te maken krijgt met drie opvallende en erg verschillende tracks, heb je het gevoel dat Party Favor eigenlijk onaf is. Het is een staalkaart, maar nog geen geheel waarin verhoudingen creatief uitgespeeld kunnen worden. Hopelijk is dit dan ook de voorbode van meer, want de band beschikt bijna dertig jaar na oprichting wel nog altijd over een eigen, herkenbare stijl en sound.
De release verscheen voorlopig enkel in digitale versie en kan beluisterd en gekocht worden via Bandcamp. Op 3 oktober speelt het Kurt Rosenwinkel Trio in de Handelsbeurs.
